raar mannetje

Even een zelf kick stukje

Afgelopen week kwam eerst al een collega naar mij toe met de opmerking dat een leerling Drama zo leuk vind omdat ik het geef. Dat geeft me al een behoorlijke kick altijd, ik vind dat een mooi en groots compliment. dus ik ontvang dit cadeautje en sla het op in mijn hart.

Later deze week kwam een collega/ vriendin naar mij toe en zei ik moet even wat kwijt. Ik heb afgelopen week huisbezoeken gedaan en het is geniaal. De ouders raakten niet uitgepraat over jou. Hun kind vonden je in het begin een raar mannetje, zo ook de ouders op de open dag. Maar de leerlingen waren thuis gekomen en waren enthousiast en vertelden verhalen over het vak en over mij, waardoor de ouders tegen deze collega zeiden, hij heeft ze behoorlijk onder de duim, wel op zijn eigen manier met humor maar hij heeft het wel goed voor elkaar. De kinderen zijn wild van hem.

Dit vind ik natuurlijk de krenten uit de pap, je krijgt zo vaak niet te horen, zo vaak is het zo dat je dus je werk doet en je weet ergens wel dat jet het goed doet maar toch.. je hoort het eigenlijk nooit. Het is niet erg ben zo wie zo nooit zo van op de voorgrond staan, ik ben vaak op de achtergrond actief, ik rommel bij feesten wat in de keuken, ik hou wat dingen in de gaten, praat wat met leerlingen die alleen zitten, ik sta niet op de dansvloer, ik sta niet mee te zingen. ik ben de stille kracht op de achtergrond zeg ik altijd.

Dat is waarschijnlijk ook mijn kracht. ik zal ook niet gauw in de personeelskamer dingen vertellen over mijn vak, over de leerlingen, niet dat ik niet vind dat ik niets te vertellen heb maar meer omdat je soms met luisteren meer ziet en krijgt dan met veel vertellen. 

Het is wel iets wat me vaak opvalt, en ik weet niet of  het aan mij ligt maar soms zeg je iets en dan gaat iemand ( sorry dames maar het zijn vooral vrouwen) die dan door je heen gaan praten, die meteen jouw standpunt of wat je wilt zeggen, willen afbreken terwijl ze nog niet weten wat je wilt zeggen. Tegenwoordig, soms zeg ik alleen maar, ik was nog niet uitgepraat. of ik kijk ze aan, zeg niets en als ze klaar zijn ga ik gewoon verder met wat ik wilde vertellen, of ik kijk ze aan, zeg niets en haal mijn schouders op en schud even met mijn hoofd.. dat is het..

Kortom dat ik een raar mannetjes ben weet ik inmiddels wel, maar dat dit rare mannetje zijn streken niet heeft afgeleerd maar dat hij ook gewoon doet waar hij zin in heeft... ach misschien ook wel van belang voor een aantal andere mensen die niet raar zijn maar saai...