Geloof me nu ik niet meer naar bios etc mag.. wat ik wel jammer vind, maar ik zeg het steeds het is een klein offer voor de grote zaak.. en zeker om dat mensen van de zorg etc te ontlasten.. waarom zouden we dan moeilijk gaan doen..
Het voordeel vind ik dan wel dat ik dus nu , zonder de flimclub, films kan kijken.... en daarbij als het nodig mocht zijn.. keihard te snikken.. ik weet niet wat het is. maar de laatste tijd, en eigenlijk sinds min time out, kan ik om van alles huilen.. alles raakt me... wat mooi is, ben weer terug bij wie ik altijd al was... maar soms ook lastig
Deze film ik heb het idee dat ik hem al eerder had gezien, maar toch hij blijft mooi, ik heb zitten janken, meeleven en bedacht wat zou het mooi zijn als het zo kon....
een prachtige film wat ik een absolute aanrader vind.. zeker als je werkzaam bent in het onderwijs of werkt met jonge mensen..
zie ze
recensie van de film:
Regie: Richard LaGravenese | Cast: Hilary Swank (Erin Gruwell), April Lee Hernandez (Eva), Imelda Staunton (Margaret Campbell), Jason Finn (Marcus) e.a. | Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2007
Een idealistische blanke vrouw wordt lerares op een school met kansarme jongeren uit een gevaarlijke wijk in de binnenstad. In het begin wordt ze niet geaccepteerd door haar (veelal gekleurde) leerlingen, maar gaandeweg krijgt ze door hoe ze het respect van de scholieren kan winnen en slaagt ze erin hen te inspireren tot het maken van schoolwerk en het halen van goede cijfers. Een synopsis van Dangerous Minds uit 1995? Ja. Maar ook van Freedom Writers uit 2007. En de gelijkenis houdt daarmee niet op.
Een idealistische blanke vrouw wordt lerares op een school met kansarme jongeren uit een gevaarlijke wijk in de binnenstad. In het begin wordt ze niet geaccepteerd door haar (veelal gekleurde) leerlingen, maar gaandeweg krijgt ze door hoe ze het respect van de scholieren kan winnen en slaagt ze erin hen te inspireren tot het maken van schoolwerk en het halen van goede cijfers. Een synopsis van Dangerous Minds uit 1995? Ja. Maar ook van Freedom Writers uit 2007. En de gelijkenis houdt daarmee niet op.
Beide
films zijn op een waargebeurd verhaal gebaseerd, en in beide gevallen
speelde dat zich in de eerste helft van de jaren negentig af. In beide
films wordt een aantal clichés opgediend, dat sinds Blackboard Jungle uit 1955 bijna altijd vaste prik is. Maar Freedom Writers
is meer dan alleen maar een aaneenschakeling van platgetreden paden en
dooddoeners. En tijdens de momenten waarop het boven het gemeengoed
uitstijgt, is het zowaar een inspirerende, ontroerende en zelfs
hoopgevende feelgood film.
Kort na het ‘Rodney Kingincident’ in 1992 en de daarop volgende dagenlange (rassen)rellen start Erin Gruwell als lerares op een door de staatsoverheid gedwongen multiculturele school in Los Angeles. Daar ontdekt ze milieus die door ras worden bepaald en waarin moord en bendeoorlogen aan de orde van de dag zijn. Haar klas neemt haar vrolijke houding en naïeve ideeën over onderwijs totaal niet serieus. Maar na een tijd krijgt ze door hoe ze de jongeren moet benaderen en slaagt ze erin hen dichter bij elkaar te brengen en een academische carrière te laten ambiëren.
Met behulp van onder andere het dagboek van Anne Frank brengt ze de leerlingen iets bij over onder andere de holocaust en de gevolgen van racisme, en verschaft hen meer inzicht in hun eigen situatie. Maar het belangrijkste wat Erin doet, is dat ze iedereen een dagboek bij laat houden, waarin ze hun levenservaringen moeten beschrijven. Deze verhalen worden later gebundeld in een boek, in werkelijkheid één van de bronnen voor deze film. De kinderen die in het klaslokaal uitstijgen boven het racisme en de bendementaliteit, zijn de ‘Freedom Writers’, een woordspeling op ‘Freedom Riders’, een groep zwarten en blanken die in 1961 samen in één bus door de Verenigde Staten trokken om hun gelijkheid te demonstreren.
Deze persoonlijke verhalen over onder andere bendes, een raciaal gemotiveerde moord en een eenzaam leven in een leegstaande container geven de film zo nu en dan een eigen gezicht. Het begin wordt zelfs geheel vanuit een van de jonge personages verteld, inclusief een voice-over van deze Eva, de dochter van een bendehoofd dat meteen gearresteerd wordt. Haar verhaal, in geweld en bloed gedrenkt, is samen met dat van Marcus, die door zijn moeder op straat werd gezet toen zij erachter kwam dat hij in een bende zat, het emotioneel sterkste deel van de film. De privésores van de lerares, een wankelend huwelijk en een moeizame relatie met haar vader, vallen daarbij in het niet en zijn eigenlijk overbodig. De enige reden dat deze scènes niet alle tenen in de zaal zullen doen krommen is het (zoals bijna altijd) sterke spel van Hilary Swank.
Ook de tieners, die door de producenten voor de film letterlijk van de straat werden geplukt, staan hun mannetje in wat voor velen een sterk debuut is. Als je je door de nodige clichés heen kunt werken, kun je redelijk genieten van een sympathieke, licht hoopgevende en inspirerende feelgood film.
Kort na het ‘Rodney Kingincident’ in 1992 en de daarop volgende dagenlange (rassen)rellen start Erin Gruwell als lerares op een door de staatsoverheid gedwongen multiculturele school in Los Angeles. Daar ontdekt ze milieus die door ras worden bepaald en waarin moord en bendeoorlogen aan de orde van de dag zijn. Haar klas neemt haar vrolijke houding en naïeve ideeën over onderwijs totaal niet serieus. Maar na een tijd krijgt ze door hoe ze de jongeren moet benaderen en slaagt ze erin hen dichter bij elkaar te brengen en een academische carrière te laten ambiëren.
Met behulp van onder andere het dagboek van Anne Frank brengt ze de leerlingen iets bij over onder andere de holocaust en de gevolgen van racisme, en verschaft hen meer inzicht in hun eigen situatie. Maar het belangrijkste wat Erin doet, is dat ze iedereen een dagboek bij laat houden, waarin ze hun levenservaringen moeten beschrijven. Deze verhalen worden later gebundeld in een boek, in werkelijkheid één van de bronnen voor deze film. De kinderen die in het klaslokaal uitstijgen boven het racisme en de bendementaliteit, zijn de ‘Freedom Writers’, een woordspeling op ‘Freedom Riders’, een groep zwarten en blanken die in 1961 samen in één bus door de Verenigde Staten trokken om hun gelijkheid te demonstreren.
Deze persoonlijke verhalen over onder andere bendes, een raciaal gemotiveerde moord en een eenzaam leven in een leegstaande container geven de film zo nu en dan een eigen gezicht. Het begin wordt zelfs geheel vanuit een van de jonge personages verteld, inclusief een voice-over van deze Eva, de dochter van een bendehoofd dat meteen gearresteerd wordt. Haar verhaal, in geweld en bloed gedrenkt, is samen met dat van Marcus, die door zijn moeder op straat werd gezet toen zij erachter kwam dat hij in een bende zat, het emotioneel sterkste deel van de film. De privésores van de lerares, een wankelend huwelijk en een moeizame relatie met haar vader, vallen daarbij in het niet en zijn eigenlijk overbodig. De enige reden dat deze scènes niet alle tenen in de zaal zullen doen krommen is het (zoals bijna altijd) sterke spel van Hilary Swank.
Ook de tieners, die door de producenten voor de film letterlijk van de straat werden geplukt, staan hun mannetje in wat voor velen een sterk debuut is. Als je je door de nodige clichés heen kunt werken, kun je redelijk genieten van een sympathieke, licht hoopgevende en inspirerende feelgood film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten