vergeet mij niet

Maandagavond viel ik zomaar in een documentaire met als prachtige titel "Vergeet mij niet".

 Deze docu bleek te gaan over een school in Katwijk waar leerlingen van vluchtelingen zaten. Het was een basisschool op een ARC. De docu begon met het verhaal dat een leerling uit een klas was opgehaald door de politie met zijn ouders en dat hij dus terug moest naar zijn eigen land. De juf kreeg het te horen en vertelde het aan haar leerlingen met de tranen in haar ogen. Ze had op haar deur een mapje waar ze dan de foto indeed van deze jongen. Terwijl ik hier naar keek dacht, eigenlijk al gek dat je een mapje op je deur hebt waarin de foto's komen van leerlingen die gaan, kennelijk is dit eerder regel dan uitzondering. 

Tevens zag ik een groot bord met daarop foto's van leerlingen met hun naam met als tekst Vergeet mij nietjes... De vraag van deze kinderen die zomaar opgepakt worden met hun ouders en dan verdwijnen naar hun land van herkomst of wie weet ergens in de anonimiteit..  ik vond het aangrijpend, zeker omdat je ziet dat het de kinderen wat doet, een meisje dat zit te huilen omdat ze haar beste vriendinnetje mist die met haar al heel wat ARC's heeft mee geleefd.. ergens weet ik heus wel dat het niet altijd gemakkelijk is maar toch.. ik vind het zo erg dat dit gebeurt dat er zo met kinderen word omgegaan.  

Meteen kom ik dan terug bij de leerlingen van onze school, de isk leerlingen, waarvan sommigen soms zomaar ineens weg zijn. Ze verhuizen ineens omdat ze niet meer passen in het huis waar ze zijn. Een leerling van ons, een ama-er was ineens zomaar verdwenen naar Utrecht, weg van school, voor hem wel erg mooi, hij mocht zelfstandiger wonen maar toch.. ik mis die gasten dan.. zeker omdat ze in mijn hart gaan wonen en onder mijn huis kruipen. Zo ook een leerlingen uit Turkije, die uit Sirie is gevlucht, die lopend naar Nederland is gekomen en die dus bij een nicht van hem is gaan wonen, maar nu te horen heeft gekregen dat hij dus weg moet, hij moet naar Utrecht omdat zijn nichtje een baby krijgt en voor hem is er geen plaats meer. Ik kan dan wel huilen, mede omdat ik denk waarom haal je zon kind hier naar toe en nu laat je hem gewoon in de steek.. ik begrijp dat soms niet.

Herinner me ook een jongen die bij ons zat, heel lang geleden, was uit Spanje gekomen, hij was door oom en tante meegenomen, maar aangezien hij niet het kind was wat zij dachten wie hij was, het te zwaar werd om hem op te voeden, moest hij ook terug naar Spanje.. zomaar weg.

Dit breekt mijn hart altijd weer. Ik weet dat aan het einde van een schooljaar altijd kinderen weggaan naar een andere school en dat is ook goed, dat is een natuurlijke gang van het leven, maar toch ik huil altijd ene beetje van binnen omdat we ze los laten in de hoop dat we ze genoeg hebben meegegeven voor een nieuwe school.. maar zeker weten doen we dat helaas nooit....

ik hoop altijd weer van ze te horen. omdat ze zo in mijn hart gaan wonen en leven.