Toen goede vriend van mij zijn vader verloor, kon ik geen woorden vinden om hem te troosten, dit kwam door oa de corona maatregels, ik kon hem niet knuffelen of wat dan ook, het was zo eenzaam om dit te zien dat hij zoveel verdriet had maar dat je niet hem kon en mocht aanraken....
Terwijl ik zo in mijn hoofd zat te denken wat er dan wel mogelijk zou zijn, bedacht ik me ineens wat ik vaak doe als ik mensen verlies, soms door overlijden, soms omdat de liefde een andere wending heeft bedacht dan je had gehoopt.
Mijn gebruik was dat ik dan altijd iets pakte wat me aan die persoon deed denken, die droeg ik dan bij me, en op momenten dat het me te zwaar werd, pakte ik dat even vast, alsof ik zo mijn verdriet vast kon pakken en het dan ook weer weg kon leggen, maar ook het idee dat ik nog iets tastbaars had van diegene.
Gaande weg het verwerken van het verlies, ( of te wel het volbrengen van je rouwtaken) merkte ik toen dat ik steeds vaker de steen vergat om hem mee te nemen.. het was niet meer zo nodig. er waren zelfs dagen dat ik diegene niet eens meer miste.. na een jaar heb ik dat wat me aan diegene deed denken, uiteindelijk echt los gelaten door het in het water te gooien.. ik ben gek op rituelen..
Bij het overlijden van mijn vader, had ik op de dag van zijn sterven een steen op geraapt, die ik in mij zak heb gestopt, deze steen heb ik veel aangeraakt.. veel vast gepakt om zo ook mijn verdriet te voelen te ervaren... na een jaar waren mijn rouwtaken volbracht en heb ik de steen neergelegd waar hij hoorde, op de plek waar we de as hebben uitgestrooid, zodat de cirkel weer rond was...
Daarnaast herinnerde ik mij het verhaal dat ik ook vaak vertel aan mijn leerlingen als ze iemand hebben verloren die is overleden. Op een eenvoudige manier probeer ik dan de rouwtaken uit te leggen aan ze,
ik pak altijd eerst een hele ruwe steen die ze in hun hand moeten pakken en vraag eerst wat ze voelen.., daarna vertel ik ze dan, dat deze steen staat voor de pijn die ze nu voelen. het snijd en schuurt, kortom het is heel pijnlijk voor ze.. daarbij vertel ik ze ook dat ze mogen huilen dat ze boos zullen worden, dat ze zich gaan afvragen waarom, dat ze het ook nog een tijdje niet gaan geloven etc.. dat wat ze voelen en gaan voelen
Daarna geef ik ze een gladde steen, deze moeten ze vastpakken en ook voelen, ik laat ze dan eerst vertellen wat ze voelen , daarna vertel ik ze dat dit uiteindelijk gaat gebeuren met de ruwe steen, dat het verdriet gaat slijten, dat het langzaam glad gaat worden, dat het minder pijn gaat doen... maar dat dat ook komt omdat ze huilen.. dat maakt dat de ruwe kantjes eraf gaan..
Daarna geef ik ze een doorzichtige steen, eigenlijk meer een soort glazen kraal, en vraag ze wat ze voelen maar ook of ze het verschil zien met de twee anderen.. Dit laat ik ze dan vertellen, dan ga ik ze vertellen dat uiteindelijk de gladde steen dus doorzichtig gaat worden, zo ook hun verdriet, hun gemis het krijgt een plek, zoals ze zeggen, dat ze dan zullen ervaren dat het minder donker is en minder heftig al zullen ze altijd nog steeds die pijn blijven voelen hoe dan ook.. maar dat ze er mee om kunnen gaan omdat ze aan de pijn wennen dat het bij ze hoort...
De leerlingen luisteren dan altijd ademloos en ze pakken vol respect de drie steentjes aan, ze koesteren ze en nemen ze mee naar huis. Vaak zeg ik dat ze ze op hun nachtkastje moeten leggen, en gewoon elke dag er even naar kijken en aanraken om te voelen waar ze nu zitten.. totdat ze beseffen dat het elke dag transparant is, dan mogen ze ze opbergen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten