Wow is eigenlijk het enige wat ik over deze film kan zeggen.. zo mooi en zo integer.. Prachtig spel en een bijzonder mooi verhaal. Ik weet het zeker dat als ik ooit in Warschau kom dat ik zo wie zo deze dierentuin wil bezoeken.Het is een prachtige film. Ben donderdagavond met vriendin Els naar de film geweest en deze was gaaf en mooi. Moet wel erg wennen aan de nieuwe tijd 20.00 in plaats van 20.30 maar dat is het waard.. ik geniet enorm van deze films. Wel was het een beetje een Amerikaans einde maar dat vergeef ik de makers.. het verhaal, de spanning en dat ik inderdaad bijna 130 minuten ademloos heb zitten kijken zegt alles over deze film. Een aanrader met dikke vette stip
recensie van de film:
recensie van de film:
Regie: Niki Caro | Cast: Jessica
Chastain (Antonina Zabinski), Johan Heldenbergh (Jan Zabinski), Daniel
Brühl (Lutz Heck), Timothy Radford (jonge Ryszard Zabinski), Val Maloku
(oudere Ryszard Zabinski) e.a. | Speelduur: 127 minuten | Jaar: 2017
Net als het afgelopen week uitgebrachte Alone in Berlin volgt The Zookeeper's Wife een echtpaar dat in het geheim op eigen wijze weerstand biedt tegen het naziregime. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Amerikaanse schrijfster Diane Ackerman - in het Nederlands vertaald als Antonina's Dierentuin -, dat weer geïnspireerd is op de dagboeken van titelheldin Antonina Zabinski. Het is niet moeilijk te zien waarom bij zowel een boek als een film het leven van Antonina en haar man Jan tijdens de Tweede Wereldoorlog als basis is gebruikt. Het stel bood namelijk met gevaar voor eigen leven honderden Joden een tijdelijke schuilplaats in hun dierentuin gedurende de Duitse bezetting. Op het witte doek levert dit als resultaat een Schindler's List-achtig plot op, waarin een lieflijke dame de notoire playboy vervangt als protagonist, en de duistere spanning in zwart-wit plaatsmaakt voor een kleurrijk decor en hoopvolle moraal.
We volgen Jan en Antonina gedurende ruim zes jaar. Van vlak voor het uitbreken van de oorlog in 1939 tot en met de wederopbouw in 1946. In een twee uur durende vogelvlucht slaagt regisseur Niki Caro erin de achtbaan van emoties - van boosheid en verdriet tot vreugde - die personages doorlopen over te brengen. Een bijeffect van de grote tijdspan en het grote aantal personages die voorbijkomen, is dat er weinig ruimte overblijft voor uitdieping van gebeurtenissen en bijrollen. Daarnaast is het dierenfluisteraartalent dat hoofdpersoon Antonina regelmatig tentoonspreidt wat moeilijk te geloven en wordt de film bij vlagen wel erg dweperig. Bijvoorbeeld wanneer ze met een babydromedaris als escort door de dierentuin fietst, al 'goedemorgen lieverd' koerend tegen al haar gekooide schatten. Het is te danken aan het charisma en talent van Jessica Chastain, dat de zookeeper's wife desondanks de sympathie van het publiek weet te winnen en vasthouden. Met name in contrast en interactie met Duitse zoöloog Lutz Heck, onder wiens bevel de dierentuin gedurende de bezetting valt, ontwikkelt Antonina zich al snel van een ogenschijnlijk lieflijk en naïef typetje tot een rond personage.
Voor een oorlogsfilm heeft The Zookeeper's Wife slechts een bescheiden dosis spektakel. De focus ligt vooral op de interactie tussen mensen - en in dit geval ook tussen mensen en dieren. Dat actie en drama mooi in elkaar kunnen overlopen, bewijst regisseur Niki Caro met het prachtig vormgegeven bombardement op Warschau, en de materiële en emotionele ravage die daarna achterblijft. Het is het startschot van het nieuwe leven van de Zabinski's onder Duitse overheersing, wat uiteindelijk oorlogshelden van hen zal maken. Maar de les dat het niet draait om de bestemming, maar om de weg ernaartoe, houden de filmmakers duidelijk in het achterhoofd.
Net als het afgelopen week uitgebrachte Alone in Berlin volgt The Zookeeper's Wife een echtpaar dat in het geheim op eigen wijze weerstand biedt tegen het naziregime. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Amerikaanse schrijfster Diane Ackerman - in het Nederlands vertaald als Antonina's Dierentuin -, dat weer geïnspireerd is op de dagboeken van titelheldin Antonina Zabinski. Het is niet moeilijk te zien waarom bij zowel een boek als een film het leven van Antonina en haar man Jan tijdens de Tweede Wereldoorlog als basis is gebruikt. Het stel bood namelijk met gevaar voor eigen leven honderden Joden een tijdelijke schuilplaats in hun dierentuin gedurende de Duitse bezetting. Op het witte doek levert dit als resultaat een Schindler's List-achtig plot op, waarin een lieflijke dame de notoire playboy vervangt als protagonist, en de duistere spanning in zwart-wit plaatsmaakt voor een kleurrijk decor en hoopvolle moraal.
We volgen Jan en Antonina gedurende ruim zes jaar. Van vlak voor het uitbreken van de oorlog in 1939 tot en met de wederopbouw in 1946. In een twee uur durende vogelvlucht slaagt regisseur Niki Caro erin de achtbaan van emoties - van boosheid en verdriet tot vreugde - die personages doorlopen over te brengen. Een bijeffect van de grote tijdspan en het grote aantal personages die voorbijkomen, is dat er weinig ruimte overblijft voor uitdieping van gebeurtenissen en bijrollen. Daarnaast is het dierenfluisteraartalent dat hoofdpersoon Antonina regelmatig tentoonspreidt wat moeilijk te geloven en wordt de film bij vlagen wel erg dweperig. Bijvoorbeeld wanneer ze met een babydromedaris als escort door de dierentuin fietst, al 'goedemorgen lieverd' koerend tegen al haar gekooide schatten. Het is te danken aan het charisma en talent van Jessica Chastain, dat de zookeeper's wife desondanks de sympathie van het publiek weet te winnen en vasthouden. Met name in contrast en interactie met Duitse zoöloog Lutz Heck, onder wiens bevel de dierentuin gedurende de bezetting valt, ontwikkelt Antonina zich al snel van een ogenschijnlijk lieflijk en naïef typetje tot een rond personage.
Voor een oorlogsfilm heeft The Zookeeper's Wife slechts een bescheiden dosis spektakel. De focus ligt vooral op de interactie tussen mensen - en in dit geval ook tussen mensen en dieren. Dat actie en drama mooi in elkaar kunnen overlopen, bewijst regisseur Niki Caro met het prachtig vormgegeven bombardement op Warschau, en de materiële en emotionele ravage die daarna achterblijft. Het is het startschot van het nieuwe leven van de Zabinski's onder Duitse overheersing, wat uiteindelijk oorlogshelden van hen zal maken. Maar de les dat het niet draait om de bestemming, maar om de weg ernaartoe, houden de filmmakers duidelijk in het achterhoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten