Lion (film)

Wat een prachtige film zeker omdat het op een waar gebeurt verhaal is gebasseerd. Ik dacht eerst het zal wel een hoog eo gehalte hebben, maar gelukkig zit dat er niet in.. dat maakte me erg blij om eerlijk te zijn. Ik kan deze film een ieder aanraden maar neem wel zakdoeken mee.. je loopt leeg.
Zeker aan het einde als je de echte moeder en de zoon ziet... zo teder en mooi beeld. prachtig

recensie van de film:

Een wat cynischer mens zou het een reclame voor Google noemen, het verhaal over een 5-jarige Indische jongen die verdwaald raakt en na ruim twintig jaar zijn familie terugvindt dankzij Google Earth. Klinkt sprookjesachtig, maar is waargebeurd. Hoewel de verfilming wat onevenwichtig is, is Lion sterk verteld mede dankzij de knappe eerste helft en de uitmuntende cast.

Verdwaald

De kleine Saroo (Sunny Pawar) leeft in armoe met zijn moeder, oudere broer Guddu en kleine zusje. Wanneer Guddu 's avonds nachtwerk gaat doen, wil de enthousiaste Saroo mee. Eenmaal op het station aangekomen, is Saroo te moe om te werken en laat Guddu hem tijdelijk achter. Saroo ontwaakt, maar Guddu is nergens te bekennen. Hij besluit te slapen in een trein, maar deze gaat onverwachts rijden. Na meerdere dagen komt deze tot stilstand in Calcutta en moet Saroo zichzelf redden in een stad die zijn taal niet spreekt (Bengaals, niet Hindi). Na talloze tegenslagen laat hij zich adopteren door een blank stel in Tasmanië. Twintig jaar later is hij een doodgewone jongeman (nu gespeeld door Dev Patel) die hotelmanager wil worden. Maar plotseling moet hij denken aan zijn 'echte' ouders. Vanaf dat moment is een hereniging met zijn familie het enige waarnaar hij verlangt, maar het vinden van zijn vroegere woonplaats blijkt een hele opgave.

Solide eerste helft...

Lion bestaat uit twee delen: de kleine Saroo en zijn volwassen zelf. De eerste helft is verreweg het indrukwekkendst. Regisseur Davis weet knap Saroo's eenzaamheid te benadrukken en de verstikkende armoede in Calcutta. De kleine Pawar maakt veel indruk als Saroo en je leeft moeiteloos met hem mee. Net als hij voel je je verdwaald in deze vreemde wereld. De rest van de film zit niet zo solide in elkaar, omdat Saroo en de anderen niet de broodnodige aandacht van de scenarioschrijvers krijgen. Vanaf het moment dat volwassen Saroo in beeld komt, duurt het niet lang voordat hij ineens aan zijn echte familie moet denken, het keerpunt in de film. Dit heeft helaas niet de bedoelde impact, omdat we te weinig zijn huidige dagelijks leven te zien krijgen. Als je een beter beeld zou hebben van Saroo als volwassene, zou je meer begrijpen hoe ontwrichtend deze heimwee voor hem moet zijn.

Te weinig

Rooney Mara maakte vorig jaar diepe indruk in Carol, maar heeft hier weinig te doen als de prototypische bezorgde vriendin. De complexe relatie tussen Saroo en zijn problematische adoptiebroer Mantosh krijgt ook verbazingwekkend weinig aandacht. Nicole Kidman is best geloofwaardig als Saroo's adoptiemoeder, maar om een of andere reden besteedt de film wel erg veel tijd aan haar. Met name een lange sentimentele monoloog komt uit het niets en voelt misplaatst. Lion wil zo graag laten zien hoe Saroo's heimwee ook ontwrichtend is voor de mensen om hem heen, maar doet dit met de finesse van een gehandicapte schildpad. De film blijft zo lang bij de beslommeringen van de kleine Saroo dat de tweede helft te weinig tijd heeft om alle complexe relaties uit te diepen, terwijl dit juist de kern van de film is.
Als we eenmaal bij de finale en de onvermijdelijke reünie aankomen, weet de film gelukkig wel te ontroeren dankzij het indrukwekkende acteerwerk van Patel en zijn moeder. Ondanks een wat matige tweede helft, hoeven we deze tearjerker dus niet voor de leeuwen te gooien.