Afgelopen jaren ben ik in mijn werk regelmatig geconfronteerd met leerlingen die een ouder verloren is. Soms door een ziekte, soms door een ongeluk, soms door een eigen keuze. Natuurlijk zijn daarbij ook leerlingen die een dierbare verliezen, een familie lid, een grootouder, een vriend of noem maar op.
Bij de meeste leerlingen is de opvang goed vanuit de thuis situatie, soms is er bijna geen ruimte om hun verhaal te vertellen, om te beseffen wat ze voelen heel normaal is, dat het hoort bij het verwerken van je verdriet.
Aangezien ik in mijn specialisatie ook het onderdeel rouwverwerking heb, heb ik de laatste tijd heel veel leerlingen mogen begeleiden. Als ik weet dat iemand weet dat een dierbare gaat overlijden aan een ziekte, geef ik vaak de raad om met diegene te praten, om met die gene nog te doen wat je graag wil en ook wat die ander nog kan. Soms is een spelletje genoeg om net even dat moment te hebben dat je met iemand verbonden bent. Soms komen daaruit de mooiste verhalen en gesprekken.
Jaren geleden kwam een leerling bij mij, waarvan zijn opa was overleden, hij zat ermee, al pratende over wat hij vooral miste van zijn opa, vertelde hij dat hij de verhalen zo miste. Ik geloof erin dat je met je verdriet aan de slag moet, niet moet blijven zitten maar in beweging moet komen. Hem heb ik gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij de verhalen van opa voor mij op kon schrijven, zodat ik ze kon lezen. Hij is er mee begonnen, en voor ik het wist was de hele familie, oma, vader, moeder, broer en noem maar op hier mee bezig. Ze waren op deze manier actief bezig met het verwerken van dat opa er niet meer was. Het uiteindelijk resultaat was dat ze een boekje hebben gemaakt voor de hele familie met de verhalen van opa. Ik had de eer om het eerste boekje die ze hadden gemaakt te mogen zien. Zo mooi en goed, het verdriet heeft een plek gekregen.
Daarnaast had ik een leerling die er niet bij was geweest toen haar opa was overleden, ze was verdrietig, ze kon niet haar dingen zeggen tegen opa, haar heb ik het advies gegeven om een brief te schrijven en dan die te gaan verbranden en dan de as in een potje te doen, en dan daar waar opa word uitgestrooid ook de as van haar brief er bij mee te geven zodat ze toch haar woorden, dat wat ze wilde zeggen kon delen en aan opa mee kon geven. Het was speciaal om te zien hoe serieus ze bezig is geweest met het schrijven en hoe lang ze heeft gewacht voordat de brief echt af en goed was.. .. pas toen ze zei dat hij goed was, mocht hij verbrand worden.. daarmee gaf ze mij ook aan dat ze klaar was met het verwerken.
De laatste tijd geef ik vaak aan leerlingen die rouwen 3 steentjes, een hele ruwe steen, een gladde steen die niet doorschijnend is en dan een doorschijnende steen van glas.
Ik vertel erbij, dat de ruwe steen het gevoel is wat ze nu voelen, dat ze zich er aan snijden, dat het hun raakt van binnen, dat het heftig is.. en dat ze door te huilen, door te praten door boos te zijn, hun verdriet aan raken en dat op een dag de ruwe kantjes eraf zijn en dat het dan een steen is die glad is, maar nog steeds is het niet goed, maar het is dragelijk, en na verloop van tijd, soms jaren, is hun steen doorschijnend geworden, het verlies is transparant geworden, ze kunnen er door heen zien maar het blijft nog steeds, en zal ook blijven maar ze kunnen er mee omgaan. Ik vertel er ook bij dat het soms jaren kan duren maar dat het eerst jaar vaak het moeilijkste is...
Laatst kreeg ik terug van een leerling die had het verhaal verteld thuis aan zijn moeder, en die had gezegd dat het klopt dat het zo werkte. Ze hebben als gezin de steentjes op de schoorsteen gelegd, en elke avond net voor het eten pakken ze de steentjes vast en wrijven er over, vertellen de leuke dingen over hun overleden man en vader, en daarna leggen ze ze terug.. Het verdriet mag er zijn, en ze accepteren het. Uiteindelijk weet ik zullen die steentjes verdwijnen, zullen ze ineens weten dat het goed is, zullen de gesprekken veranderen van toon, komt het goed. heeft het rust en is het transparant geworden..
Het mooie is dat door deze simpele dingen soms dingen bereik die ik niet had verwacht
ik heb een prachtige baan, geloof me
Geen opmerkingen:
Een reactie posten