BAD BANKS (tv serie)

Eigenlijk heel bizar, ik heb gekeken naar Zuid As, vond ik prachtig, mooie serie, goed gespeeld maar ook mooi in de regie. Ik heb gekeken naar de 12 van  Oldenheim, bleef elke week kijken omdat er toch topacteurs in zaten, al vond ik het einde wat gezocht, maar goed hij bleef me boeien en ik begreep ook nog waar hij over ging.

De Nederlandse tv serie's doen het niet slecht zie ik. Dus vol enthousiasme ben ik gedoken in Bad banks, inmiddels zit ik in aflevering 4, en ik vraag me af. waar gaat dit heen.. waar gaat het eigenlijk over, ik volg de draad niet in het verhaal, er zijn zoveel losse eindjes die ik niet met elkaar kan verbinden, tevens is het zo dat ik me afvraag waar de regisseur hier mee heen wil wat wil hij er mee zeggen of bereiken.

Dus ben ik me gaan verdiepen in de recensies van de serie om enig grip te krijgen op het verhaal en waar het over gaat. het is tegenstrijdig wat ik lees,

De ene is razend enthousiast , de ander kraakt het af.. en ik ik weet nog niet wat ik er van moet vinden of vind. 

Ja okey ik vraag me inmiddels wel af wil ik het afzien. als ik bij aflevering 4 niet begrijp waar het om draait, kom ik er dan wel achter bij aflevering 6.. ik ga de gok maar nemen om hem af te zien.

Dat dit een goede keus is blijkt wel omdat ik bij deel 5 helemaal in het verhaal werd meegezogen.. al zegt dit ook iets over de regie.. het boeit dus in het begin, mij niet maar uiteindelijk ben ik toch wel nieuwsgierig hoe het afloopt en wat nu uiteindelijk is waar het omdraait..

Artikel uit het NRC over deze serie:

Bad Banks begon een maand geleden onder een bijzonder ongelukkig gesternte. Bij wijze van experiment had de publieke omroep de Duitse tv-serie in het Nederlands laten nasynchroniseren. Bedoeld om een breder publiek aan te spreken, wellicht ook als een leuke gimmick. Barry Atsma, die in de serie een opvliegende investeringsbankier speelt, deed zijn eigen nasynchronisatie.

Maar de weerzin van het publiek was groot en luid. En de kijkers blijven weg. Met zo’n 350.000 kijkers zorgt de serie steevast voor een zak in de dinsdagavond op NPO 1. De omringende programma’s op de zender doen het veel beter, dus de kijker zapt doelbewust weg, om later terug te keren. Vermoedelijk zal dit experiment dan ook geen navolging krijgen.

Nu het einde van de serie nadert – de finale is volgende week – moet ik echter toegeven: het went. Na een tijdje valt de nasynchronisatie niet meer op, en klinken de Nederlandse stemmen even vertrouwd als de Duitse. Soms schrik je even op van een potsierlijke Nederlandse uithaal, vooral als de bankiers zich opwinden: „Dit is toch niet te gelóven! Gód-ver-domme!” Maar over het algemeen is het gewoon goed gedaan.

Wat helpt is dat dit niet een typisch Duitse serie is, maar een pan-Europese. We vliegen doorlopend van Frankfurt naar Luxemburg (co-producent), Brussel en Londen. Er wordt ook Frans en Engels in gesproken. Dan maakt de taal minder uit.

Bad Banks streeft een internationale uitstraling na, en dat is gelukt. Het oogt duur en flitsend. Door de heisa over de nasynchronisatie zou je bijna vergeten dat dit een sterke, spannende serie is. Dit is post-kredietcrisis-drama, met de ingewikkelde gokspelletjes die de buitenstaander toen heeft leren kennen. Banken kiezen sinds 2008 meer voor veiligheid en minder voor risico, althans voor de buitenwereld, maar de meedogenloze die hards hebben daar natuurlijk geen zin in. Onder hoge druk stevent het verhaal af op de financiële catastrofe die ons in de proloog al werd beloofd.

In bankiers– en advocatenseries kijk je doorgaans naar mannen in pakken. Bad Banks draait om een jonge vrouw: de ongrijpbare Jana Liekam (Paula Beer). Zo wordt het een kruising tussen Billions en The Good Wife.

Aanvankelijk lijkt de serie het vaste Faust-patroon te volgen: briljante nieuwkomer klimt in de financiële wereld, ze raakt verzeild in vuile zaken, verliest haar onschuld, en betaalt een hoge prijs. Maar Jana Liekam is ingewikkelder dan dat. De kijkers en de mannen in de serie vergissen zich in haar jonge-meisjes-uitstraling. Iedere week verzint ze nieuwe snode plannen, die veel grootser zijn dan wat haar tegenstanders hadden bedacht.

Jana is wel de enige die je ziet huilen in de serie, en ziet snotteren van verkoudheid, maar verder heeft het sjabloon van zachte vrouw in harde mannenwereld geen vat op haar. Ze speelt met de verwachtingen, draait de rollen om. En zo tilt een sterke vrouwenrol wederom een serie uit boven haar genre, zoals dat eerder gebeurde in de krimi’s.