American Made (film)

Vanavond met de mannen naar de film geweest. Eerst ben ik met Chris en Rick uit eten gegaan bij onze favoriete pizzeria. Van te voren ging ik de kaartjes halen voor de mannen met mijn pathe bonnen, om tot de ontdekking te komen dat mijn bioscoopbon niet geldig was. Heel vervelend en akelig mede omdat kennelijk Pathe en de bioscopen ruzie hebben of zo.. dus helaas konden we niet alle bonnen inleveren. 

Voordeel is wel dat we nog naar een andere film kunnen samen.. ook erg leuk.

Na het eten zijn we naar Pathe gelopen waar Frans al op ons stond te wachten, hij kon niet mee met ons etentje helaas. We zaten op rij 1, wat volgens het meisje van de kassa een groot voordeel was, want onze stoelen konden als een vliegtuigstoel naar achteren worden geschoven zodat we liggend konden kijken. Helaas was er niet bij verteld, dat hij hoe dan ook zo ging schuiven dat je steeds bijna op je rug lag, al wilde je rechtop kijken. Ook was ze vergeten te vertellen dat je dus alles heel vreemd zag.. op een bijzondere manier werd de film weergeven. elk pukkeltje werd levens groot. Voor het eerst viel me op wat een pokdadig gezicht Carter eigenlijk had.. De tanden van Nancy Reagen waren zo wit dat het wel nep moest zijn.. ik verdek haar er ook van dat ze een pruik draagt.

De film was onderhoudend al merkte ik wel dat ik al om half 10 op mijn horloge keek.. dat is niet een echt goed teken.. dat ik om kwart voor 10 mijn eerst gaap sessie had.. en dat ik om 10 weer keek op mijn horloge.. uiteindelijk om half 11 keek ik weer en dacht komt hier nog een einde aan.. maar daarna heb ik tot het einde van de film deze film gevolgd.. Eigenlijk zeg ik dus nu dat de film de eerste anderhalf uur niet zo bijster interessant is.. zelfs de billen van Tom Cruise, konden daar geen veranderingen in brengen.. Hij was wel wat ouder geworden en zijn pukkel op zijn wang was enorm. 

(Voor de mensen die het filmpje hebben gezien waar een arts een pukkeltje in de wang uitdrukt wat een giga meeeter en ik weet niet wat nog meer was hebben gezien, ik had de neiging om die pukkel ook uit te drukken, zat er dicht genoeg bij.. maar helaas  kon dat niet.

Het was in ieder geval met elkaar een boeiende avond met als toetje van de Pathe een gele regencape waarmee we dus door de regen konden lopen als we wilden. Dit wilden we niet maar ik kreeg ze zodat ik ze aan onze leerlingen kan geven, of mee kan geven op kamp voor het geval er heel veel regen valt en ze geen regenjas bij zich hebben

recensie van de film:

Regie: Doug Liman | Cast : Tom Cruise (Barry Seal), Sarah Wright (Lucy Seal), Domhnall Gleeson (Monty Shafer), Jayma Mays (Dana Sibota), Jesse Plemons (Sheriff Downing), Lola Kirke (Judy Downing), e.a. | Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2017

In de vroege maanden van 1986 werd de toen zesenveertigjarige piloot Barry Seal op klaarlichte dag in zijn auto doodgeschoten. Smokkelaar Seal had behoorlijk wat vijanden gemaakt en was de laatste paar maanden zijn leven nog minder zeker dan hij al was.

Barry's vrouw Lucy weet niet beter dan dat haar echtgenoot een goede baan heeft als piloot bij een grote luchtvaartmaatschappij. Het is een goede baan die brood op de plank brengt en daarmee de twee kinderen van het stel met een derde op komst onderhoudt. Dat de werkverveelde Barry zo af en toe een partijtje Cubaanse sigaren meesmokkelt mag nauwelijks naam hebben, maar levert wel wat extra cash op.

Als Barry wordt ontmaskerd door een man die zich voordoet als werknemer van de CIA is het hek van de dam. Barry verlaat zijn werkgever om voor de CIA luchtfoto's te schieten ter lokalisatie van rebellen die aan de Sovjet-Unie gelieerd zijn. En als hij in Colombia aan de grond komt te staan wordt hij door de club van Pablo Escobar geronseld als cocaïnesmokkelaar van.

Als hij zich niet met zo veel foute praktijken had ingelaten las het levensverhaal van Seal als een spannend jongensboek. Dit is ook zeker hoe zijn filmbiograaf Doug Liman in American Made de ingewikkelde klusjes die Seal moest uitvoeren voor allerlei partijen aanvliegt. De zaak wordt steeds complexer naarmate Barry het drukker krijgt en door meer ogen in de gaten wordt gehouden.

Liman scoort punten zo lang hij de vaart er lekker in houdt en hoofdrolspeler Cruise niet te veel karakteracteerwerk laat uitvoeren. In zijn vertolking is Seal een lefgozer die zichzelf regelmatig overschat. Desondanks dwingt hij respect af en komt hij met veel weg met als gevolg dat hij nog meer risico's neemt. Dit wordt bovendien lichtjes ingebed in de politieke situatie van de jaren zeventig en tachtig, zowel onder Carter als Reagan.

Het zou gaan vervelen als we enkel van klusje naar klusje zouden hoppen, dus gooit schrijver Gary Spinelli ook het gezinsleven van de smokkelaar in de strijd. Vrouw Lucy zal er toch vroeg of laat achter komen met wat voor duistere zaakjes haar man zich bezighoudt. Het zou kunnen zorgen voor de nodige turbulentie in het huwelijk, maar hier haalt Liman niet alles uit de kast.

Vooral wanneer blijkt dat het geld binnenstroomt gaat vrouw Lucy gemakkelijk overstag. Dat haar relatie enkel bestaat uit misvattingen, leugens en verkeerde veronderstellingen wordt niet afdoende uitgespeeld. Dit komt wellicht voort uit de losse avontuurlijke toon die Liman aanhoudt, maar aangezien de werkzaamheden van Seal de nodige spanningen veroorzaken kan de filmmaker deze teneur onmogelijk aanhouden.

De beperkingen van Cruise als dramatisch acteur komen op die momenten dan ook pijnlijk aan het licht. De Amerikaan is prima op dreef als zijn personage mag vliegen, rennen en de gesjeesde jongen mag uithangen.
Liman heeft gepoogd een mix te maken van drama, thriller, avontuur en komedie. Daar wringt de schoen dan ook het meestAmerican Made is van alles een beetje, waardoor hij van compromissen aan elkaar hangt. Een duidelijke richting wordt niet gekozen. Op entertainmentvlak is alles dik in orde, maar de film verzuimt de noodzakelijke verdiepingsslag te maken.