diploma uitreiking 2017

Zoals elk jaar is de diploma uitreiking een feestje om bij te mogen wonen

Elk jaar kijk ik er weer naar uit en zie ik de leerlingen die geslaagd zijn met vochtige ogen aan, het raakt me altijd, ze gaan de weg op die ze willen en onze taak zit erop. Vier jaar lang, sommigen vijf, hebben we mee getobt, mee gepraat, hebben we geholpen, hebben we soms uitgescholden, hebben we aangepakt. Kortom we hebben ze geprobeerd te krijgen waar ze nu zijn, namelijk op het podium op van het Castellum om hun diploma te halen. 

Gisteren stond ik met een collega te praten en er liep een leerling langs die geslaagd was, hij was vijfde jaars. Hij liep wat weemoedig door de school.Op mijn vraag waarom hij even langs kwam vertelde hij me dat hij afscheid aan het nemen was van de school en van deze tijd. Hij had dat even nodig om het los te kunnen laten. Zo bijzonder, en ik denk dat dit meer leerlingen zouden moeten doen, afscheid nemen van hun school waar ze vier, soms vijf, jaar van hun leven hebben gesleten. Dit alleen al om het goed af te sluiten, het los te laten. 

Dat wij onze diploma uitreiking doen op het podium van het Castellum is natuurlijk prachtig en uniek, de leerlingen mogen op het podium zitten, lopen wat ook een ervaring is.. maar aan de andere kant, en die ogen werden met geopend door deze leerling, ze kunnen geen afscheid nemen van de school, van hun coach op een intieme manier... Ze kunnen niet voor een laatste keer door de school lopen afscheid nemen van deze tijd. 

Ik herinner me van mezelf dat ik dat heerlijk vond, alle keren dat ik mijn diploma kreeg, dat ik op de school was waar ik jaren had rond gelopen, dat ik daar afscheid kon nemen , het kon loslaten, bij bepaalde lokalen, waar bepaalde docenten les gaven, soms gewoon even stil stond, de deur even aanraakte om afscheid te nemen, maar ook de lokalen waar ik langsliep en eindelijk een keer een schop tegen die deur gaf omdat ik zon pest had aan de docent of het vak.. 

Het hoorde erbij voor mij, afscheid nemen en loslaten. Zo is dat bij mij ook met verhuizingen, ik wil als laatste het huis verlaten, ik  ben als eerste het huis binnengegaan, en wil ook als laatste het huis verlaten , de deur sluiten, even alleen door het huis lopen, voelen dat het goed is, afscheid nemen in gedachten van de diverse ruimtes die voor van alles staan.. . mijn tijd mijn afscheid.

Goed genoeg hierover... laten we een stap de andere kant opdoen, we gaan terug naar het uitreiken van de diploma.

Dit keer hebben we het anders gedaan, de collega's hebben dit keer van alles bedacht en hebben het prachtig laten zien wat ze zoal kunnen. Ik vond het een prachtige avond waarin de kinderen centraal stonden, zoals het hoort.

Bij het weggaan heb ik toch nog snel een paar leerlingen, mijn zorgkindjes, een hand gegeven om ze te feliciteren dat ze geslaagd waren..  dat moest nog even..

Het was wederom een prachtige avond.