Rundfunk (theater)

‘Je komt huilend ter wereld, je sterft alleen en daar tussenin wordt het allemaal niet veel beter. Opgroeien is een aaneenschakeling van eenzaamheid, onzekerheid, verdriet en rusteloos verlangen.’ Na de succesvolle televisieserie komt Rundfunk nu met hun eerste voorstelling naar het Isala. In een krankzinnige reeks snelle scènes, absurde grappen en slechte dans behandelen de jongens het volwassen worden, omdat ze daar zelf ook nog lang niet klaar mee zijn.

Vanavond met vriend Frans het begin van ons theaterseizoen geopend.. we begonnen met de voorstelling van rundfunk, ik ken ze van wat stukjes op you tube, die leerlingen mij onder mijn neus zetten, maar voor de rest totaal geen verwachtingen en dat werkt wel heel lekker en goed.

De weg naar Capelle was wederom heerlijk om te rijden. lekker snel door kunnen rijden en dus ruim op tijd bij vriend Frans, we hadden zelfs nog tijd om samen een kopje thee te doen. Even kunnen bijpraten, even al zijn nieuwe spullen, van zijn overleden moeder, in zijn huiskamer kunnen bewonderen..  

Daarna moesten we lopen naar het theater, dit om dat de weg opgebroken is en omdat er straat feest is.. De bekende zangers die ooit heel groots waren staan nu op braderieën te zingen, zoals Xander en Miss Grace. om toch maar een boterham te verdienen . Dus was het een heerlijke avond wandeling in de frisse lucht.

De voorstelling was goed bezocht door vooral de jeugd van Capelle, wat niet zo gek is omdat deze gasten erg beroemd zijn onder de jeugd met hun stukjes die je kunt zien op you tube. Ik ben er dan ook al regelmatig mee geconfronteerd door mijn leerlingen.

Het was een voorstelling, die ik doorbracht naast onze "Theater vriendin"incluis rollator, en we zitten bijna altijd naast haar. Dit keer zaten wij op stoel 5 en 6 en zij op 7... Vriend Frans liep voorop en die koos meteen al eieren voor zijn geld om op stoel 5 te gaan zitten zodat ik naast deze, niet aantrekkelijke dame met haar te luide stem moest zitten. In het voorbij gaan van Frans siste ik nog even zachtjes Lul.. maar dat heeft hij niet gehoord denk ik.. Maar goed ik heb naast haar gezeten, en ze was meteen al amicaal, ze sloeg me nog niet met haar wat vlezige grote handen van de stoel af, ze zoende nog niet, maar ik werd als een lang niet gezien vriend begroet helaas.. Maar goed, ik kwam er voor de voorstelling..

De voorstelling bestaat uit een simpel decor, in strak wit met hout, wat er prachtig uitziet, en verder is het het spel wat het doet. Het is een aaneenschakeling van absurde scenes die soms tot lachen uitlokken.. zeker de taart scene, soms je raken omdat het zo op het randje zit dat het niet alleen schuurt maar zelfs pijnlijk is. Er zitten stukjes in die eigenlijk net over de rand gaan.... waarin ze iemand, god zij dank niet ik, maar de buurman van Frans, werd betrokken.. wat ergens grappig is maar ook heel gênant, omdat het toch wel erg dubieus is of je dit kan maken bij het publiek. Ik heb me dan ook afgevraagd op de terugweg in de auto of ik in deze scene mee zou doen.. mede omdat ik me afvraag of ik zou durven weigeren of dat ik zo overrompeld ben dat ik het ga doen.. Ik weet het niet..  dus ergens is dit een goed  gebeuren, het stemt tot nadenken , al vraag ik me af of dit het is waar ik over moet nadenken.

Toch is het een stuk wat in de kleine zaal helemaal tot zijn recht komt, prachtig. Wel bijzonder is dat aan het einde de spelers toch het publiek in komen, ik was al de jassen aan het halen, maar vriend Frans greep toch even zijn kans door de spelers te vertellen dat hij het een mooie voorstelling vond. (AV :-) )


Tijdens het nazitten, voordat de spelers er waren, kwam er een mevrouw naar ons toe en vroeg aan ons wat we ervan vonden, waarop Frans vertelde wat hij er van vond.. ach ik heb mijn menig maar niet gezegd, Frans deed het woord  en ik  bedacht ach ik zet het wel in mijn blogje..

Kortom het is een voorstelling die bestaat uit een aaneenschakeling van scenes die absurd zijn maar is zeker een aanrader.