Het schooljaar is nog geen week oud, of inmiddels komen de leerlingen weer langs, even praten, even zeggen wat ze in de vakantie hebben beleefd. Dat meisje wat binnen komt rennen en zegt: "We hebben het proces gewonnen!"Waarop ik dan zeg wat gaaf zeg, kom je het nog even helemaal vertellen, en dat komt ze doen ergens in een pauze om het met mij te delen. Daar waar we vorig jaar zoveel over hebben gepraat en waar we met elkaar zovaak hebben overlegt wat nou het beste is om te doen. Dan komt een oud isk leerling, die ik al twee jaar lang begeleid, even binnen met een vraagje over school zaken, die ik snel even uitleg wat hij moet gaan doen. Dan ineens gaat net voordat de pauze begint mijn deur open, en zie ik hem staan, hij die al zo vertrouwd is en die zo verlegen is, dat hij meteen de deur dicht doet en weg loopt.. tenminste dat lijkt zo.. dat weet ik ik ken hem. Ik ga in de pauze, die ik doorga met mijn muziek theaterklas, zgn even naar de wc en zie hem daar zgn stoer nonchelant staan met zijn mobiel. Ik loop naar hem toe, kijk hem aan en vraag hoe het met hem gaat, inmiddels ken ik mijn pubers van de school, en het antwoord is natuurlijk dat het goed gaat. Ik kijk dan nog een keer, en zeg kijk me eens aan en stel dan de vraag nog een keer, met een klein verschil, namelijk hoe het echt met hem gaat.. en dan komen de tranen die ik al zag branden toen ik naar hem toe liep, toen hij al bij de deur stond. Ik laat hem huilen en even tot zichzelf komen, en zeg dan jongen ik weet het het is kut he.. het voelt kloten, en dat klopt, waarop ik zeg ik moet helaas nu les geven maar kom straks om 3 uur even snel naar mijn lokaal, gaan we eens kijken of we lucht kunnen krijgen bij waar je mee zit.. Hij kijkt me aan en zegt dan heb ik les, maar als ik hoor van wie hij les heeft weet ik dat het goed zit dat hij eerder weg mag en komt. Om 3 uur, zoals afgesproken komt hij binnen, gaat zitten, en het enige wat ik maar hoef te doen is te vragen wat er nou echt dwars zit. en dan komen de tranen, het hele verhaal van wat hem zo dwars zit, waar hij niet uitkomt wat hem zo raakt.. en ik luister, stel vragen, luister, en vraag hem wat hij wil.. wat ik voor hem kan doen hierin.. en leg hem een aantal dingen uit waar hij het zo zwaar mee heeft waar het om draait.. hij knikt.... is stil... en na een half uurtje, alleen maar luisteren naar hem wat dingen zeggen. Kijkt hij mij aan en zegt dank u wel.. en ik zeg nee jij dank je wel, dat je mijn deur wist te vinden, dat je aanklopt en dat je binnenkomt en dat je mij toestaat naar je te luisteren... hij lacht en ik lach ook, ik geef hem een hand met de opmerking en kom gewoon maar weer als je weer even lucht wilt... en dan besef ik wederom dat mijn werk zo goud is dat mijn werk zo bijzonder is wat ik mag doen.. het genieten van mijn pubers in mijn lessen maar dit stukje, net die zorg die ze nodig hebben naar hun groei naar volwassen worden... dat maakt dat ik een wereldbaan heb.. en ik hoop dat er nog lang aan mijn deur word geklopt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten