Vandaag waren de laatste lessen aan de leerlingen van de LN2 groep, in deze groep zitten de leerlingen die nu echt weg gaan, of naar en reguliere klas of naar de praktijkschool. Sommigen blijven nog een jaar, maar dat zijn er meestal niet zo heel veel.
Na de toch wel kleine kater van gisteren, dat van de groep LN3 leerlingen er maar 4 waren en ik dus eigenlijk niet van de hele groep afscheid heb kunnen nemen, wat ik later maar heb gedaan via Facebook om op hun profielen en duidelijk afscheidspraatje te hebben gezet zodat ze weten en ook hun familie dat ze niet op school waren dat uur.
Het bijzondere was wel vandaag dat de hele groep bijna compleet was, op een paar leerlingen na die een VAS toets moesten maken om te kijken op welk niveau ze zitten.
Aangezien ik vind dat je altijd afscheid moet nemen met een grote knal en met veel lol, omdat ze dat toch zullen onthouden.
Dus ben ik begonnen met het spel ballon trappen. Dat spel is simpel maar erg leuk, allemaal een ballon aan hun been en dan maar stuk trappen..... Ze zijn fanatiek en ze spelen het spel met verve met als gevolg dat ik nog meer geniet.
Daarna heb ik ze rond mij gezet en heb ik hun verteld dat ze moesten onthouden dat ze kanjers zijn, zij hebben namelijk Nederland overleefd. Als je heel eerlijk bent zijn zij sterker dan menig Nederlander. Zij hebben het lef gehad, al dan niet gedwongen, om hun land te verlaten en om in een ander land hun toekomst wederom op te bouwen.. In Nederland zijn weinig Nederlanders die dat ook kunnen zeggen. Dus wat ze ook tegenkomen ooit ze moeten beseffen dat ze heel sterk zijn.
Daarna vertel ik altijd tegen ze dat ze van mij een vriendje mee krijgen voor het leven, voor het moment dat ze zich soms eenzaam voelen, een vriendje om mee te praten. Ik heb standaard, en waar ik ook kom ik koop ze altijd, nieuw en tweede hands, vingerpoppetjes. Dit keer mochten ze ze uitzoeken welke ze wilden. Ze hebben dit met alle respect gedaan en ze kozen diegene die hun het meeste aansprak.. dat vind ik dan weer leuk ook.
Ik weet natuurlijk niet of ze het echt leuk vinden, maar daar gaat het niet om, ik wil dit geven met het bij behorende verhaal over inderdaad dat ze sterk zijn en zich nooit alleen hoeven te voelen, omdat ze een vriendje hebben voor het leven.
Ik zie altijd wel de blijdschap in hun ogen met dit klein kadootje en hoe ze dan genieten.
Kortom het was vandaag dag zeggen en afscheid nemen maar ach ze worden groot en dat is toch wat we willen dat ze zelfstandig genoeg zijn om Nederland aan te kunnen en te kunnen begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten