Zaterdagmiddag om 17.00 was de voorstelling waarin vriend Rick speelt. Sinds ik jaren geleden in contact ben gekomen met Theatergroep Babel, ben ik enthousiast over de stukken en het concept van deze groep. Het toneelgezelschap bestaat uit mensen met en zonder beperking, al werd me in deze voorstelling duidelijk dat je je kunt afvragen wie nu de beperking heeft.., ik denk stiekem de mensen die wij omschrijven als mensen zonder een beperking. Maar ik loop vooruit op de dag
Om half 3 vertrok ik al richting het station, ruim op tijd in mijn gedachten. Al was het natuurlijk weer haastwerk, kon zo in de trein stappen die daarna meteen vertrok, kortom het was nippertjes werk. Zo aangekomen in Gouda zou ik zonder de ervaring in London meteen de klaarstaande trein in zijn gestapt. Gelukkig door ervaring wijs geworden, al stoot deze ezel zich regelmatig aan dezelfde steen en dat niet 1 keer. Las ik het bord en ja hoor de trein die er stond ging naar Den Haag. Dus ik blij, ik meteen een appel gekocht, ik was die in mijn het komt wel goed houding vergeten thuis. Ach 50 cent voor een appel is prima. Dus daarna in de goede trein gestapt en kwam ik ruim op tijd aan op centraal station in Rotterdam. Ik waande me meteen de wereldreiziger die alleen London en Berlijn had bezocht dus Rotterdam krijgt mij niet klein. Ik kende tenslotte de weg er heen. Zoals altijd komt hoogmoed ten val. Heel relaxt liep ik door Rotterdam, genoot van de mensen, het weer etc. Omdat ik toch tijd genoeg tijd had ik op het station nog in de relaxt stand een kop thee gedronken, ideaal. Dus ik liep heerlijk relaxt te dwalen. Aangekomen bij de straat waar aan de kop van de straat de kabouter staat met de budplug, ben ik die ingegaan en aangezien ik toch tijd genoeg had ben ik nog even een cd zaak in gelopen, niet dat ik iets nodig had maar gewoon leuk. Inmiddels was het 20 voor 5 dus tijd om naar het theater te gaan. Ik liep de straat in en herkende de straat niet, aangezien ik mezelf ken dacht ik nog vast de verkeerde straat, laat ik een stukje verder lopen, ook onbekend, dus Chris had net een app gestuurd met de opmerking dat ze al binnen waren en dat ze een plek vrij hielden. Waarop ik appte hoe heet die straat ook alweer waar het theater zit. Die kreeg ik. Kijken op kaarten leerde me al snel dat ik niet in de goede straat was, dat was 2 straten verder. Dus ik app terug ik kom eraan zit in de verkeerde straat.. gelukkig kent Chris mij en die kijkt daar al niet meer vreemd van op. Dus ik ben in een hardere stap naar het theater gelopen waar ik keurig op tijd was, Okey wederom nippertjes werk. Zo’n dag dus.
De voorstelling begon zoals ik gewend ben, weer een totaal andere opstelling, met weer een paar van mijn favoriete spelers in deze voorstelling, dat is al van te voren genieten.
De vormgeving is prachtig en het is 90 minuten ademloos kijken, de voorstelling bestaat uit een soort van drieluik. De titel dekt niet de lading omdat het een soort van lappendeken is waar iedere speler zijn eigen stukje laat zien. Al is er voor Jessica een mooi en groot gedeelte van de voorstelling ingeruimd maar de andere verhalen zijn net zo indrukwekkend en rakend. Het uitgangspunt is eigenlijk wat je geworden bent, wie je wilde zijn maar ook waar kom je vandaan. Mooie stukken en prachtig gedaan. Deze voorstelling vind ik een kroon op het werk van Paul Rottger, het is rond, in deze voorstelling komt alles uit de afgelopen voorstelling van afgelopen jaren samen. Het is af. Het zou zelfs een waardige afsluiting kunnen zijn van een prachtige zoektocht naar mooi en goed theater te maken.
De voorstelling heeft mij diverse keren tot tranen toe geraakt. Hij raakt door de kwetsbaarheid van de spelers, de foto waarbij het gezicht van de vader is doorgekrast door een jongen. De foto’s die een kijkje geven in privé foto’s van de spelers, prachtig maar ook beelden waarbij je het verhaal ziet van die gene, de haat die er soms is, maar ook dingen die je liever niet had geweten van een speler. Soms denk ik dat je als regisseur je spelers moet beschermen en moet zeggen die foto's maar niet. Aan de andere kant, de foto's laten zien wie je was en ook wie je nu bent..
Na de voorstelling was er wederom een maaltijd, een heerlijke rijst schotel met ingelegde groente en satesaus. het was goed. Het leuke vind ik dat de spelers het dan uitserveren. Zo komen de spelers in contact met het publiek en krijgen ze meteen ook complimenten etc. Dat is mooi want ze doen het stuk voor stuk allemaal heel goed en mooi.
Nadat ik afscheid had genomen van Rick en Chris ben ik weer terug vertrokken naar het station. Dwalen door avondlijke Rotterdam is toch wel mooi, de stad komt langzaam in kerstsfeer, heb al de eerste kerstboom gespot in een kroeg met kerstlampjes. heerlijk is dat toch dat mensen het zo mooi maken en er zo van genieten van de donkere dagen te voorzien van lichtjes.. prachtig.
Op het station liep ik eerst maar de starbucks in voor een kop thee, ik had toch nog tijd genoeg... langzaam liep ik naar het perron om daar te ontdekken dat een trein op een ander spoor een sneltrein was en niet de sprinter waar ik in zou moeten. echter.. ik had nog precies 5 minuten om deze trein te halen.. dus ik dacht zie je wel het is een op het nipppertjes dag. dus ik maar weer in de houding en met snelle pas naar dat perron.. en natuurlijk wil ik voor in de trein zodat ik gemakkelijk kan overstappen. en dat is gelukt. ik zat net met mijn kopje thee en de trein ging..
In Gouda ging het voorspoedig, ik had zo de trein te pakken.. en kon zo mee.. In de trein kwam ik een oud leerling tegen uit de isk, wat een heerlijk joch, we hebben zitten te praten en te genieten.herinneringen opgehaald.. geweldig is dat toch.. ik vond het een mooie afsluiting van een prachtige dag;
Om half 3 vertrok ik al richting het station, ruim op tijd in mijn gedachten. Al was het natuurlijk weer haastwerk, kon zo in de trein stappen die daarna meteen vertrok, kortom het was nippertjes werk. Zo aangekomen in Gouda zou ik zonder de ervaring in London meteen de klaarstaande trein in zijn gestapt. Gelukkig door ervaring wijs geworden, al stoot deze ezel zich regelmatig aan dezelfde steen en dat niet 1 keer. Las ik het bord en ja hoor de trein die er stond ging naar Den Haag. Dus ik blij, ik meteen een appel gekocht, ik was die in mijn het komt wel goed houding vergeten thuis. Ach 50 cent voor een appel is prima. Dus daarna in de goede trein gestapt en kwam ik ruim op tijd aan op centraal station in Rotterdam. Ik waande me meteen de wereldreiziger die alleen London en Berlijn had bezocht dus Rotterdam krijgt mij niet klein. Ik kende tenslotte de weg er heen. Zoals altijd komt hoogmoed ten val. Heel relaxt liep ik door Rotterdam, genoot van de mensen, het weer etc. Omdat ik toch tijd genoeg tijd had ik op het station nog in de relaxt stand een kop thee gedronken, ideaal. Dus ik liep heerlijk relaxt te dwalen. Aangekomen bij de straat waar aan de kop van de straat de kabouter staat met de budplug, ben ik die ingegaan en aangezien ik toch tijd genoeg had ben ik nog even een cd zaak in gelopen, niet dat ik iets nodig had maar gewoon leuk. Inmiddels was het 20 voor 5 dus tijd om naar het theater te gaan. Ik liep de straat in en herkende de straat niet, aangezien ik mezelf ken dacht ik nog vast de verkeerde straat, laat ik een stukje verder lopen, ook onbekend, dus Chris had net een app gestuurd met de opmerking dat ze al binnen waren en dat ze een plek vrij hielden. Waarop ik appte hoe heet die straat ook alweer waar het theater zit. Die kreeg ik. Kijken op kaarten leerde me al snel dat ik niet in de goede straat was, dat was 2 straten verder. Dus ik app terug ik kom eraan zit in de verkeerde straat.. gelukkig kent Chris mij en die kijkt daar al niet meer vreemd van op. Dus ik ben in een hardere stap naar het theater gelopen waar ik keurig op tijd was, Okey wederom nippertjes werk. Zo’n dag dus.
De voorstelling begon zoals ik gewend ben, weer een totaal andere opstelling, met weer een paar van mijn favoriete spelers in deze voorstelling, dat is al van te voren genieten.
De vormgeving is prachtig en het is 90 minuten ademloos kijken, de voorstelling bestaat uit een soort van drieluik. De titel dekt niet de lading omdat het een soort van lappendeken is waar iedere speler zijn eigen stukje laat zien. Al is er voor Jessica een mooi en groot gedeelte van de voorstelling ingeruimd maar de andere verhalen zijn net zo indrukwekkend en rakend. Het uitgangspunt is eigenlijk wat je geworden bent, wie je wilde zijn maar ook waar kom je vandaan. Mooie stukken en prachtig gedaan. Deze voorstelling vind ik een kroon op het werk van Paul Rottger, het is rond, in deze voorstelling komt alles uit de afgelopen voorstelling van afgelopen jaren samen. Het is af. Het zou zelfs een waardige afsluiting kunnen zijn van een prachtige zoektocht naar mooi en goed theater te maken.
De voorstelling heeft mij diverse keren tot tranen toe geraakt. Hij raakt door de kwetsbaarheid van de spelers, de foto waarbij het gezicht van de vader is doorgekrast door een jongen. De foto’s die een kijkje geven in privé foto’s van de spelers, prachtig maar ook beelden waarbij je het verhaal ziet van die gene, de haat die er soms is, maar ook dingen die je liever niet had geweten van een speler. Soms denk ik dat je als regisseur je spelers moet beschermen en moet zeggen die foto's maar niet. Aan de andere kant, de foto's laten zien wie je was en ook wie je nu bent..
Na de voorstelling was er wederom een maaltijd, een heerlijke rijst schotel met ingelegde groente en satesaus. het was goed. Het leuke vind ik dat de spelers het dan uitserveren. Zo komen de spelers in contact met het publiek en krijgen ze meteen ook complimenten etc. Dat is mooi want ze doen het stuk voor stuk allemaal heel goed en mooi.
Nadat ik afscheid had genomen van Rick en Chris ben ik weer terug vertrokken naar het station. Dwalen door avondlijke Rotterdam is toch wel mooi, de stad komt langzaam in kerstsfeer, heb al de eerste kerstboom gespot in een kroeg met kerstlampjes. heerlijk is dat toch dat mensen het zo mooi maken en er zo van genieten van de donkere dagen te voorzien van lichtjes.. prachtig.
Op het station liep ik eerst maar de starbucks in voor een kop thee, ik had toch nog tijd genoeg... langzaam liep ik naar het perron om daar te ontdekken dat een trein op een ander spoor een sneltrein was en niet de sprinter waar ik in zou moeten. echter.. ik had nog precies 5 minuten om deze trein te halen.. dus ik dacht zie je wel het is een op het nipppertjes dag. dus ik maar weer in de houding en met snelle pas naar dat perron.. en natuurlijk wil ik voor in de trein zodat ik gemakkelijk kan overstappen. en dat is gelukt. ik zat net met mijn kopje thee en de trein ging..
In Gouda ging het voorspoedig, ik had zo de trein te pakken.. en kon zo mee.. In de trein kwam ik een oud leerling tegen uit de isk, wat een heerlijk joch, we hebben zitten te praten en te genieten.herinneringen opgehaald.. geweldig is dat toch.. ik vond het een mooie afsluiting van een prachtige dag;
Geen opmerkingen:
Een reactie posten