Het is af en toe dat ik me voor mij kop kan slaan.. dan komt er weer een mailtje van de Mudmasters binnen, en dan denk ik.. o ja , ik was weer eens helemaal enthousiast van vorig jaar, ik doe dit jaar weer mee.... WAAROM EIGENIJK?????
Omdat het leuk was zegt dan een klein stemmetje in mijn hoofd, een veel grotere stem zegt.. je vond het wel leuk maar was het nou echt zo leuk dat je daarom nog een keer mee wilt doen.. Ja dat vond ik..
In mijn enthousiasme heb ik me ook ingeschreven voor de 12 kilometer.. vraag me niet waarom. maar ik dacht ineens ach dat moet ik toch kunnen.. ik denk dat het grootheidswaanzin is.. maar toch we gaan het doen.
De groep van collega's is uitgebreid, we zijn met meer mensen en dat maakt het ook weer extra leuk. Heb me wel al bedacht mocht ik iets niet leuk vinden, dan doe ik het niet, is er iets waarvan ik denk dat is me te eng, sla ik die ook over.. Mocht ik op het punt komen waarbij de groep van 6 km een andere kant op gaat en ik denk.. het is me te zwaar dan buig ik gewoon af.. geen probleem, en wacht ik halverwege op de anderen.. kortom om het is allemaal goed doordacht.. maar nu nog doen..
Daarnaast is het ook spannend voor mij of ik dit inderdaad echt kan volhouden, ik train dan veel kb en cross xxxl, maar weet ook dat mijn armen en schouders dit lichaam niet echt goed kunnen dragen en tillen.. dus daar moet wat mee gedaan worden..
Ik ga er wel voro dat is duidelijk.. en ach ik heb al besloten dat dit het laatste jaar is dat ik meedoe, maar wie weet denk ik er na afloop wel weer anders over.. De zenuwen zal ik niet meer hebben, of dat ik nachten wakker lig en me voor mijn kop sla en zeg waarom doe je jezelf dit aan...
ik denk dat ik er nu beter in ga ook, omdat ik weet wat me te wachten staat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten