Vandaag gingen we met 3 van de mannen naar de vierde man, waarvan hij met zijn groep met mensen met een beperking, mee deed aan het Theaterfestival.
Frans en ik waren aardig op tijd en hadden het geluk dat we voor de deur konden parkeren, Chris was al binnen en Rick was druk met zijn spelers in de weer.
We kregen als groep B een persoonlijke gids toegewezen die ons dan zou leiden naar de diverse optredens. Nieuwsgierig als ik ben, wil ik altijd eerst de stukken lezen, maar het waren er zoveel dat ik daar even de tijd voor heb genomen. Wist ik veel dat we er maar 3 zouden gaan zien. Dus toen we op weg gingen met de gids door het gebouw kwamen we uit bij het stuk :Binair door Bellenstorm.
"Een persoonlijke, poëtische zoektocht naar de waarde van gender. In hoeverre bepaalt je gender wie je bent. En wat is de onderscheidende waarde, als er ook zoveel andere manieren zijn om je identiteit te bepalen."
Het was een monoloog die prachtig werd gespeeld door een meisje, al was ik zelf van mening dat er misschien een betere tekstbehandeling had mogen plaatsvinden. Al was het knap wat ze deed.
Het tweede stuk wat we hebben gezien was Ode;
"Een moeder vermoordt haar gehandicapte kinderen, naar eigen zeggen uit liefde om hen uit hun leiden te verlossen, De performance "Ode" stelt de vraag: 'Is het mogelijk om je kinderen te vermoorden zonder eigenbelang?"
Het stuk echter maakte op mij een diepe indruk, het was prachtig vormgegeven met 4 mensen die op de grond lagen in plastic folie, waar om heen allemaal knuffels lagen. Ze waren erg beperkt in hun bewegingen door het folie, maar langzamerhand kwamen ze omhoog en gingen ze door de ruimte lopen. Ze kwamen aan bij de knuffels en al gaande de voorstelling, waar geen woord werd gezegd alleen op de band, (de stem van een vrouw) werden de bruine knuffels in een cirkel gelegd met daarin blauwe knuffels, een bruine beer en rode knuffels.. Gevolg aan het einde zag je een gezicht. Dit kan je zien onderaan deze blog. Ondanks de zware thema van het stuk, vond ik wel dat het prachtig liefdevol vorm was gegeven.... ik was onder de indruk. Inderdaad stel je je zelf die vraag na afloop.. wat je zou doen..
Het derde stuk Teksten uit "Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen"
"Een speler op zoek naar zichzelf met teksten van een ander"
Dit stuk bleek achteraf, gelukkig niet bij onze route te horen, de gids was even de klust kwijt en had ons bij het verkeerde stuk gebracht. We waren in een donker kamertje bijeen, waar een video werd gedraaid van een vorig stuk, waarin mannen zaten met al dan niet kleren aan op de video. daarnaast zat een speler teksten voor te lezen. Ik had al vrij snel de neiging om te gaan zingen, om te gaan dansen, omdat ik dit een minder geslaagde manier vind van een stuk spelen. Je laat een video zien, met daarin mensen die je niet eens laat zien, je leest de teksten op van een ander, zonder intonatie en eigenlijk doe je niks knaps. kortom gelukkig werden we uit de voorstelling gehaald na een kwartier om naar het stuk te gaan waar Rick met zijn groep in speelde.
Het vierde stuk: " I am you are I"
Zijn we niet allemaal hetzelfde met of zonder beperking. Een verbeeldende ontmoeting tussen publiek en spelers met dans. bewegingsspel en muziek
Dit was dus het stuk wat Rick had geregisseerd en zoals altijd was ik onder de indruk. Rick werkt alleen met mensen met een beperking. Het gaan zitten op een zitzak, was voor Frans al een hele happening, de hele zaal heeft eigenlijk in het klein een soort van vijfde theaterstuk gezien. Het was een gedoe voor hem. Hij zat te laag, het ging dan ook gepaard met de bekende geluiden die Frans in de Apenheul onsterfelijk heeft gemaakt. Maar uiteindelijk zat meneer en kon de voorstelling beginnen.
Dit keer zat ook weer mijn favoriete speler in het stuk, dus dat vond ik helemaal gaaf. Het stuk begon met een dans, daarna stelde Rick aan het publiek. Een vraag was wie er met de Metro was gekomen, dus Chris, dapper als hij is ging staan, waarop Rick meteen zei de mensen die zijn gaan staan mogen hier naar toe komen.. Ik heb nog nooit zo snel Chris weer zien gaan zitten, door de plof en de loskomende lucht zat acuut mijn kapsel in de war.
Maar Rick stelde vragen aan de mensen wat ze zouden doen als ze de metro inkwamen en daar muziek hard aanstond, en meer vragen. Vaak kreeg je toch sociaal gewenste antwoorden. Er waren meer scene's maar die ga ik nu niet vertellen voor de bezoekers van de voorstelling. Mij persoonlijk raakte het stukje waarin mijn favoriete speler een vluchteling speelde die opzoek was naar een tent om in te slapen... aangrijpend omdat ik zelf ook niet zou weten wat ik zou doen. zou ik hem in huis halen of zou ik hem buiten laten staan.. ik weet het niet.
Na de voorstellingen gingen we naar een door Chris uitgezocht restaurant, waar het heerlijk eten was.. en gezellig bijgepraat en over de stukken gepraat die we hadden gezien. Daarna heb ik eerst frans naar huis gebracht om daarna Christian naar huis te brengen in Leiderdorp. Gelukkig is Christian zo lief om uit te leggen hoe ik dan het beste kan rijden om weer vanuit hun straat op de goede weg te komen, en ben ik zo aardig weer half te luisteren met als gevolg dat ik een rondje Leiderdorp heb gedaan, en een winkelcentrum aardig wat keertjes heb gezien maar ach dat is niet anders ik ben weer veilig thuis gekomen na een heerlijke dag.
Ode
ode
ode
ode
ode
i am you are i
Geen opmerkingen:
Een reactie posten