Vanavond met vriend Frans aan ons een na laatste theaterbezoek geweest, we hebben hierna alleen nog woensdag te gaan en dan is het weer voorbij het feestje van uit gaan naar theater, het met elkaar uit eten gaan en genieten van de schone kunsten op het podium Natuurlijk gaan we nog meer dingen doen zoals naar de bios, natuurlijk ons songfestival avond in mei, natuurlijk nog een dagje shoppen ergens in een stad die we nog wel eens beter willen zien, natuurlijk nog de onvergetelijke dvd- kijk avondjes en noem maar op. Toch altijd een beetje weemoedig als zon laatste avond er aan zit te komen, Al moet ik zeggen dit jaar hebben we een prachtige uitsmijter voor ons seizoen theater maar daar kom ik woensdag op.. nu nog niet. nu gaan we het hebben over de voorstelling van Marc Marie, eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn hij is geweldig en leuk.. ik heb vreselijk gelachen maar de boodschap van hem in deze show, zo mooi, iemand vergeven is het cadeau dat je jezelf geeft..(zodat je niet je hele leven met een gevoel van wraak rondloopt ) prachtig.. vind ik dit. En de humor die hij heeft geweldig ik vind deze voorstelling een aanrader..
het lied aan het eind zo mooi door hem gezongen, alleen laat me niet alleen wat hij probeerde te zingen was een beetje een grote miskleun.. dit kan alleen List zingen.. en daar moet men vanaf blijven.. maar het is een aanrader deze voorstelling.. voor een ieder. anderhalf uur zonder pauze smakelijk lachen en genieten
Onweerstaanbaar, aanstekelijk en hartveroverend
"Qua stijl zijn er niet zoveel entertainers als Marc-Marie Huijbregts, die quasi-improvisatie met meesterschap hanteert in het ondergraven van eigen stellingen. Chaotische zinnetjes maakt hij meestal niet af, zich bewust van het komische gevolg van het gebrek aan logica, maar hij kan keihard, cynisch uithalen. Zijn verhalen ritselt hij uit de losse mouw. Het is een grillige combinatie van automatisme en vakmanschap die zijn contact met de zaal garandeert, terwijl hij intussen zijn zelfportret opricht." (Dagblad van het Noorden, ****).
FLORISSANT is het nieuwe zelfportret waarbij Marc-Marie zichzelf onder een vergrootglas en op de snijtafel legt.
********************
De pers over FLORISSANT:Parool (****):"De zanger Marc-Marie Huijbregts is een heel andere persoon dan de conferencier. Hij opent met Ich hab' im Traum geweinet van Robert Schumann. Bloedserieus, tikkeltje hoogdravend ook wel. Maar als de laatste noten wegsterven, is hij direct weer dat grote kind. Hij geeft aan Florissant samen met het publiek te willen maken. (...) Huijbregts is ijzersterk in het contact met de zaal. Hij lijkt oprecht geïnteresseerd , heeft overal direct een antwoord op en kan mensen plagen zonder ze te beledigen. (...) Naast gezellige (en soms heerlijke valse) anekdotes over zijn televisiewerk is er vooral weer veel ruimte voor het familieleven van de wereldvreemde Huijbregtsjes. De nadruk ligt ditmaal op zijn vader, die anderhalf jaar geleden overleed. Wie Huijbregts in Zomergasten zag, weet dat hun relatie moeizaam was. (...) Intens droevige verhalen die, overgoten met Huijbregts kenmerkende spot, toch grappig worden. Een bewust keuze. Hij heeft zijn vader vergeven, al was het maar omdat haat zelfdestructief zou werken. Breder bezien gaat Florissant over de constante strijd tussen het verlangen naar vrijheid en de angst voor eenzaamheid. Niemand durft zich op het podium zó kwetsbaar op te stellen als Marc-Marie Huijbregts...."Volkskrant (***):
"Vrolijk, uitbundig, afdwalend en met een opgewekt gezicht soms een paar harde noten kraken. (...) Huijbregts geeft ons een interessant en geestig inkijkje in het Brabantse familieleven, waarbij hij op bijna Toon Hermans-achtige wijze de ooms en tantes naar voren schuift. Hij beseft dat hij nu wees is. Als kinderloze homo (‘Ik vind kinderen stom') voelt hij zich als een dode haarpunt, die binnenkort afgeknipt zal worden. Huijbregts is goed op dreef als hij dit zware verhaal op een luchtige manier vertelt. Nu zijn ouders dood zijn, is zijn man zijn enige echt anker in het leven. Het ontroerende verhaal over de angst om hem kwijt te raken loopt over in Laat me niet alleen van Jacques Brel. Huijbregts weet dit nummer een beklemmende extra diepte te geven. Hij fluistert het bijna, terwijl Nettie Krull (pianiste -red) bijna frivool romantisch tegenmelodieën produceert. En zo komt het snoeihard aan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten