zaterdag 18 november 2017

VAMOS

Nadat ik nog snel even op school de grime had gedaan voor de spooktocht die georganiseerd werd voor collega's, ben ik snel naar Capelle vertrokken om daar de voorstelling met vriend Frans te bezoeken  waarin oa Lenette van Dongen speelt. Vamos. ik had al wat voorstukjes gezien en was daardoor erg verrast, ik ging er dan ook heen met hoge verwachtingen.

Het grimeren liep perfect snel ook dank zij de medewerking van mijn collega’s die er vroeg waren zodat ik op tijd weg kon om op tijd in  Capelle te zijn. Onderweg mijn moeder gebeld en daarna
Mijn broodjes gegeten zodat ik niet net een knorrende maag daar zou zitten. Gelukkig was ik  vroeg genoeg bij vriend Fran om daar een kop thee te drinken bij mijn snoeptomaatjes.
Nadat we hadden bij gepraat, ik de kerstversiering die al ruim in Capelle schittert van lelijkheid heb bekeken en er af en toe wat bij heb afgezucht, zijn we naar het theater gegaan.

De voorstelling is druk bezocht en terecht. Het is een feelgood stuk waarin  Lenette, Lenette speelt in kleding die bij haar past, ik ken haar alleen maar in dit soort kleding, een beetje flower power als ze in een toneelstuk speelt. Zo speelde ze ook in Doe Maar, met dezelfde kleedstijl etc, maar dat doet niets af aan het stuk. Haar spel en zang is goed, en in combinatie met de andere twee, is het een prachtig stuk met mooie liedjes.

Daarnaast spelen er wat ander acteurs mee in diverse rollen, de dansers zijn naast danser ook zanger en acteur. Het nadeel is, en dit zal een regie ding zijn dat heel vaak de kleine rollen te erg zijn overdreven zodat er een soort van karikatuur ontstaat, goed voor de lach van veel mensen, omdat men dit grappig vind. De soms wat platvloerse grappen doen het ook goed bij velen, terwijl mij vooral het liedje puzzel raakte, ook het verhaal van het niet los kunnen laten van je overleden vriend, het zo jezelf verliezen in je bestaan van rijkdom en  geld, dat je niet meer weet wie je bent totdat je ontdekt dat je die nog in je hebt.

Het gedeelte voor de pauze is prachtig, en mooi, ondanks de karikaturen die gespeeld worden, het gedeelte na de pauze, en dat zie ik toch van uit mijn regisseurs oog is afgeraffeld, is te snel, in 45 minuten moet de ontknoping er zijn en die is er dan ook maar het is niet meer geloof waardig, het word een beetje te snel door de strot van het publiek gepropt, wat ik jammer vind.


Toch is een voorstelling die gezien mag en moet worden, omdat het zulke mooie dingen in zitten, die soms net de kern van het bestaan aanraken.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten