Opstaan te vroeg, maar de adrenaline giert door mijn lichaam, ik ga nog weer lopen de laatste 22,5 km en dan heb ik toch een tocht gelopen van 47.5 km dat is een knappe prestatie dacht ik zo in een weekeinde. aan de andere kant loop ik dat ook tijdens het pieterpad dus zo bijzonder is het nou ook weer niet
Te vroeg wakker en dan weet je ook meteen dat je wakker bent, ondanks pogingen te blijven liggen het lukt niet het knaagt, ik wil uit bed, dus we staan op, doen de dagelijkse rituelen alleen nu uitgebreid met wandelwol om de kleine teentjes, iets onder de voet, dan de sokken erover heen, bedenken wat we aan moeten beseffen dat een korte broek best kan dat loopt ook lekkerder dus we kunnen..
Ontbijten, nog even wakker worden, laatste keer toilet en dan gaan..
Mij keurig op tijd gemeld bij Ingrid en voor ik het wist was Moniek er ook en konden we naar Stolwijk waar we de vorige groep gingen aflossen. We kregen de laatste intructies van Leidy, van teruglopen en dan de tweede straat rechts. dus wij dat braaf gaan doen met de komoot aan, liepen we vrolijk ons weg. totdat ik ineens zei tegen de meiden. volgens mij gaan we verkeerd hoor, we gaan terug we lopen hun pad nog een keer en dat kan niet de bedoeling zijn. Dus wij terug naar het begin punt.. inmiddels waren we al 1 auto tegengekomen met wild zwaaiende mensen die ons aangaven dat we verkeerd liepen, maar dat hadden we al door, maar hoe dan. dus wij de komoot in de hand en teruglopen, kwamen we ineens Leidy tegen die ons helemaal ging uitleggen hoe we moesten lopen, maar dit week compleet van de route af, dus braaf als wij zijn, dat gaan doen. en dat was niet handig, absoluut niet, we moesten een soort sluip kruip door route lopen, die niet in de komoot stond om op het punt uit te komen waar we waren gestart... dus wij hebben dat braaf gedaan om daarna met de komoot in de hand de route te vervolgen om eindelijk aan te komen bij het pad waarop we moesten lopen.. Daarna ging het bijna van een leiden dakje... de dames hadden regelmatig een plaspauze, maar dat maakte helemaal niets uit, we hadden alle tijd.. Het liep best heel lekker met elkaar hoe we liepen..
Wel ervaar je de tijdsdruk, je moet doorlopen omdat je eigenlijk geen tijd hebt om te rusten, want je moet op een bepaalde tijd op het afgesproken plek zijn, Dat vond ik nogal wat lastig maar uiteindelijk maakte dat ook niets uit want hoe je het ook went of keert je moet er toch heen.
Onderweg liepen we bij de vlietlanden, een prachtig gebied waar we langs een paadje kwamen waar het stikte van de muggen, dus wij als een gek doorlopen om maar niet lek geprikt te worden.
Tijdens onze wandeling door de Vlietlanden stond ineens Collega Elisabeth ons op te wachten met haar hond, zo leuk die belangstelling en het ons aanmoedigen bij het wandelen.. heerlijk en dat maakt het toch ook weer extra leuk als je loopt.
Na een tijdje samen te zijn opgelopen ging Elisabeth met haar hond weer haar eigen weg, ze sloeg echter af bij het naturisten gedeelte waarbij ik meteen zei je moet dus wel uit de kleren Elisabeth je kan daar niet gekleed lopen dan denken ze dat je een gluurder bent. .het had geen effect helaas. Elisabeth vertrok zonder een spier te vertrekken keurig gekleed dat gebied in al weet ik natuurlijk niet wat ze heeft gedaan toen wij uit het zicht waren.
We hadden af en toe wat ruzie met de komoot omdat het toch wel onduidelijk was, waar je nu moest lopen, maar we raakten de weg niet meer kwijt, dus wij weer verder samen.. we kwamen aan bij Voorschoten en daar ging het wat mis, dat was jammer, want ineens bleek dat de komoot niet meer zo duidelijk was als we dachten. dus dan is het lastig maar we zijn er uit gekomen, maar wat is voorschoten nog groot, dat had ik niet gedacht en wist ik dus ook niet.. want terwijl wij daar zo liepen kwamen van park in park, en ontdekten we dat we door parken moesten met grote slingers maar dit vooral om de 120 te halen. uiteindelijk kwam de haven in zicht, daar waar we met z'n allen verzamelden om samen verder te gaan tot het einde.. We waren iets te laat maar we hebben het gehaald, snel een plas en een bolus naar binnen werken en we gingen weer, een slinger tocht door Leiden om toch maar de 120 km te halen, prachtige dingen gezien, een van ons ging nog een plas doen in een studentenhuis waarbij ze kwam vertellen dat het hele toilet vol hing met blote vrouwen., ik denk meteen dat is niet gezond voor die vrouwen en wat zullen ze het koud hebben maar ik denk dat ze uit een tijdschrift zijn gehaald op papier en dat die plaatjes er hangen>
Uiteindelijk kwamen we aan bij het Ronald mc Donalds huis in Leiden waar we werden ontvangen met een pracht van een poort, met een lint.. waar we doorheen gingen met elkaar, en werden we ontvangen door vrienden, familie en bekenden en ook belangstellenden. wat erg gaaf was
WE kregen als dank ene potje met apen om op te eten, omdat ze apetrots op ons zijn, we kregen een medaille en van de ouders van Sander een overlevings pakket met van alles, met name de stroopwafels waren erg lekker, ik heb wederom geleerd als je eentje proeft dat je daar de mist in gaat voor je het weet is het hele pak op.
Terug mocht ik meerijden met Ton en Ingrid en was ik heerlijk op tijd thuis, eerst maar mijn voeten in een voetenbakje gezet, daarna lekker een paar uurtjes in bed... om wakker te worden met een intens gelukkig gevoel omdat het gelukt was en is. en dat ik super blij mag zijn dat we het weer gehaald hebben
een ervaring om trots op te zijn dat we het toch maar weer geflikt hebben en dat voor het goede doel.. waarbij ouders in een huis kunnen slapen als hun kind in het ziekenhuis ligt.. om die te kunnen bezoeken.. ik ben blij dat we dit gedaan hebben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten