Elvis en Nixon (film)

Vanavond met de filmclub naar de film geweest, het was een beetje het liedje van 10 kleine gekleurde mensen zaten op een hekje.. en toen waren er nog maar 3, met de kans op 4, maar gelukkig ging dat goed gingen we toch met een 3 tal naar de film. Altijd leuk een filmpje pakken in het filmhuis, mede omdat je voor 7 euro een film kan zien waar je anders veel meer voor betaald en nu dus maar 7 euro. Daarnaast is het leuke dat als de film tegenvalt, je dat niet zo erg vind maar meestal zijn de films in het filmhuis geweldig leuk.  Deze film was voor de pauze niet zo geweldig maar na de pauze vond ik hem wel aangenaam. De manipulatie van Elvis, die dus als een soort ik kan alles maken de president eigenlijk manipuleert dat is bijzonder om te zien. Kortom geen topper maar wel de moeite waard.

Voor de recensie van de film hier de originele foto die toen gemaakt is

recensie van de film:

Regie: Liza Johnson | Cast: Michael Shannon (Elvis Presley), Kevin Spacey (Richard Nixon), Johnny Knoxville (Sonny), Colin Hanks (Krogh), e.a.| Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2017

De meest opgevraagde foto uit het Amerikaanse Nationale Archief is er eentje met twee heel verschillende iconen: Elvis Presley en president Richard Nixon. De foto vormt het bewijs van een bijzondere en bizarre ontmoeting tussen deze twee grootheden.

Het was december 1970 toen Elvis ineens onaangekondigd bij president Nixon op de stoep stond. Hij had een vraag: of hij undercover bij de FBI mocht werken. Elvis maakte zich zorgen over de on-Amerikaanse sentimenten onder jongeren en het drugsgebruik in de entertainmentindustrie. Als undercoveragent zou hij een oogje in het zeil kunnen houden. Bizar natuurlijk, gezien zijn eigen verslaving.

Het is aan Michael Shannon en Kevin Spacey om deze fameuze personen te vertolken. Beiden gaan voor een heel andere aanpak. Spacey kiest ervoor om de bekende maniertjes van Nixon zich eigen te maken. Hij weet de houding en manier van praten goed te imiteren en heeft qua make-up een en ander aan zijn gezicht laten doen om hem meer op Tricky Dick te doen lijken. Shannon heeft er kennelijk voor gekozen om Elvis op zijn eigen manier neer te zetten door alle herkenbare elementen weg te laten. Hij doet zelfs geen poging om het bekende zangerige accent van de zanger in zijn stem te verwerken. Het meest opvallende is dat Shannon op geen enkele manier op de King lijkt. Nu moet gezegd worden dat Elvis ook wel eens periodes had dat hij er minder goed uitzag, maar een jeugdige charme had hij altijd. Het was een van de redenen dat hij gezien werd als een sekssymbool. De interpretatie van Shannon bevat niks van dit alles. Ik ben altijd een groot liefhebber van het werk van Shannon (zijn aanwezigheid is altijd reden voor mij om de desbetreffende film te kijken) maar in deze rol slaat hij voor het eerst de plank goed mis.

Als je die teleurstelling even loslaat, is het deel over de ontmoeting best aardig. Vooral omdat het zo bizar is dat die dingen echt zijn gebeurd. Genoeg stof voor een film levert het echter niet op. Daarom zijn er subplots toegevoegd om de film wat meer substantie te geven. Hierin zien we hoe een trouwe werknemer van de King er alles aan doet om op tijd bij zijn vriendin te komen. Het is een nogal saaie verhaallijn, die de focus van het verhaal alleen maar vertroebelt. Het voelt alsof het verlengen van de speelduur de enige motivatie achter dit subplot is.

Het is echt jammer dat de film niet meer body heeft. Uiteindelijk leer je eigenlijk niks nieuws over Elvis of Nixon. Voor twee intrigerende personen die beiden zo'n enorme impact op de Amerikaanse cultuur en politiek hebben gehad, is dat een gemiste kans.