Ik ben er nooit zo van mezelf op de borst te slaan dat ik het goed doe met die gasten bij mij op school, af en toe krijg ik dit toch op een hele onverwachtse manier terug. Dat raakt me dan, en dan is het juist dat ene ding geweest wat een leerling de weg op zet waar hij naar toe moest.
Ik vind altijd nog ik doe mijn ding, soms doe ik maar wat en zo hoort het, de leerlingen zijn mijn passie, ik hou van ze, hoop ze een geweldige tijd te geven op school zodat ze het naar hun zin hebben, maar ook dat ze zicht gewaardeerd voelen door mij, dat ik een klein stukje mee mag dragen aan hun weg naar volwassenheid, om een mens te worden waar ze trots op zijn, als ik dat al bereikt heb ben ik blij.
Afgelopen week een aantal bijzondere gebeurtenissen waardoor mijn hart open gaat.
Het is altijd mijn gewoonte om elke dag de leerlingen te begroeten in de morgen, op de gang groet ik iedereen, ik zeg vaak net even iets meer tegen een kind dan welke docent dan ook, omdat ik dat gewoon leuk vind. Weet ik van een kind dat zijn vader of moeder in het ziekenhuis ligt dan vraag ik altijd er naar hoe het nu gaat, zie ik een kind zitten in de hal, dan groet ik hem in de ochtend, vraag hoe het gaat, ga soms gewoon even een praatje aan over wat dan ook. Maar ik besef steeds meer, het is niet wat je doet maar hoe je ze laat merken dat je ze ziet, dat je ze graag mag en dat ze belangrijk zijn voor je.
Afgelopen week kreeg ik veel vierde klassers bij mij aan de deur die graag nog een keer een dramalesje willen, ik vind dat geweldig, en natuurlijk doe ik dat graag, dus ik probeer dat te regelen, Alleen is mijn rooster zo vol dat het toch wat moeilijker is dan ik dacht. Maar als het goed is komen er twee klassen in ieder geval een lesje drama volgen. Al lukt het niet het is een cadeautje dat ze het al willen .
Daarnaast zijn er een aantal leerlingen die over de gang lopen, die me altijd een hand geven als ze me zien, soms rennen ze terug om nog even snel een hand te geven voordat ze naar hun les gaan.
Altijd ben ik in voor een geintje of een praatje, zo komen 4de klassers bij mij binnen of ze een stikker mogen, die geef ik natuurlijk altijd, nu geef ik hartjes en zeg altijd wees zuinig op mijn hart maar ook op de jouwe. Ze lachen en zeggen meteen doen we.... en het is goed.
Deze week merkte ik weer eens hoe goed het is om soms zomaar af te wijken van het gewone. ik had een aantal weken geleden aan de tweede klas leerlingen verteld over mijn vakantie in Krakau en natuurlijk over Auschwitz, ze waren onder de indruk dat wist ik wel. Deze week komt er een leerling bij mij binnen en vraagt naar hoe ze kaartjes kunnen kopen in Auschwitz, of ze een gids moeten etc. Natuurlijk vroeg ik waarom ze dit wilde weten, het was duidelijk ze was zo door mijn verhaal gegrepen en door wat ze had gezien, dit had ze thuis verteld, haar vader en moeder zeiden meteen, dat willen we zien, Ze hebben met elkaar afgesproken om straks in de mei vakantie naar Krakau te gaan, maar vooral om Auschwitz, ze vliegen op vrijdag heen, zaterdag naar Auschwitz en zondag terug..
Ik vind dit een mooi iets, zo merkte ik ineens dat het er toe doet wat je als docent doet.. het is soms heel klein maar het is misschien net dat wat een leerling nodig heeft
Steeds vaker besef ik hoe een mooi vak ik heb..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten