IDFA

Gisteravond naar de IDFA geweest in Alphen aan denRijn,

IDFA staat voor Internationale documentaire festival Amsterdam

in dit geval zou het kunnen heten Internationale documentaire festival Alphen aan den Rijn.

Het blijkt dat dit festival erg veel bezoekers trekt, in totaal 3 totaal uitverkochte avonden. 

De 4 documentaires die werden getoond waren:

Nowhere to hide

Een verontrustend ooggetuigenverslag van een Iraakse verpleegkundige en familievader die moet vluchten als zijn  woonplaats in handen valt van IS.

Dit vond ik de beste en de meest aangrijpende documentaire van de 4 die er werden getoond.. Mede omdat je dan ziet wat er in een land gebeurt, het steeds verder trekken van veilige plek naar veilige plek. Het steeds horen van de bombardementen.. Het werd er prachtig omschreven, namelijk toen Amerika weg ging was het niet meer zichtbaar waar het gevaar zat, Met Amerika zag je de tanks, maar nu zit het overal en zie je het niet.. het kan elk moment oplaaien. Een schokkende scene was wel dat je dus ook gewoon in je auto kan stappen en als je niet oplet zit er een kneedbom onder of op je auto.. dus iedereen kan de klos zijn. De beelden van de mensen die gewond zijn etc. een erg aangrijpende documentaire die ik iedereen die met vluchtelingen heeft te maken moet gaan zien.

Close Ties

liefdevol portret van een kibbelend echtpaar dat alle stormen lijkt te hebben overleefd. Tijdens een familiediner valt alles op zijn plek.

prachtig luchtig korte documentaire. De vrouw is geweldig, scherp en zo vol humor, dit was een welkome afwisseling na de vorige film om niet in mineur de zaal te verlaten voor de pauze

Plastic China

YI LIE woont met haar familie bij een primitief recyclingfabriekje. Haar wereld bestaat uit  bergen plastic afval uit Europa, de VS en Azië. 

Deze docu was veel te lang, na 45 minuten had ik het wel gehad, ik vond het onderwerp niet echt iets wat me aansprak. Wel is het uniek om te zien, hoe troosteloos ook een situatie is, de kinderen spelen altijd en maken van niets is... dat is mooi en dat geeft toch hoop. Je vraagt je ook meteen af waarom zoveel kinderen al op hele jonge leeftijd een i pd krijgen of andere technische spullen omdat een kind zijn creativiteit kan ontplooien door gewoon te spelen met wat er is.

The Grown-ups

Ontroerende en confronterende observaties van 4 Chileense volwassenen met Down. Zij zijn klaar voor het echte leven, hun omgeving echter niet 

Dit was een prachtige docu, erg grappig maar ook hoe men deze volwassenen valse hoop geven, men belooft van alles, zeg dat dingen kunnen, maar uiteindelijk beslist de familie over hun.

Een aanrader zeker voor mensen die werken met deze doelgroep.. 

Het was een bijzondere lange zit, 4 uur in totaal. met tussendoor een stamppot buffet, gelukkig was er vegetarisch, alleen jammer van dat er geen saus of iets dergelijks bij was. het was erg droog  maar ja de prak is binnen en met het gezelschap was niets mis mee, dat was genieten.