vrijdag 6 mei 2016

berlijn dag 5 terug naar huis

Dan is hij er de dag dat je moet gaan... afschuwelijk, heel gek, ik weet dat hij komt
en toch ergens ben ik dan wat weemoedig. Zo erg dat ik de stad moet verlaten, en waarom ik weet het niet, misschien wel omdat ik in Berlijn een stuk geschiedenis heb liggen, van de liefde, van vriendschap voor altijd, misschien dit keer wel omdat ik me er zo thuis voelde, geen moment gedacht ik ben onveilig. Ik weet het niet, het is bizar... maar goed de dag is er, ik ga weer naar huis.

Gisteravond al veel ingepakt,vreemd eigenlijk dat als je terug gaat minder bij je hebt dan als je komt, ik weet niet wat dat is, maar het is wel een feit voor mij. Terwijl ik toch aardig wat stenen weer heb meegenomen voor in mijn glazen pot. ik aardig wat kaartjes, magneetjes, praktische souvenirtjes heb ingepakt maar kennelijk is het lichtgewicht.

Het opstaan ging vandaag goed, we hadden al afgesproken dat Susan om half 9 bij mij zou zijn zodat we naar beneden konden voor het ontbijt, om daarna meteen de stad in te gaan om nog wat laatste inkopen te doen. We hadden een prachtige horloge gezien, dus die wilde Susan en ik had nog wat souvenirtjes te halen en ook een horloge. Toen we aankwamen in de ontbijtzaal, bleek dat er meer mensen de gedachte hadden vroeg op te staan, het was er bom vol, we moesten echt in de rij staan voordat we geholpen konden worden. De bediening liep echt hun benen uit het lijf, deden hun best om het zo goed mogelijk te doen maar het was bijna onbegonnen werk.
Terwijl we stonden te wachten, stapte ineens een vrouw van oudere leeftijd ons zomaar voorbij, terwijl wij aan de beurt waren en liep schaamteloos naar een tafel die net vrijkwam. Haar vriendin liep er achteraan. Ik heb eerst maar eens luidruchtig gekucht.. daarna ben ik haar en haar vriendin strak aan blijven kijken... met de blik.. de blik waarvan ooit een leerling zij, ik zag die blik van jou toen ik iets uithaalde en wist meteen dit is foute boel.. ik ben nog nooit zo bang geweest...

Deze vrouw zag mijn blik en kromp ineen... ze wees nog vriendelijk of we toch haar plek wilden, maar dan ben ik te arrogant, ik heb nee geschud maar ben haar wel aan blijven kijken totdat we een plek hadden.

Het personeel liep echt de benen uit hun lijf, en toch gaan er dan mensen klagen dat er een plakje kaas scheef ligt, of dat een tafel niet is afgeruimd terwijl je ook even zelf dat kan doen denk ik dan, stapel het even op en klaar... maar goed, we hadden ene goed ontbijt, we hebben gegeten en dus konden we na het eten de buurt in om daar nog de laatste dingen te kopen.

We gingen een keer de andere kant op, stom natuurlijk op je laatste ochtend als je weet dat je om 11 uur het hotel uit moet en als je weet, dat je niet veel tijd hebt, maar nog wel veel moet doen. Kortom het was een spannende wandeling waarin we prachtige nieuwe dingen zagen, en heerlijke tentjes om te eten geweldig. Maar goed te laat dus. Snel de nodige dingen gehaald, waarbij ik het wachten op Susan een paar prachtige teksten zag staan op het plein in Kreutzberg.. zo mooi maar helaas geen tijd meer om alles te zien.. dus ja ik moet terug.

Daarna snel naar het hotel, zeker om dat de darmen lieten merken dat ze echt wel graag wat ruimte wilden. dus we hadden haast. Keurig om kwart voor elf hebben we ons uitgecheckt en gingen we naar de laatste winkel die we moesten hebben voor de horloges. Terwijl we dus naar deze winkel liepen, begon ik een stukje te zingen van een lied uit een film, en ik werd me toch emotioneel ineens,... vond het zo erg dat ik weg moest uit Berlijn. Zo bizar, maar besefte met ook dat het alles te maken had met daar waar we zaten aan de rand van Kreutzberg waar ik zoveel had gevoeld en ervaren zo gek is dat dus niet. Dus ook meteen een kaart aan Erwin gestuurd, wat ik al van plan was, maar nu moest het.

Daarna hebben we allebei een horloge gekocht voor als het nodig is, rustig onderweg gegaan naar het vliegveld, we hadden tijd genoeg, om half 3 gingen we vliegen dus tijd zat om elf uur.. lekker met z'n tweeen bij de Starbucks zitten thee te drinken met wat lekkers, tenslotte is het de laatste dag. Daarna op ons gemak naar de u6 om onze reis te voltrekken om half 1 naar het vliegveld. Tijd genoeg, ook omdat ik weet dat ze in Berlijn een goede incheck procedure hebben, we waren al ingecheckt en het is er nooit echt druk. Dus we hadden alle tijd, om 13.00 zouden we op het vliegveld zijn, na de douane is er niet veel te beleven dus.. ach...

We zaten heerlijk te praten, wisten dat we bus 128 moesten hebben, dus alles komt goed... zou goed komen toch.. dus we hadden lol.. en toen we aankwamen op Alt Tegel.. gingen we opzoek naar de bus 128, die nergens te vinden was.. inmiddels was het wel al 13.00 dus we zouden iets later op het vliegveld zijn maar ach nog ruimt op tijd. 14.05 boarden dus..... Uiteindelijk toch maar even gaan vragen, bleek dat we dus een aantal haltes te ver waren, we moesten er ergens anders uit.. dus ja.. daar zit je dan...  dus wij snel de u baan weer in, moet zeggen ik ren niet dat weiger ik, maar mijn pas was wel wat harder dan gebruikelijk.... zo komt het sporten dus wel weer goed uit. Nadat we de metro hadden gehad gingen we snel naar de halte voor 128 die nog 8 minuten op zich liet wachten.. dus ja... je moet wachten meer kan je niet doen... maar de tijd begon wel te dringen het was inmiddels 13.30.. dus ja..

Gelukkig kwam de bus snel en is het een ritje van niks. Op het station uitzoeken waar we moesten zijn, dat was D maar D was dus even niet te vinden.. dus weer vragen, bleek dat we buiten moesten zijn.. dus wij weer in redelijke pas naar de incheckbalie voor de koffers.. en ja hoor ik had een beginner die mij hielp, kan wel zeggen, het is op hete kolen lopen omdat de douane ook nog moet... maar gelukkig ik was schoon aan de haak 18.1 kilo aan bagage dus dat was goed.

Bij de douane kreeg ik de vraag of ik muzikant was.. waarop ik zei, nee ik was een acteur nu ben ik docent drama en schrijf ik... waarom die man zei dat dacht ik al... maar ik kon door, totdat, je zal het altijd zien.. staat er iemand die heel vriendelijk vraagt of je even wil meekomen.. in een speciaal hokje, Het was een jonge vent nog met blauwe ogen en ja ik moest wel hij liep in een pak dat geen tegenspraak duld in Duitsland.. Dus ja ik ging..hij pakte een papiertje.. ik heb alles nauwlettend gevolgd,  en streek er mee over mijn tas, over mijn broeksband over de binnenkant van de tas opzoek naar explosieve poeder.. nou ja dat had ik niet, tenminste dat hoop ik. Hij zei dat ik mijn tas mocht dichtdoen maar niet mocht wegrennen.. dus dat heb ik ook maar niet gedaan en het was natuurlijk goed. Ik mocht doorlopen, dit hele gebeuren is aan Susan voorbij gegaan, ze was druk doende om met een mevrouw van de douane uit te zoeken wat nu het ijzer signaal afgaf maar het is niet ontdekt.. dus we konden door.. Geloof me, het is heerlijk om eigenlijk iets te laat te zijn, je zit minder tijd te verdoen achter de douane, zeker in Berlijn is er niets. Je gaat met alle rust aan boord, en als je in Amsterdam bent is je bagage vrij snel op de band.. kortom een aanrader, al moet ik zeggen het was wel even aanpoten... het leven op de rand valt niet altijd mee.

Uiteindelijk met dichte oren aangekomen op Schiphol, afscheid genomen van Susan die de trein nam naar huis, ik naar mijn bus, om meteen boodschappen te doen, zodat ik de soep kon maken voor het avond eten en het eten.  Naar huis en thuis komen en weten dat het nu echt over is.

Het is goed maar ach wat heb ik er dit keer een last van gehad.. maar dat is niet erg dat is goed
Nu nog de foto's uitzoeken en herplaatsen op facebook, omdat door de trage wifi daar veel foto's er dubbel staan of niet staan, dus ik ga gewoon een nieuwe album maken met de mooiste fotos

en ik hoop in de zomer nog een paar dagen naar Berlijn te kunnen gaan

Geen opmerkingen:

Een reactie posten