Inmiddels 6 jaar geleden sloot mijn vader zijn ogen om niet meer wakker te worden.
Zijn verjaardag is natuurlijk altijd een bijzonder dag, je staat even stil bij het feit dat hij niet meer is
dat je niet meer even snel iets kan vragen aan hem, Even nog horen hoe ook alweer dat en dat moest met de verzekering.
Het is geen treurige dag dat hij zijn verjaardag niet meer kan vieren met ons, het is goed, dat zei ik al toen mijn vader zijn ogen sloot. hij was niet ziek hij was gewoon op.. zijn hart was zwak, zijn darmen een grote puinhoop, zijn nieren deden het al bijna niet meer.. kortom zijn lichaam was klaar voor de lange reis naar het onbekende.. het was goed.. het was mooi.
De laatste weken af en toe aan zijn bed, even zijn hand vasthouden terwijl hij sliep, even maar met hem praten.. dat waren kostbare momenten. Dan de laatste week, wat ik niet wist maar onbewust wel aanvoelde.. dat ik hem kon bedanken voor dat hij mijn vader wilde zijn, dat ik me geen betere vader kon wensen in mijn leven.. teer moment maar ook duidelijk dat ik onbewust dit zei maar wist dat dit de laatste keer was dat ik nog met hem kon praten, dat ik hem nog dit kon vertellen.
De zondag waarop ik het telefoontje kreeg dat ik moest komen, ik kwam net uit de sportschool, dus naar huis, mijn was, die in de wasmachine zat er snel uitgehaald, daarna, snel wat spullen in gepakt, het eten wat al klaar stond ook meteen ingepakt... gelukkig had ik al weken een begrafenistas in mijn auto staan, omdat ik wist dat dit moment zou komen.. mijn kleding dat ik had gekocht voor zijn begrafenis, incluis een extra toilettas voor het geval ik niet tussendoor nog naar huis kon.. was klaar.
Onderweg veel zitten te bellen, handsfree,.. telefoontje van mijn broer. die vroeg of ze al morfine konden geven omdat mijn vader pijn had, het gevaar dat ik hem dan niet mee levend zou zien was aanwezig omdat hij zo zwak was dat door de morfine hij misschien wel heel snel zou gaan.. mijn antwoord simpel.. pa heeft pijn, dat wil ik niet,. dus geef die morfine en mocht hij er dan tussenuit glippen is dat prima.. dat is goed, ik heb al afscheid genomen.
Aankomst bij het verzorgingstehuis, mijn schoonzus die me opwachtte en dan er zijn.. zitten aan het bed.. waken praten, ondanks alles ook lachen. er zijn... kostbare momenten, samen met elkaar pa begeleiden..
De dag er na dat mijn vader ging.. mooi moment.. hij kon gaan, hij blies zijn adem uit waar we bij waren ik zie nog mijn hand gaan naar zijn ogen, om die te sluiten.. het moment van samen zijn,. het bij elkaar zijn, zonder nog vreemde handen aan zijn lichaam die ineens allerlei handelingen gaan doen.. die de zorg over nemen.. nee eerst wij als familie.. het was mooi en teder.. sereen haast
Kortom het is alsof de dag van gisteren even weer mijn herinnering binnen komt. mijn vader bijna 80, maar net niet.. maar wel dapper en een mooie herinnering die is gebleven.. zowel hem als vader te mogen hebben gehad.. want zoals ik al zei. ik kan me geen betere vader wensen dan de man die mijn vader wilde en mocht zijn
Proost pa op je verjaardag, daar waar je ook bent..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten