Ik moet bekennen dat ik dit bekeek omdat ik weet dat er leerlingen zijn die hier ook naar kijken.. en besefte ineens dat ik eigenlijk het gegeven heel bijzonder vind, zeker als je beseft dat het mensen zijn die eigenlijk niets meer hebben te verliezen, dus gaan ze het gevecht aan. Het besef dat ze niet weten wat hun te wachten staat, ze weten dat ze dood kunnen gaan. ze vechten voor hun leven maar ook zie je op een gegeven moment de struggle of the fittest of de slimste.. of diegene die het meeste geluk heeft. kortom heel bijzonder om dit te zien
kan niet zeggen dat ik het een aanrader vind, vind het ook niet gelijk als de saw films, die ik ook bekeken heb, deze is eigenlijk veel heftiger maar op de een of andere manier blijft het wel boeien en trekken.. komt misschien ook omdat ik de film in het koreaans heb gezien...
Wat zeggen anderen ervan:
De hype rond Squid Game is te verklaren, maar laten we nou niet overdrijven
Squid Game breekt momenteel het internet. Is het nou zo'n goeie serie of is er iets anders aan de hand?
Plots is Squid Game overal. In zo’n beetje de halve wereld is het de meest bekeken Netflixserie, en na amper een maand is het de best bekeken niet-Engelse serie ooit van de streaminggigant. Het succes is zo groot, dat internetproviders beginnen te morren vanwege de enorme stortvloed aan dataverkeer die ze voor Netflix moeten regelen. Op scholen worden de lugubere spelletjes nagespeeld, dat Zuid-Koreaanse honingkoekje wordt massaal gebakken en Twitter, Buzzfeed en Reddit raken er niet over uit gememed.
En toch is het volgens deze, toegegeven, ietwat zure serie-recensent, niet eens zo’n geweldig goeie serie.
In het Zuid-Koreaanse Squid Game, waarvan bedenker Hwang Dong-hyuk meer dan tien jaar met het script heeft moeten leuren, worden 456 ‘spelers’ verleid om op een afgelegen eiland met zijn allen schoolpleinspelletjes te spelen. Verliezers worden geëlimineerd. Letterlijk. Op tamelijk bloedige, lugubere wijze. Maar: het spel biedt een uitweg voor al deze mensen, die zo diep in de schulden zitten dat het echte leven nóg minder aantrekkelijk is.
De thematiek: de neerwaartse spiraal van schuldenlast, de kloof tussen arm en rijk, en hoe ver een mens wil gaan om zijn hachje te redden.
Alleen diept Squid Game deze thema’s maar mondjesmaat uit; blijven de nogal platte personages steken in hun ontwikkeling; en doen de rafelende subplotjes (de orgaandiefstal, de undercover-agent) het geheel wat uit het lood slaan. Pas tegen het eind komen er wat interessante psychologische dilemma’s om de hoek kijken, waarvan – zonder al te veel te spoilen – die van het echtpaar en het knikkerspel nog het hardst binnenkomt.
Squid Game is vooral heel erg anders
Vrees niet: het is beslist geen straf om het vlotte en onderhoudende Squid Game te bingen. Doe dat vooral. Maar het overdreven succes wil niet zeggen dat we hier met de platina categorie van The Sopranos of The Wire te maken hebben. Het is ook geen groots en meeslepend heldenepos zoals Game of Thrones. Het zijn ook niet vertederende of overdreven charismatische personages (Stranger Things) waar je het voor doet.
Wat het dan wel is? Een Casa de Papel, een House of Cards. Een prima serie waarover wordt gepraat bij het koffieapparaat. Daags erna wordt erover gepraat in de ochtendvergadering. En plots ben je de enige die nog niet kan meepraten. Dus schakel je ook maar eens in.
Toch is dat maar deels de verklaring. De hype komt met name doordat Squid Game heel erg anders is. Zuid-Koreaans, om te beginnen: K-culture is sowieso nogal in trek. Sterker, sinds de Koreaanse film Parasite een Oscar kreeg, heeft het de mainstream bereikt. Er wordt, voor westerse begrippen, anders in geacteerd: het overdreven en uitgelaten spel van met name Lee Jung-jae als Gi-hun is even wennen. Het hele uitgangspunt (hoewel niet nieuw: zie Battle Royale, The Hunger Games) is natuurlijk volslagen absurd. Maar zelfs in alle horror schuilt een cartoonesk surreëel laagje wat het allemaal zo... ánders maakt.
Maar vooral: alles in Squid Game is gemaakt voor de deelcultuur van het internet. De kleurrijke gangen van het complex waarin de spelers zitten opgesloten, de decors waartegen de spellen zich afspelen, de groene trainingspakken van de spelers en de rode overalls van de bewakers; de met cadeaulinten verpakte doodskisten; de naast Haydn’s trompetconcert spookachtige herhalende soundtrack – alles is instant iconisch; ontworpen om direct memes van te maken, en onmiddellijk viraal te gaan.
Nergens wordt het échte Saw-achtige horrorporno
Het is bovenal ook weer niet ál te gruwelijk, wat het voor een groot publiek geschikt maakt. Ja, de spelers in het spel worden rücksichtslos afgeknald of de afgrond ingestort, maar nergens wordt het échte Saw-achtige horrorporno. Nergens zie je afgerukte ledematen of bloedspetters tegen de cameralens flatsen.
Dat het opvalt dat het binnen het genre allemaal nogal braafjes is – wil ook wat zeggen.
Het is een gevolg van het all you can eat-model waar Netflix groot mee is geworden. Laten we eerlijk zijn: die cliffhangers werken vooral omdat je wilt weten op wat voor gruwelijke manier de spelers in het volgende spel om het leven worden gebracht.
Aan het eind van de rit wil je méér. Meer bloed, meer psychologische marteling. Als dat is wat Squid Game ons meegeeft, dan is deze serie meer meta dan je op het eerste gezicht zou denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten