kleine purkjes

Gisteravond stond ik even op mijn balkon, hing  er overheen, nee ik was niet van plan iets bijzonders te doen, daar komt bij ik zit boven een sloot, dus dat scheelt weer een hoop, maar ineens zag ik iets wonderlijks.. eind augustus een tweede leg van de waterhoentjes die in de sloot rond mijn appartement loopt.

4 hele kleine, en dat spreekt mij natuurlijk aan, de kleur, zwarte wezentjes die samen met een heel gezin, incluis oudere broers en zusters het kroost eten... ze doen dapper hun best.

Ik bekijk het en zie dan ook meteen hoe mooi het is geregeld in de natuur, moeder kip die even naar een kleintje toegaat, even wat warmte geeft, even knuffelt, (ik geef toe dat vul ik in, voor hetzelfde geld heeft moeder dat kleine purkje  de huid vol gescholden omdat hij / zij niet netjes zat te eten) maar toch het is een vertederend beeld zo op de eerste avond van september...

Ook is het bekijken van deze purkjes op het water bijzonder, je ziet meteen al van deze 4 wie de drieste is, die erop uit gaat.. je ziet de angsthazen je ziet ook de verlegen kipje.. wat het mooi maakt om te kijken.

Ik sta dan te genieten over het moois van de natuur... toch is het dan gek dat ik elk moment verwacht dat er een grote snoek komt en dan een van die kleine purkjes opeet of een rat die ineens komt en hapt.. maar gelukkig gebeurde dat niet..

Ik kan van hier naar kijken intens gelukkig worden... hoe mooi en eenvoudig het leven toch kan zijn en is... je dobbert wat op het water, je eet wat kroost, je knuffelt wat, je jonkt wat.. je krijgt regen, je krijgt storm, je bevriest bijna van de kou.. en toch ga je elke keer weer met volop energie beginnen aan een nieuw nestje met kleintjes, je gaat weer 3 tot 4 weken zitten op een nest in weer en wind om jou purkjes te laten komen en er te laten zijn... zo mooi.. en dat jaar op jaar.

Als ik die zo bekijk bedenk ik me vaak.. wat doen wij als mensen toch moeilijk, ik geef het toe om 4 weken lang in weer en wind op een nest te zitten lijkt me ook niet ideaal, daarnaast om in de winter met je voeten in het koude water te moeten dobberen in de hoop dat het warmer gaat worden, lijkt me ook niet alles. kortom het mens zijn is ook niet zo slecht.

ik koester elke dat nog steeds, ben blij dat ik van dat geweldige leuke werk heb waar ik kan genieten van de creatieve kant van de leerlingen, de verhalen die ze vertellen, de lach van ze.... het ontspannen omdat ze even niet hoeven te denken aan de vele zorgen die ze met zich meedragen.. het is goed.