me before you ( film)

 

Ik weet het, ik lees de titel en denk niet doen.. niet aan beginnen, je weet hoe dit eindigt en toch doe ik het ik ga deze film kijken en ja hoor binnen de kortste keren lopen de waterlanders over mijn wangen.. zit ik mee te huilen leef ik me zo in dat ik denk dit komt nooit meer goed..  etc en dat klopt het kwam inderdaad niet goed.. en dat net voordat ik zou gaan sporten.. niet handig, moest ik mijn gezicht er weer in tekenen.,., en toch deze film is voorspelbaar maar zo mooi en zo leuk en verdrietig  een aanrader

recensie van de film:

Regie: Thea Sharrock | Cast: Emilia Clarke (Lou Clark), Sam Claflin (Will Traynor), Janet McTeer (Camilla Traynor), Charles Dance (Stephen Traynor), Jenna Coleman (Katrina Clark), Matthew Lewis (Patrick) | Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2016

Als bioscoopganger weet je precies hoe laat het is, wanneer een rij verderop een groep dames voor aanvang van de film de papieren zakdoekjes alvast rond laten gaan. Al is de kans waarschijnlijk klein dat een argeloze bezoeker de verfilming van de bestseller Voor Jou van Jojo Moyes – die ook zelf het script verzorgde – binnen zou lopen zonder te weten wat hem te wachten te staat. Het uitgangspunt van een opbloeiende romance tussen een jonge man die na een ernstig ongeluk verlamd door het leven gaat en zijn verzorgster biedt op voorhand de juiste ingrediënten voor een tranentrekker. De doorgewinterde cinefiel met een hart van steen kan zijn zakdoekjes echter gerust thuis laten, want ondanks de charmes van zijn hoofdrolspelers mist Me Before You de emotionele impact die in vergelijkbare titels als Amour of zelfs Intouchables wel te vinden is.

De charismatische yup Will heeft zijn zaakjes aardig op orde. Hij verdient bakken met geld als bankier, woont in een duur appartement in de stad en heeft een aantrekkelijke, hoogblonde vriendin om het plaatje compleet te maken. Aan dat perfecte bestaan komt abrupt een einde wanneer hij op een regenachtige dag de straat oversteekt en geschept wordt door een motorrijder. Zijn verlamming ontneemt hem van zijn gebruikelijke levenslust en maakt Will uitermate cynisch, waardoor de ene na de andere verzorger aan huis al snel de benen neemt. Totdat de even chaotische als eigenzinnige Louisa haar intrede maakt. De twee karakters vormen leuke tegenpolen van elkaar. In eerste instantie moet Will, gehuld in een grijze slobbertrui en bijpassende depressiebaard, niets hebben van de praatgrage flapuit die in kleurrijke leggings door zijn woonkamer banjert, maar langzamerhand slaat het enthousiasme van zijn vrouwelijke gezelschap toch aan en begint Will zijn plezier in het leven te hervinden.

De film profiteert hier optimaal van de sterke chemie tussen hoofdrolspelers Sam Claflin en Emilia Clarke. Daar waar Claflin de gehele film roerloos stil moet blijven zitten in een rolstoel, weet hij met een zelfverzekerde, ietwat elitaire houding de aandacht moeiteloos op te eisen, wat bijvoorbeeld op vermakelijke wijze naar voren komt tijdens een familiediner waar hij geconfronteerd wordt met Louisa’s jaloerse en onattente vriendje – een leuke bijrol van Harry Potter-acteur Matthew Lewis. Hoewel Emilia Clarkes acteerwerk zoals gebruikelijk gepaard gaat met een overweldigende hoeveelheid wenkbrauwgymnastiek, wordt haar aanstekelijke optreden als onhandige überpositivo al gauw ontwapenend.

Voor een romantische komedie zou regisseur Thea Sharrock tot dusver aardig op weg zijn geweest, ware het niet dat haar film als een drama verkocht wordt. Wanneer een beladen thema zijn intrede doet en het verhaal een serieuzere toon aanslaat, laat de film flink wat steken vallen. Zo ontstond er in aanloop naar de release al de nodige verontwaardiging over de bedenkelijke boodschap die de film uit zou dragen over de waarde van leven met een fysieke handicap. Hoewel het absoluut is voor te stellen dat sommigen dit als beledigend kunnen ervaren, blijven beslissingen over leven of dood persoonsgebonden, en is het lastig oordelen over persoonlijke afwegingen. Volledig terecht is de kritiek dus misschien niet, maar het neemt niet weg dat een dergelijk gevoelig onderwerp hier veel te oppervlakkig wordt aangesneden.

De schijnbare ongevoeligheid voor het beladen thema is daarmee op zijn zachtst gezegd onzorgvuldig te noemen. Hetzelfde geldt voor de manier waarop de dramatische scènes richting het einde van de film worden afgehandeld. In plaats van het losweken van oprechte emoties neigt de werkwijze van Sharrock meer naar het manipulatieve, waarbij hij in korte tijd niet één, maar liefst twee Ed Sheeran-nummers voorschotelt. Wanneer puntje bij paaltje komt en de film kans ziet daadwerkelijk aangrijpend te worden, houdt Sharrock echter onnodig in. Alle inspanningen van de cast ten spijt, mist Me Before You daarmee de emotionele dreun waar de kijker in een film als deze op zit te wachten.