Ma Vida ( film)

 

Loes Luca altijd goed voor een bijzondere film, haar rollen zijn vaak mooi gespeeld al moet ik zeggen dat je wel heel vaak haarzelf er in herkend.. Ze heeft dat wat Simone kleinsma ook heeft, als je haar vaak ziet spelen zie je dat ze werken met maniertjes. en dat veel toch wel hetzelfde is.. je ziet de actrice door de rol heen. De actrice is vaak dan niet de personage.. dat is vaak het nadeel als je veel te zien bent , zeker op tv.. maar toch een film van haar wil ik graag zien. dus deze ook

Aangezien ik vriendin Paulien veel te weinig zie en spreek had ik met haar af gesproken om samen naar deze film te gaan. Ze nodigde me meteen uit om bij haar te komen eten, en dat sla ik nooit af, ze kookt geweldig goed en het zijn altijd verantwoorde maaltijden die nog goed smaken ook.. dat is vaak bijzonder, vaak kookt men verantwoorde maaltijden maar die smaken dan toch naar iets anders dan je gewend bent. Al moet ik zeggen dat in mijn vriendenkring iedereen goed en verantwoord kookt. wat ik heerlijk vind.

De film is er eentje waarbij je niet te veel moet verwachten. Het mooie vind ik dat je in het begin een Loes ziet spelen die ik niet herken. ze is een totaal andere vrouw.. uiteindelijk vervalt ze wel weer in haar eigen spel vorm wat ik wat jammer vind.. toch is dit een film waarin humor zit, en waarin het verhaal misschien flinterdun is maar ik heb er wel erg van genoten.. Samen met vriendin Paulien zaten we tussen een groot aantal fans van Omroep Max, wat aan het begin dan ook groot in beeld komt. met dank aan Omroep Max, waarop wij beiden meteen in de slappe lach schoten..
Het is een film die een aanrader is als je een avondje gewoon geen gedoe wil en gewoon wil ontspannen.. en rustig wilt genieten.

recensie van de film:

Regie: Norbert ter Hall | Cast:Loes Luca (Lou Welter), Anniek Pheifer (dochter Barbara), Elvira Minguez (Andrea Cruz), Fermí Reixach (José Cruz), e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2019

Er was eens een drieënzestigjarige kapster uit Schiedam. Deze kapster had een langgekoesterde meisjesdroom om in Spanje te gaan wonen. Na haar pensioen ging ze eindelijk iets met die droom doen. Bepakt en bezakt nam ze het vliegtuig naar Cádiz. Ze ging Spaans leren in Spanje - een twee maanden durende beginnerscursus. Eenmaal geland, behuisd en zittend aan de lestafel, vonden haar adolescente medestudenten de kapster oud en dus raar.

Ook haar volwassen kinderen die hulpeloos achterbleven in Schiedam, vonden haar trouwens maar raar. De kapster vond zichzelf misschien ook wel een beetje raar. Maar haar raar was het egoïstische raar, en niet het verwarde raar dat al die anderen haar verweten. En dat egoïstische, ja daar had ze nu wel eens recht op, vond de kapster zelf. En gelijk had ze. Daar kun je het na achtentachtig minuten, of eigenlijk na twee maanden van su vida, bijna onmogelijk mee oneens zijn.

Mi Vida sluit naadloos aan bij een huidige conjunctuur. Want ondanks dat films al bijna een eeuw niet meer in zwart-wit worden geschoten, worden ze de laatste jaren grijzer en grijzer. Grijs van de kleurloze politieke correctheid, grijs van de sentimentele, contemplatieve bejaardenthematiek, maar vooral ook grijs van het haar van de acteurs. De wereldwijde vergrijzing verovert de cinema. Actiefilms gaan over ouwe mannen met een pistool. Gangsterfilms gaan over ouwe mannen die terugkijken naar toen ze nog een pistool hadden. En ook coming-of-ageverhalen, die toch bij uitstek eigendom van de jeugd zijn, gaan veelvuldig over ouwe mannen. Of, zoals in Mi Vida, over ouwe vrouwen natuurlijk.

Die vergrijzing op het witte doek, op Rambo: Last Blood-achtige uitwassen na, is een kleurrijke verrijking. Jonge levens zijn misschien behoorlijk opwindend. De naïeve hoop van jongelingen is inspirerend en hun te verneuken kansen maken ravissant drama. Maar die oudjes hebben iets wat die jeugd niet heeft. Iets jaloersmakends wat schrijvers onvermoede, nieuwe kansen geeft. De seniorenversies van de wispelturige jongeren hebben namelijk niets te verliezen. De 'early bird special'-liefhebbers kunnen als Groundhog Day's Phil glimlachend hun dood tegemoet lopen. Elke dag opnieuw. Zowel in het echte, als in het verfilmde leven.

Scenariste Roos Ouwehand lijkt de potentie van al dat grijs te omarmen en presteert op de top van haar kunnen. Zo laat ze in het midden of Kapster Lou al dan niet grijs is. Eerst verstopt Lou haar uitgedunde dos onder een Schiedamse blonde pruik. En later verft ze hem vurig, krachtig en Spaans rood, op het moment dat Lou zelf vurig, krachtig en Spaans is geworden.

Ook cameraman en tweevoudig Gouden Kalf-winnaar Richard van Oosterhout erkent de nieuwe dynamiek van de verfilmde vergrijzing. Waar beelden van de jeugd soms iets gekunsteld kunnen hebben, iets idealistisch, bieden zestigplussers bij uitstek de mogelijkheid om een cinematografische slag naar het realisme te slaan. De lekkere, en uiterst persoonlijke camerabeelden, die af en toe ook speels op heuphoogte zijn genomen, laten je heel natuurlijk samen met Lou het zonovergoten Cádiz ontdekken. Dankzij Van Oosterhout weet je precies wie Lou is - je kunt de rode haarverf bijna ruiken.

Dankzij Ouwehand en Van Oosterhout weet je wie Lou is, maar dat je begrijpt wat ze wil en waarom dan wel, is te danken aan de grand dame van het Nederlandse drama Loes Luca. Kapster Lou en actrice Loes lijken soms bijna te versmelten. Een versmelting die een dun vierde muurtje vormt, dat misschien niet in iedere film, maar in Mi Vida voor een belachelijk authentiek resultaat zorgt. Luca transformeert de grijzige bejaardenthematiek in iets onweerstaanbaars. Want op papier mag Lou dan niets te verliezen hebben; dat voelt voor haar zelf verdomme toch zeker niet zo. En als ze tegen het einde haar lang gekoesterde droom weer bijna ziet oplossen in de ijle Spaanse lucht, omdat haar kinderen, haar buren en haar Schiedam blijven roepen, is het echt lastig droge ogen houden. Wie na Mi Vida niet naar de kledingkast wil spurten om zowel de eigen koffer als die van moeder Spanje-klaar te pakken, heeft geen hart.