Play (film)

Vanavond met vriendin Els naar de film geweest, de film Play,Ik had voor vriendin Els een kado gekocht voor haar verjaardag maar ja dat had ze al, dus in een gekke bui zei ze in plaats van dit kado mag jij de film betalen en de film  was PLAY... en hij heeft gespeeld. dat is zeker. Maar goed bij aankomst bleken wij al niet op de lijst te staan wat al scheelt want er waren uiteindelijk maar 6 mensen die er waren. Deze mensen bleken toch niet zo onder de indruk als ze dachten dat ze zouden zijn.. Een meneer ging helemaal uitweiden over de film hoe mooi hij wel niet was, en de dubbele lagen etc, in de pauze, dit heeft kennelijk zoveel indruk gemaakt dat vriendin Els en ik en die man nog de enigen waren die zaten te kijken naar het vervolg van het deel voor de pauze. En zoals te verwachten viel.... bleef de film niet indrukwekkend, raakte het niet en ging het geen kant op.. en zelfs nog ver voor het einde liep de man van de dubbele lagen de zaal uit, terwijl hij hoofdschuddend zijn bril wegborg.. zoveel diepgang kon hij kennelijk niet aan, als die dubbele lagen, terwijl Els en ik alleen maar dachten waar gaat het over... waar gaat dit heen. Een tig tal scenes over een wiegje dat in de trein staat en daar weg moet, maar wat nou het doel was van dat wiegje geen idee. Het einde van film ineens uit het niets een meisje wat gaat staan te dansen.... ik snap er geen hout van. Maar ik moet wel zeggen, zoals blijkt heb ik kosten nog moeite gespaard voor els haar kado, want we hadden een prive zaal op het laatst met heel groot beeld.. helaas kwam niet zoals ik had afgesproken heel groot op het scherm Els van harte met je zestigste verjaardag,  maar dat kan ook nog tevoorschijn gekomen zijn na de aftiteling. Ik heb nog mijn best gedaan om te blijven zitten, maar aangezien Els zoveel diepgang van de film niet aankon.. zijn we eerder weg gegaan. Nu weet ik dus niet of ze die geweldige powerpoint voor Els haar verjaardag wel of niet hebben laten zien.. toch zonde.... maar zoals al blijkt deze film is geen aanrader dus doe maar niet.


Recentie van play
Play gaat over groepsdrang, niet over huidskleur.

Prooidieren zijn het: keurige Zweedse kinderen in het winkelcentrum, zichtbaar niet streetwise- door moeder uitgezochte muts op het hoofd, klarinet onder de arm voor de muziekles. Geen partij voor de jagers: vijf jongens van Afrikaanse origine, uit de wat minder goede buurt. Daar komt bij dat die een geraffineerde roofmethode hanteren: observeren, volgen, aanspreken, intimideren, meevoeren en - uiteindelijk - leegschudden.

Of ze je telefoon mogen zien. Ho, dat toestel lijkt precies op het onlangs gestolen exemplaar van een vriend. Nee, die vriend is niet hier, wel verderop. Een klein eindje verderop, en dan toch iets verder. Op papier een doorzichtige truc, maar filmer Ruben Östlund weet de praktijk aannemelijk te maken en baseerde Play op de werkelijkheid.
De vijf daders verdelen de taken: de een dreigt, de ander sust. Een sluw uitgevoerd toneelstuk, waarbij de slachtoffers voortdurend op hun redelijkheid worden aangesproken: als ze te goeder trouw zijn, waarom dan niet meewerken?

Östlund, die eerder al filmde over groepsprocessen (Involuntary), bezit een opvallende wijze van beeldend vertellen: hij plaatst de camera op cruciale momenten niet midden in het drama, maar een eind ervandaan. Alsof de bioscoopbezoeker meekijkt door het kalme, registrerende oog van een beveiligingscamera. Zo verwordt de kijker tot een getuige. Een omstander, net zoals de toevallig passerende volwassenen die soms wel doorhebben dat er iets niet in de haak is, maar niet of onvoldoende ingrijpen.

Het maakt Play tot meer dan een knappe en overtuigend geacteerde reconstructie van een misdaad. Als het ploegje daders en slachtoffers eenmaal in een afgelegen natuurgebied belandt, krijgt hun tocht een episch karakter. Ietwat overbodig, maar niet ongeestig zijn de scènes in een metrostel, waarmee Östlund zijn film doorspekt: conducteurs die zich geen raad weten met een houten wieg in het gangpad - de overgereguleerde samenleving.

Waar de Nederlandse publieke omroep (cruciale financier van Nederlandse speelfilms) zou hebben afgedwongen dat minstens een van de daders blank is, doet Östlund niet aan concessies. 'Wie zo dom is zijn telefoon te laten zien aan vijf zwarten, heeft alleen zichzelf iets te verwijten', laat hij een van de rovers zeggen.

Het maakt Play echter nog geen aanklacht. Of - en in welke mate - daders, slachtoffers en omstanders als individuen handelen of representatief zijn voor een groep, is juist een van de kernvragen die de film opwerpt.