Gisteravond heerlijk naar de film geweest met vriendin Paulien over het leven van Janis Joplin.
Het leuke is dat ik heel veel vrienden tegenkom, incluis collega's die ook van deze muziek houden. Dus het is een soort van kleine reünie.
De film verteld over het leven van Janis, en ik word er vaak ook heel triest van, omdat ik zie hoe iemand zichzelf ten gronde richt, hoe iemand door aangeraakt door de roem ineens zichzelf gaat verliezen en een karikatuur van zichzelf word. Het is intriest, dat iemand zo op zoek is naar bevestiging dat ze daardoor steeds gekker gaat doen.
Ook al is ze al bevestig dat ze geweldig goed is, dan komt de vraag, wat veel popsterren hebben, de liefde die komt maar nooit blijft. Het gevoel dat je toch er alleen voor staat, dat je dus na elke optreden, een uurtje op on stage, dat je dan toch weer alleen naar huis gaat. De eenzaamheid die ze meemaken.. Juist dat , dat je gevierd word, en dan toch die eenzaamheid. Ik herken het ook uit de verhalen over het leven van een ander idool Ella Fitzgerald, had het zelfde, erg op zoek naar de liefde. ze voelde zich vreselijk eenzaam terwijl ze prachtige liedjes zingt doordrongen van gevoel...
In deze film zie je ook de verloedering, die ontstaat, prachtige mannen die op ouder leeftijd echt geleefd hebben maar die daardoor zo doorleeft zijn, ze verouderd, en zo doorgroeft wat ook iets moois heeft, maar ook je weer met je eigen weg confronteert dat je dus ouder word.
Vriendin Ankie was er ook en die had een prachtig cadeautje voor mij, een engeltje in het zwart, zo mooi deze en uniek want ik weet ook dat hij niet vaak zo word gemaakt.
Deze is dus helemaal leuk en welkom in mijn huisje. Het was een mooie film en een mooie avond en ik heb genoten. Deze film is een aanrader in de reeks van films van te vroeg overleden supersterren die zijn overleden op hun 27ste.. zoal ook Amy en dus ook Janis en er zullen er meer zijn maar die weet ik even niet.
Het leuke is dat ik heel veel vrienden tegenkom, incluis collega's die ook van deze muziek houden. Dus het is een soort van kleine reünie.
De film verteld over het leven van Janis, en ik word er vaak ook heel triest van, omdat ik zie hoe iemand zichzelf ten gronde richt, hoe iemand door aangeraakt door de roem ineens zichzelf gaat verliezen en een karikatuur van zichzelf word. Het is intriest, dat iemand zo op zoek is naar bevestiging dat ze daardoor steeds gekker gaat doen.
Ook al is ze al bevestig dat ze geweldig goed is, dan komt de vraag, wat veel popsterren hebben, de liefde die komt maar nooit blijft. Het gevoel dat je toch er alleen voor staat, dat je dus na elke optreden, een uurtje op on stage, dat je dan toch weer alleen naar huis gaat. De eenzaamheid die ze meemaken.. Juist dat , dat je gevierd word, en dan toch die eenzaamheid. Ik herken het ook uit de verhalen over het leven van een ander idool Ella Fitzgerald, had het zelfde, erg op zoek naar de liefde. ze voelde zich vreselijk eenzaam terwijl ze prachtige liedjes zingt doordrongen van gevoel...
In deze film zie je ook de verloedering, die ontstaat, prachtige mannen die op ouder leeftijd echt geleefd hebben maar die daardoor zo doorleeft zijn, ze verouderd, en zo doorgroeft wat ook iets moois heeft, maar ook je weer met je eigen weg confronteert dat je dus ouder word.
Vriendin Ankie was er ook en die had een prachtig cadeautje voor mij, een engeltje in het zwart, zo mooi deze en uniek want ik weet ook dat hij niet vaak zo word gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten