Na de frustratie van het niet kunnen vinden van de juiste route wegens de bladeren van de herfst die prachtig in het bos lagen maar dus alle paden rijkelijk bedekten en dus was het dwalen en omschakelen
Gelukkig had ik ook de komoot aan en die helpt me dan aardig, al gebeurt het soms dat ik dan ineens een andere route loop dan ik moet volgens het boekje, maar goed dat hoort er ook weer bij..
Het eerste gedeelte ging lekker, lekker vlot ook, en liep prima, totdat juist ik echt een bos in moest, normaal ben ik dan superblij en denk ha lekker, het bos in nu dacht ik, och hemel hoe kom ik in godsnaam hier weer uit want hoe mooi de herfst ook is, hoe ik er ook van hou.. de bladeren bedekken wel alles.. ik heb soms geen idee of ik op een pad loop, of in het wilde bos loop..
Dus gelukkig ontdekte ik onderweg een koppel die ook de limes liepen, dat zag ik oa aan het boekje wat ze vast hadden, dus ik dacht daar blijf ik bij in de buurt.. maar ja de call of natuur riep weer eens, dus ik achter een boom, wilde net de boel naar buiten halen, kwam er een meneer met een hond aan, denk niet dat het zon soort bosje was, dus ik meteen maar met het liedje van Brigitte in mijn hoofd op de grote stille heide ( zal hem hieronder de fotos zetten), dus alles weer binnenboord, lief kijken, dom lachen en doorlopen. maar ja wel dat koppel kwijt verdorie en de roep van de natuur hield ook niet op, dus uit pure ellende toch maar, nadat de man met hond verdwenen was uit het zicht, meteen de boel naar buiten en opluchting.. het was weg maar zoals ik al zei dat koppel ook.. dus ik ben het bos ingegaan op hoop van zegen,... nou die zegen kwam niet in het begin, ik verdwaalde compleet. dus ik met komoot zoekend in het wilde bos.. naar het juiste pad.. en ineens zag ik een groep mensen bij een boom staan , dacht meteen okey, met de komoot in de hand die kant op en ja hoor het pad gevonden dus ik kon verder.. om uiteindelijk ineens dat stel ook weer te zien lopen, dus ik een wat steviger pas erin en ik lopen en ja hoor op een respectabel afstand gebleken, leek wel een privé detective maar ik volgde hun zonder teveel op te vallen. Ik kon ze behoorlijk leuk volgen totdat ze ineens op een bankje gingen zitten de etters. dus ik zo toen ik er aankwam nou dat had u niet moeten doen.. die mevrouw en man heel verbaasd, de man reageerde een beetje heel nukkig, wilde denk ik zijn vrouw beschermen. dus ik zei, ik verdwaal altijd in bossen en was zo blij met u dat u voor mij aanliep., die vrouw lachen en zei oh dat is het ik dacht dat je dacht dat we hier waren gaan zitten dat je ook wilde zitten.. dus de man even nukkig zei meteen je moet die kant op.. wilde van me af denk ik, dus ik zo, tot zien en ik verder.. gelukkig is het gelukt. ik moest eerst een giga trap af om daarna weer een giga trap op te gaan. vroeg me meteen af konden ze van dat houd niet beter een brug maken maar goed, goed voor de benen.
Het laatste stuk liep vrij vlekkeloos en voor ik het wist was ik bij het eindpunt van het pad.. kon ik naar het hotel lopen waar mijn auto geparkeerd stond. .en daarna naar huis, heerlijk
wat is het een voldaan gevoel eindelijk een keer een pad afgerond en genoten ook nog van alles.
men zegt het vaker maar Nederland wat ben je mooi..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten