zaterdag 16 april 2022

Westerborkpad etappe 13

 

Het Wandelvirus is weer in al zijn heftigheid toegeslagen, gevolg ik kan niet wachten om weer te mogen wandelen. Gelukkig komen binnenkort de paasdagen er aan, dus kan ik in ieder geval vrijdag en zaterdag wandelen, zaterdag reis ik dan door naar mijn moeder om daar in ieder geval een nacht te slapen en lekker bij te praten. Dan komt natuurlijk de meivakantie en heb al bedacht in de tweede week kan ik misschien wel 4 dagen lopen wat ik erg lekker zou vinden, gewoon een stuk lopen 1 nacht overnachten en dan de volgende dag ook een stuk, en zo steeds lekker wandelen, het pad krijgt me in zijn greep.

Vanochtend stond ik op me een stralende ochtend, ik had er lol en zin in, dit kon niet mislukken, maar ja etappe 13.. hij zegt het al.. maar goed ik ben meteen nadat ik de nodige dingen thuis had gedaan met al mijn bagage naar de auto gegaan om te gaan wandelen de route van Harderwijk naar Nunspeet slechts 18, 50 km al zal het mij niet verbazen dat ik er meer van maak, ik ben daar erg goed in dat bleek wel de laatste tijd.

De rit naar Harderwijk ging goed, alleen had ik mijn navigatie verkeerd ingesteld, namelijk op Harderwijk en niet op het station van Harderwijk. dus tja door werk aan de weg ging het helemaal mis, mede omdat ik de verkeerde route had gekozen, ik sloeg te laat af, gelukkig was dit goed te herstellen en uiteindelijk kon ik parkeren bij het station van Harderwijk waar ik gratis kon staan.

Ik was nauwelijks begonnen of de eerste plensbui diende zich aan , dus ik mijn regencape uit de tas gehaald, mijn pet op gezet, maar aangezien het was langer duurde dan normaal, ik voorover stond had ik natte billen, maar leve de ontzettende lelijke wandelbroeken..  het was ook zo weer droog..

Met mijn regencape om, mijn boekje in de hand en mijn foto toestel kon de tocht beginnen. Het is een wonderschoon stadje Harderwijk, ik was zo onder de indruk dat ik inderdaad dus me heb verlopen, sterker nog ik heb een foto gemaakt van het verkeerde huis maar ach dat mocht de pret niet drukken.

Uiteindelijk weer op het juiste spoor, en daarna ging het van een gesmeerd dakje. Indrukwekkend bij de Synagoge was het beeld van de vioolspeler zonder viool..  zo mooi en zo symbolisch.. prachtig.

Het dwalen door dit stadje ging eigenlijk te snel maar ik verheugde me ook erg op de zandverstuiving wat indrukwekkend moet zijn, mede omdat het weer in ere hersteld is.. Kortom ik zag deze route als een mooie tocht, mede omdat ik veel door de bossen zou lopen.

Het gedeelte langs het spoort, was lang maar gelukkig liep er naast het verharde fietspad een ruiterpad die ik dus maar heb gelopen, het idee dat ik toch lekker in het bos liep hielp een hoop.

Uiteindelijk kwam ik aan bij de overgang over het spoor en de A28, ik moet zeggen het waren veel heel veel trappen maar dat is de uitdaging dit ik aankan. nadat ik dit stuk had gelopen, kwam het bos. wat heerlijk om er te lopen, al was het wel om de haverklap cape om cape af.. wegens hagel en regen.. maar dat mocht de pret niet drukken. Eindelijk zag ik dan de zandverstuiving.. ik had het idee dat ik er langs zou lopen maar niets bleek minder waar,  ik moest er overheen, wat eerst als een mooi moment was gezien veranderde al gauw in een minder mooi moment tot diepte punt van de route,, het was werkelijk prachtig om daar te zijn, de uitkijkpost  met een prachtig uitzicht over deze vlakte...  wat niet liet zien wat er na de volgende uitkijkpost aan komt.

Maar kan zeggen, ik heb bij het Pieterpad ooit een stuk moeten lopen bij Rolde bij de hei, wat afzien was,  maar dit was nog erger. het mulle zand, wat we kennen van het strand, daar moest ik door heen lopen..geluk bij een ongeluk was het gelukkig een beetje vochtig zodat het minder heftig was als dat het niet geregend had.  

Het was 1 grote zandvlakte... met af en toe een paaltje met het teken van het pad dat ik loop..  ik was blij om bij het bos te komen om daar de volgende uitdaging tegen te komen.. het hele pad was ondergelopen met water. dus moest ik via omgevallen bomen en door aardige mensen aangelegde bruggetjes van omgevallen bomen mijn pad vervolgen.. het was een uitdaging maar wat is het leuk als dit soort dingen je overkomen... heerlijk dat maakt het voor mij ook zo lekker om te wandelen. 

Natuurlijk kwam ik de Robin weer tegen, alsof we een afspraak hadden, het gekke is ik word altijd blij als ik er eentje zie.. zeker omdat ik ze zo mak over vind komen, zo poseren ook zo lief voor een foto geniaal.

Uiteindelijk moes ik het bos verlaten, dus aan de kant van de weg even een kop thee gedronken en mijn salade gegeten om daarna verder te lopen richting Nunspeet met onderweg nog wat obstakels die ik moest nemen maar bij aankomst in de stromende regen bij het station bleek dat mijn trein over precies 5 minuten ging.. wat kan een mens van eenvoudige dingen gelukkig worden.























Geen opmerkingen:

Een reactie posten