Eigenlijk ben ik niet zo van het blijven hangen in het verleden, bij mij vind je ook geen foto's aan de muur van mensen uit het verleden, of van overleden mensen, ik hou soms wat spullen omdat ik ze gewoon mooi vind, zoals het scheerapparaat van mijn overleden vader, met zijn leesbril en zijn niet te vergeten aftershave Bleu Stratos, dat nog via internet te koop was. Zodat ik af en toe mijn vader nog kan ruiken.
Er hangt op mijn prikbord 1 foto van hem en dat is het dan ook, de rest aan foto's ooit dapper door mijn moeder en vader keurig ingeplakt in boeken zijn ergens in een bak in mijn schuur, zo ook de dia's van een heel leven.. ik hou ze meer uit een soort van bewaren voor mijn neef, die misschien ooit het leuk vind om dit te bekijken,. voor de rest boeit het me niet zo erg.
Natuurlijk begrijp ik het wel dat mensen soms een museum van hun huis maken, als eerbetoon aan de overleden.. die alles van hun ouders meenemen naar hun huis en dat overal neerzetten om de sfeer van de overledene nog heel lang om zich heen te houden.. dat is mooi, heel mooi en heel dierbaar. al vraag ik me soms af wanneer het genoeg is... wanneer maak je weer jouw huis van jou en niet van een museum van de overleden persoon... zoals ik al schreef zo ben ik niet.. wat geweest is is geweest en dat is ook goed.. laat het los en laat het gaan.
Dan kom ik nu bij de foto hierboven.. wat ooit eens mijn trotse school was, waar ik met zoveel liefde vele jaren van mijn leven heb doorgebracht... wat een complex was waar ik in het begin mijn weg niet kon vinden, maar uiteindelijk helemaal op mijn plek zat, is vervangen voor nieuwbouw.. mooi gebouw en iets om als school super trots op te zijn.
Toch loop ik elke dag nog langs de restanten van de school van vroeger..
Inmiddels is alle al verdwenen, is er een gigantisch plein op het terrein gekomen, een prachtige plek om fietsen te stallen, daarnaast een gigantische parkeerplek voor de docenten.. en een mooie ruime fietsenhok voor de docenten zodat zij ook, als het regent met droge billen naar huis kunnen fietsen omdat hun zadel nog droog is.. kortom het is mooi.
Toch elke keer als ik langs de laatste resten van de school, de berg stenen die je nu op de foto ziet, loop besef ik me ineens hoe enorm groot en veel ruimte we hadden als school, en wat blijft er eigenlijk nog weinig over... wat nog rest. totdat dat ook verdwenen is.
Ach en zo is het ook vaak als iemand overleden.. is.. ik zie me nog lopen met mijn broer met twee tassen met nog wat kleding van mijn vader wat we brachten naar de kledingcontainer.. waarop ik tegen mijn broer zei.. het is maar goed dat we een schat aan herinneringen hebben nog... alleen is er wel bar weinig wat uiteindelijk overblijft van hem... zeker toen we uiteindelijk zijn as gingen uitstrooien....
de zin uit stof bent u ontstaan, tot stof zult u wederkeren... ik begreep die zin toen al helemaal. en nu denk ik dat weer als ik langs de berg stenen ga.. een berg vol met herinneringen waar vele mensenlevens zijn geweest, die gekomen zijn die gegaan zijn. die daar afscheid hebben genomen, waar we als school met elkaar hebben gerouwd om overleden docenten,. waar we prachtige diensten hebben gehouden...
herinneringen dat is alles wat er uiteindelijk nog rest..
en ook dat zal vervagen en verdwijnen..
dat is maar goed ook, dat is het leven..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten