The boy in the striped pajamas (film)

We zijn beland in films deze week, deze film lag al heel lang te wachten, dus k dacht laat ik ook deze dan maar ondergaan. Na The Pianist kan deze er ook nog wel even bij. Een film die aangrijpt, zeker omdat je zelf in een vernietigingskamp hebt rondgelopen, grijpt deze film veel meer aan dan hij zou doen als je er niet was geweest. Wat niets afdoet aan het verhaal of het gevoel wat het oproept, het doet iets met je. Zeker omdat je ontdekt hoe het leven soms ineens een wending kan nemen.

Deze film is ook zeker de moeite waard om te bekijken.

recensie van de film

Verboden vriendschap met een jongetje in een gestreepte 'pyjama'

door Anneke Arentsen Wie The Boy in the Striped Pyjamas en Disney in één zin ziet staan, kan denken dat het hier om een familiefilm gaat. Niets is minder waar. Weliswaar is het gelijknamige boek van John Boyne verplichte kost op Engelse scholen, toch is het onderwerp niet geschikt voor tere zieltjes. Regisseur en scenarioschrijver Mark Herman wilde recht doen aan Boynes boek door aan de hand van het verhaal van twee kinderen uit te leggen hoe de Holocaust heeft kunnen gebeuren.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de 8-jarige Duitse jongen Bruno (Asa Butterfield). Zijn vader is Nazi-officier en wordt voor zijn werk overgeplaatst van Berlijn naar het platteland. Het nieuwe huis is koud, donker en kaal zoals alle huizen die tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gebouwd. Maar als Bruno uit zijn raam kijkt ziet hij een gezellige boerderij met een hek eromheen. Zijn moeder zegt dat het een werkkamp is en dat Bruno er nooit mag komen.

Show but don't tell
The Boy in the Striped Pyjamas zit vol verwijzingen naar het Nazi-regime. Dit principe van 'laten zien, maar niet uitleggen', nodigt uit tot nadenken en discussie. Er komt bijvoorbeeld rook uit de schoorsteen van de 'boerderij'. Bruno denkt dat de boeren aan het koken zijn en ziet hier geen kwaad in. Als je weet dat er op dat moment mensen worden vergast en vervolgens verbrand, geeft dat een heel andere betekenis aan een scène. Regisseur Mark Herman is, net als de schrijver van het boek, uitgegaan van de naïviteit van kinderen om de onwetendheid te verbeelden die geleefd kan hebben bij Duitsers in die tijd. Veel burgers dachten toen dat joden in werkkampen werden gezet en wisten niet dat er mensen werden vergast.

Op een dag gaat Bruno stiekem de tuin uit en ontmoet een jongen van zijn leeftijd aan de andere kant van het hek van de boerderij. Shmuel (Jack Scanlon) is een Joodse jongen die vast zit in een concentratiekamp en hij heeft een gestreepte 'pyjama' aan met een nummer erop. Bruno heeft dit allemaal niet door en raakt bevriend met de jongen. Als Bruno aan zijn moeder vraagt wie die mensen in pyjama's zijn zegt ze dat het geen mensen zijn - maar joden - en dat hij niet met ze mag praten.

Verzonnen werkelijkheid
Hoewel de vriendschap tussen een Duitse en een Joodse jongen tijdens de Holocaust verzonnen is, komt het verhaal geloofwaardig over. Dit komt door de langzame, logische karakterontwikkeling van de personages. Ieder lid van Bruno's familie gaat geleidelijk aan anders over Hitlers praktijken denken. David Thewlis weet op een voortreffelijke manier het duale karakter van de Nazi-officier te treffen. Hij houdt zielsveel van zijn familie, maar blijft wel loyaal aan een leider die kinderen doodt. In het begin van de film is hij vrolijk, maar naarmate de film vordert, wordt hij steeds norser en ongevoeliger. Net zo geleidelijk als dat de vader verandert, verliezen de twee jongens hun onschuld. Asa Butterfield (Bruno) en Jack Scanlon (Shmuel) hebben een geweldige chemie, waardoor je meteen begrijpt waarom ze zoveel voor elkaar overhebben.