Het lijkt zo onschuldig, en ik ben ook best wel ontspannen, zit niet gauw in de stress modus of in de zenuwen.. de meeste dingen kan ik wel handelen en ook wel aan. maar er is maar 1 groot ding waar ik stress van krijg.. juist de auto die misschien gek gaat doen.. waar ineens lampjes aangaan die niet moeten aangaan. die niet mogen aangaan. die gewoon uit moeten blijven, waarvan je het bestaan niet eens wilt weten.. daar kan ik van in paniek raken.
Dat is ook iets was ik niet kan verklaren, ik kan intelligent onder de motorkap kijken, heb ooit een cursus pech onderweg gevolgd op school, en daardoor weet ik wat van olie meten, remvloeistof, van accu en van lampjes maar daar houd de kennis op.. ik kijk dan ook regelmatig intelligent onder mijn motorkap waar ik dan ruitenvloeistof moet bijvullen dat kan ik ,dat weet ik , dat komt goed.. de rest, zoals banden wisselen dat kan ik ook als het moet, maar het liefst bel ik de ANWB om dit te doen, omdat ik altijd bang ben dat ik iets verkeerds doe.. en het is zo heerlijk als een stoere man zich nuttig voelt en mij helpt.. toch..
Maar goed waarom begin ik hierover.. juist de net aangeschafte auto, en diegenen die mijn blog lezen weten het.. heeft me twee keer aan de kant van de weg gezet met lampjes die ik niet wil kennen... hij heeft twee keer bij de garage geweest en nadat ik op vakantie ben geweest in Friesland, mijn auto daar gewoon 3 dagen heb laten staan, omdat ik dacht nu maken ze hem echt goed.. om daarna weer er mee te rijden in de hoop geen lampjes.
Op de uitnodiging van Chris en Rick om samen met Frans naar de film te gaan in Rotterdam zei ik meteen ja. dacht dan kan ik meteen mijn auto testen op de grote weg als ik hard rij.. was wel even vergeten dat onderweg naar Rotterdam veel plekken zijn waar je dus niet met je auto de vluchtstrook op kan.. maar goed, so far so good, ik ben veilig aangekomen in Rotterdam en geen lampje gezien die ik niet moest zien. maar toch twijfel, twijfel.
Dus er moest een lange afstand worden gereden.. Groningen naar mijn moeder.. dus ik heb afgesproken dat ik na Parijs ik dus naar haar toe zou komen op zondag. De zondag is ideaal, je kan er namelijk behoorlijk hard scheuren en met Flitz Meister erbij weet je ook waar de flitsers staan, zodat je een beetje over de top kunt rijden. Dus dat was vandaag.. ik zal eerlijk zijn afgelopen donderdag belde de garage hoe het met de auto ging,. maar ja ik zat in Parijs en kon dus geen antwoord geven.. dus tja.. ik moest nu wel echt zondag naar het hoge noorden
Dus met het zweet in mijn handen, eerst gekeken of er geen wegopbrekingen waren, geen werk aan de weg was onderweg zodat er geen vluchtstrook is, met het lood in mijn schoenen, hartkloppingen etc omdat ik gewoon wil dat mijn auto het doet, dat ik gewoon kan rijden, en dat ik zeker geen miskoop heb gedaan..
Dus het was stressssss, met echt heel veel sssss-en, het was zo erg dat ik niet eens van te voren ben gaan sporten, omdat ik dacht dit trek ik niet, ik moet uitgerust zijn etc.
De rit naar Groningen ging goed, geen onvertogen woord, geen akelige lampjes het was prima.. bij moeders was het zoals altijd goed. We zijn nog samen even naar de plek gegaan waar de as van mijn vader is uitgestrooid in een bos, dat wilde mijn moeder graag omdat het vandaag precies 7 jaar geleden is dat mijn vader is gecremeerd.
Daarna bij haar gegeten en terug naar Alphen.. en wederom was er geen probleem. er was geen lampje te zien.. er gebeurde niets. hij deed het gewoon. Ik ben toen ik thuis kwam eerst naast de auto op de grond gaan liggen en hem intens bedankt.. mijn vertrouwen is terug in de auto en nu kan ik er echt blij mee zijn... al denk ik dat voorlopig nog wel af en toe het duiveltje opspeelt die zegt.. je weet nooit.. wacht maar tot de garantie over is.. maar voor nu de stress is weg en ik ben superblij met mijn auto hij doet het gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten