Vandaag ging ik even wat bloemen halen bij de bloemenkraam langs de weg. Eens in de zoveel tijd doe ik dat even omdat ik dat zo leuk vind en zo iets van het platteland.. De bloemen dit keer waren gelukkig leuk, prachtige lelies wit, natuurlijk stonden die gruwelijke en akelige gladiolen er ook weer, maar goed die laat ik staan tegenwoordig in de hoop dat heel snel de gladiolenseizoen voorbij is.
Terwijl ik de bloemen in mijn auto gooi, zie ik hem al zitten, een oud leerling van mij uit Afghanistan gevlucht met zijn moeder, zusje en kleine broertje. Zijn vader en twee andere broers zijn opgepakt door de taliban, ik spreek nu over jaren geleden toen hij voor het eerst bij ons op school kwam. De jongen is goud, hij is eerlijk, werkt hard en oprecht. Tegen onrecht kan hij al helemaal niet. Hij doet veel en deed veel. In de isk kwamen we er achter dat hij dyslectisch was, en dus dat was lastig, zeker als je naast je eigen taal ook nog een andere taal moet leren. Tijdens dit jaar kwam ook ineens zijn vader en twee broers naar Nederland, ze hadden opgesloten gezeten in een huis en toen de taliban in Pakistan wat terrein verloor, konden ze vluchten en zijn ze op zoek gegaan naar hun familie. Dit heeft natuurlijk een enorme impact op het gezin, denken dat je dierbaren dood zijn, en dan ineens krijg je te horen dat ze gevonden zijn en dat ze naar Nederland komen om bij het gezin te komen wonen. Dit is bijna ongeloofwaardig, de vader en zoons zijn waarschijnlijk zwaar getraumatiseerd, maar dat joch bij ons op school, zet gewoon stug door, hij heeft een doel. Hij zoekt een baantje bij de Bristol en verdient daar geld wat hij dan aan zijn moeder geeft, en dingen koopt voor zijn kleine broertje. Hij werkt in een stomerij, naast school, en zorgt ervoor dat met dat geld het gezin het beter krijgt. Hij heeft geknokt, na 3 jaar isk kon hij dan door naar het reguliere onderwijs, hij heeft daar keihard gewerkt, bijlessen gehad, maar hij is uiteindelijk geslaagd. Kortom een kanjer. Okey hij is heeft nog geen Nederlands paspoort, maar hij is soms meer Nederlander dan ik. Hij zag mij en ik zag hem dus meteen naar elkaar toe, en nadat we elkaar hadden begroet, vroeg ik hem waarom hij aan het water zat op een bankje, hij vertelde mij dat hij inmiddels 80 adressen af is geweest op zoek naar een baantje voor zijn stage, omdat hij anders zijn opleiding niet kan volgen. Ik schrik hier even van, ik denk dan wat is dit.. hoe kan dat.. hij is goed, werkt keihard en dan kan hij niet eens een stage plak krijgen. Hij is de hele zomervakantie bezig geweest, hij zat nu even op het bankje omdat zijn moeder zeker zou vragen hoe het gegaan is en hij wil eerst even zijn hoofd leegmaken voordat hij naar huis gaat. Natuurlijk komt van hem de vraag of ik een automonteur bedrijf weet die hem een stage plek kan bezorgen, en dat weet ik dus niet.. ik baal, ik wil dat joch zo graag helpen en gun het hem zo. Als iemand zo hard werkt als hij, die zelfs zegt, ik heb handen en voeten dus ik kan werken, dus ik wil geen kinderbijslag en ik wil geen uitkering, ik kan werken is dit een jongen die het verdient om een kans te krijgen. Hij vertelde me dat hij soms denkt dat als hij in zijn land was gebleven misschien nu wel werk had gehad waarop ik alleen maar zeg en wie weet was je dan nu dan ook wel dood geweest, dus wees blij dat je hier bent. Meteen begint hij te lachen en zegt, dat had ik even nodig om het weer wat vrolijker te zien, u weet het perfect te relativeren..
Kortom waarom deze blog over dit joch. Help hem aub aan een baantje bij een autobedrijf,
hij wil werken, hij is netjes , hij is trouw, al komt hij uit Afghanistan dat zegt niets over wie en hoe hij is. Ik hoop dat veel mensen dit lezen en wie weet delen om zo mijn kanjer die het zo verdient aan een goede stageplek te helpen voor 1 oktober omdat dan zijn opleiding start.. hij wil en ik beloof hij zal het waarmaken.
Wie weet delen vele mensen mij dit blogje en helpen we hem aan een stageplek... ik hoop het zo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten