Vandaag gingen we met de hop on and off buss lekker door Wenen rijden, dit is een uitkomst voor velen en ook voor ons omdat je zo bepaalt waar je heen gaat en wat je wilt zien, en je ziet ook meteen een hele hoop. Net als in Barcelona heeft deze bus 3 lijnen, een gele een rode en een blauwe lijn. Slim als we soms niet zijn pakten we meteen de rode lijn en kwamen we meteen langs allerlei mooie en grote gebouwen maar toch ergens was het er net nog niet. Ineens kwamen we langs het mozarthuis, waar het idee ontstond om toch een mozartkugel te eten, dat schijnt het ultieme genot te zijn voor velen. We kwamen langs de Stephanskirche en de oude straten van de stad. Achteraf denk ik dat we nog niet echt wakker waren want we hebben veel gemist en voordat we het wisten zaten we alweer bij het beginpunt. Dus overstappen naar de gele bus, want het slot van SISI wilden we zo wie zo zien, dit is toch wel iets wat je in wenen niet mag missen vind ik. Kortom onderweg naar het kasteel kom je nog langs vele leuke dingen maar het doel is duidelijke en daar wil je heen tenslotte. Bij aankomst zie je meteen waarom dit zo indrukwekkend is, het is groots en mooi en bijzonder. Tevens is het zo dat je er kan ronddwalen eindeloos lang. Om de innerlijke mens te versterken hebben we eerst maar wat te eten gehaald, zo goed als we zijn als Nederlanders gingen we met ons ingepakt broodje en kopjes thee en koffie lekker op een bank zitten binnen, want de zon scheen heel warm. De Oostenrijkse grundigkeit hebben we meteen ook ontdekt, we zaten nog maar net of daar kwam een meneer aan lopen die met een heel korte uitleg ons duidelijk maakte dat we daar niet mochten zitten. (Nee daar mag u niet zitten, dat is u verteld door de ober) vrije vertaling. maar in het duits klinkt het erg kort door de bocht. Als twee kleine kinderen zijn we opgestaan en afgedropen naar buiten.. wat moet je anders tenslotte. Uiteindelijk zijn we het slot in gegaan met de grote tour, dit omdat we zo wie zo alles willen zien, je weet tenslotte nooit of je nog weer terug komt in Wenen. Prachtig om de inrichtingen te zien, de sfeer te proeven en noem maar op. Je mocht helaas geen fotos maken binnen maar dat heb ik natuurlijk wel gedaan op mijn zo gewiekste en doortrapte manier die een paar mensen van mij kennen. Hieronder staan er een paar. Nadat we het paleis hadden gezien zijn we als kadootje een mozartkugel gaan kopen, een schattig doosje met twee kogels dus elk eentje om te ervaren waarom men zo vreselijk gek is van deze kogels.. Ik heb het niet kunnen ontdekken waarom deze kogels zo lekker zijn.. ik vond ze ronduit te zoet en voelde meteen het glazuur van mijn tanden springen. Geen succes. Weer de bus in op naar een volgende hoogtepunt namelijk kasteel Belvedere. Daar was een tentoonstelling van Gustav Klimt, een erg mooie tentoonstelling. Er was een kamer wat mij erg raakte omdat er zoveel koppen stonden. Ik vond ze erg grappig en het leek alsof ze lachten, bij nadere inspectie bleek dat dit gezichten waren van mannen die ergens last van hadden en dat de arts ontdekt had dat je met electroshocks dit kon genenzen, met als gevolg dat dit allemaal uitdrukkingen waren van mannen die onder stroom stonden en dus uitdrukkingen van pijn waren. Daarnaast is er een prachtige zaal, de balzaal, waar je binnenkomt en waar je meteen de sfeer proeft van dit is vroeger, in de vloer ligt een grote plaat van brons waarop staat dat daar in die ruimte de Oostenrijkse onafhankelijkheid is getekend. Het grote nadeel is dat ze er een soort bollen hebben liggen waar je op kunt zitten, dit zijn van die gezonde ballen maar je rolt op een gladde vloer door de hele zaal heen is mijn ervaring.. ze zitten dus niet erg lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten