Deze etappe versla ik in 2 delen mede omdat het zo indrukwekkend was dat dit niet te vangen is in 1 verhaal, omdat het dan zoveel gaat worden dat het niet meer te lezen is.
Eigenlijk heb ik hier het meest naar uitgekeken de stukken na Amersfoort, hiervan werd gezegd dat het erg indrukwekkend is om deze te lopen..
Dus om kwart voor 7 ging mijn wekker, me uit het bed geworsteld, alle dingen gedaan die je in de ochtend doet om me rond kwart over 8 te melden bij Ankie, die mee zou lopen.
Ik was natuurlijk keurig op tijd, gelukkig stond Ankie al klaar, dus wij in de auto en gaan met die banaan.. Bij aankomst bij het station bleek dat we zo de trein konden pakken naar Utrecht een half uur eerder dan gepland dus dat ging snel.. dus bij Amersfoort aangekomen zijn we meteen begonnen te wandelen. Het eerste wat me opviel waren de struikelstenen die niet van koper waren maar van zwart marmer, wat ik ergens jammer vind omdat dezen minder opvallen en ook dat ze dus niet glimmen in de zomer als de zon er op valt.. maar Amersfoort zal er wel een reden voor hebben.
De route bracht ons via een prachtige route naar Kamp Amersfoort waar we heel lang hebben gelopen, eerst al bij de plek waar de mensen die waren omgekomen waren begraven en herbegraven, daarna gingen we de trap af en kwamen bij het beeld van de Stenen man, dat zoveel indruk maakt.. de blik in de ogen die wanhoop maar ook trots uitdrukt, de gebalde vuist van dat het verzet niet was gebroken en de geopende hand wegens het overgeven van verzet... in dit beeld was zoveel te zien dat het indrukwekkend was. zeker als je het pad loopt vanaf het beeld naar het begin punt wat volgens mij een dikke kilometer is en je je beseft dat daar de mensen hebben gelopen die wisten dat ze zouden worden doodgeschoten aan het einde.. de vragen die het bij ons opriep was onder andere, wat zou er door die mensen heen zijn gegaan, zullen ze in de stilte de vogels hebben gehoord, zouden ze berusting hebben omdat ze weten wat er gaan komen, hoe zit dat.. vragen waar je nooit een antwoord op zal krijgen, maar wat je wel laat beseffen hoe heftig dit is geweest. zeker als je weet dat het pad waarop je loopt gegraven is voor mensen die gevangen zaten en uiteindelijk dat het een massagraf is van iedereen die is neergeschoten... heftig om dit te beseffen...
Bij aankomst met het museum van kamp Amersfoort bleek het museum pas om elf uur open te gaan, dus we besloten, omdat het half 11 was ergens een plekje te zoeken om een kopje thee/ koffie te drinken en om daarna naar het museum te gaan. Terwijl we naar een bankje zochten zagen we ineens een prachtig kunstwerk, voor de mensen die de mensen die onderduiken moesten hadden geholpen. tevens zagen we heel veel foto's van mensen in zwart wit wat dus overlevende waren die in dit kamp hadden gezeten.. waardoor het nog veel heftiger word dat je daar loopt. Eindelijk vonden we een bankje en toen bleek er een loopgraven en stellingen plek te zijn, dus daar zijn we ook door gelopen wat ook weer van alles oproept, zeker omdat het soms zo klein was dat je dacht hoe kan je hier doorheen lopen.
Nadat we dit hadden bezocht, zijn we even gaan zitten met een kopje thee/ koffie en een versnapering. om daarna naar het museum te gaan, wat tot tegenstelling van wat er stond op de deur pas om 12.00 open ging en dat vonden we te laat worden, moesten we nog een half uur wachten/ Dus besloten we om dan maar verder te gaan met de route, wel nadat we daar gebruik hadden gemaakt van het toilet.
We hadden natuurlijk nog even gespiekt door het hek, en ook wat foto's gemaakt van het terrein waar dus de barakken etc hadden gestaan.. en vervolgden onze weg om naar de Ruschische gedenkplek te gaan.
( morgen deel 2)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten