Ik schreef het al eerder, het glipt me door de vingers.. en snel ook,.. ineens heb ik klassen die hun laatste dramales hebben van mij..Die nooit meer terugkomen bij Drama, wel bij mij, want dat doen ze allemaal, ze komen terug om te kletsen, stikkers halen etc, maar geen les meer dat is voorgoed klaar en over..
Het is bizar hoe snel dat gaat. Deze klassen overvielen me dan ook behoorlijk, mede omdat ik aanstaande mandag en dinsdag bezig ben met wensen en grenzen voor klas 3, met als gevolg dat ik dus deze eerste klassen geen les geef.
Het is even slikken.. maar goed ik glimlach en zwaai.. het is goed, ik heb ze kunnen geven wat ik ze wilde geven, en zij hebben genomen wat ze nodig hadden om verder te kunnen.
Ik sluit altijd af met de opmerking dat ik niet kan meten hoeveel ze hebben geleerd wat nog waar is ook, dat kan niet. omdat dat niet meetbaar is.. maar wel is het zo dat het veel is geweest.
Ze hebben aan het begin staan te tobben met hun angsten en verlegenheid en aan het einde van het eerste of het tweede jaar zijn ze zo blij en zo veel zekerder geworden, ik weet niet of het ligt aan mij of aan mij alleen maar ik zie ineens mensjes ontstaan, geen kinderen meer. maar echt jong volwassen aan het begin van de puberteit of volop in de puberteit dus dat is wel heel spannend en leuk. maar goed ik laat ze gaan en het is goed, het i goed genoeg geweest.
Dat brengt me op een mooi gesprek die ik had met een vriend van mij over afscheid nemen en loslaten, dan heb ik het niet over het grote niet omkeerbaar afscheid, maar het loslaten van mensen die waren en waarmee je een mooie tijd heb gehad, het is goed als soms bepaalde wegen zich scheiden, zeker als je er met een goed gevoel op terug kan kijken, dat je op een goede manier kan laten gaan, dan hoeft het niet altijd pijn te doen of je verdrietig te maken, het kan ook een berusting zijn van dat de tijd je aangeeft dat jullie elkaar genoeg hebben gegeven en dat het tijd is omdat wat je elkaar hebt gegeven weer met anderen te delen. Het koesteren van die periode is mooi en kostbaar en dat moet je ook zeker blijven vasthouden.. en dankbaar zijn dat je samen kon en mocht zijn.. just smile and wave.
Het mooie in dit gesprek was vooral dat ik merkte dat het cultuurverschil en daar waar je bent opgevoed meespeelt. In de Westerse wereld, en zeker in de tijd van nu ,waar er steeds minder sociale controle is en waar ieder toch steeds meer op zijn eigen eilandje zit is dat iets heel anders.. daarbij laat je soms gemakkelijker los.. je hebt een vangnet en dat vangnet verliest een stukje maar dat vult zich ook weer in. in een cultuur waar je op elkaar bent aangewezen, is dat heel anders daar is ieder verlies heftiger omdat je een pilaar mist van jouw bestaan, van jouw vangnet...
Kortom elk afscheid hoeft niet altijd pijn te doen.. soms is het goed om het te accepteren dat het leven verder gaat zonder de ander en dan juist
Just Smile and Wave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten