krasse knarren

zondag middag, met vriend Frans,  ja het klopt, we zaten tussen de grijze pruiken, naar de voorstelling geweest van Krasse Knarren:

 Ja dat zijn ze. Astrid Nijgh, Martin van Dijk en Barrie Stevens: vijfenzestig jaar en ouder. Deze actieve ouderen laten zich niet achter de geraniums schoffelen. Het is de hoogste tijd voor een middag met schwung. Barrie kwam naar Nederland voor de Snip en Snap Revue. Astrid was al rock-’n-roll voordat iemand wist wat dat was en Martin heeft de grootste cabaretdames ter zijde gestaan. Er is nog een hoop te vertellen, te dansen en te zingen. Saskia van Zutphen (o.a. Mrs. Einstein) treedt op als gastvrouw.

Al vroeg was ik natuurlijk vertrokken naar Capelle om vriend Frans op te halen, zodat we samen konden genieten van deze voorstelling.

Om 5 voor twee kwamen we de zaal binnen, en we hadden met gemakt 10 minuten later kunnen komen want voordat al die ouderen met rollator en rolstoelen, steunkousen, gebidsrekjes etc op hun plek zitten, de corestten goed zitten, de steunzolen zijn gelucht ben je een hele tijd verder. Dat is verder niet erg, maar als je je gehaast hebt, is het een rustmoment. Ik zat weer naast, een bijna vaste buurvrouw van ons, de vrouw met de rollater, die gescheiden is, maar die erg graag toch gebruik maakt van de voorstelling van het theater. Terwijl we zaten te wachten keken vriend Frans en ik ineens omhoog en zagen ineens een looptekst waarop stond te lezen dat je geen gsm aan mag hebben in de zaal,, maar het hing zo hoog en op een zon onduidelijke plek dat ik er toch maar een foto van heb gemaakt. Hoe dom kan je zijn om zon tekst zo op te hangen.... niemand kijkt haast naar boven lijkt me

 Ik kan het niet anders zeggen, dan dat de voorstelling een feest der herkenning is, van de liedjes die worden gezongen, de show is prachtig. mooi decor, mooie spelers, en prachtige liedjes. Het stukje waarin Barry verteld over zijn prostaat kanker, en hoeveel radioactieve injecties die hij heeft gekregen en nog krijgt, waarin iedereen plotseling opbiecht van dingen die ze overkomen zijn zoals alcohol verslaving, een ongeluk, had voor mij geen toegevoegde waarde, het is mooi dat artiesten kwetsbaar zijn, maar dit was meer een soort van AA bijeenkomst, en ik voelde het als een overbodige onderdeel van deze show.

De uitleg van Astrid over het lied "Ik doe wat ik doe" met haar verhaal over de Duitse versie die ze wilden maken, was hilarisch. geweldig. Het is een show die je moet zien, zolang het nog kan.

Na afloop liepen de artisteten nog rond in de foyer en kon je met ze praten, maar aangezien ik ooit een stukje heb gelezen over artiesten vlooien, vind ik het niet zo nodig. Uit mijn eigen tijd van spelen weet ik nog dat ik dat ook niets vond, ik was klaar, had mijn kunstje gedaan en dat was het. Gelukkig heeft vriend Frans een keer een heel mooi stukje geschreven over Artiestenvlooien zodat wij ons hier zeker niet schuldig aanmaken.....

het gordijn, met de tekst

de tekst ingezoomd

dit soort publiek was er dus

artiesten vlo? met Saskia van Zutphen.