Wegens het grote succes van vorig jaar bij de isk klassen, heb ik dit jaar voor klas 2 ook 1 minuut beroemd zijn ingevoerd.
De leerlingen van klas 2 vinden het lastig maar spelen mooie stukjes, ze doen hartstochtelijk hun best en maken mooie dingen. Variërend van een vlog over koken, een reisje met de auto, een spel waarin ze spelen dat ze in de klas zitten. Ook de beroemde docent die de leerlingen uitscheld komt natuurlijk in beeld. Een jongen speelde een mooi ingetogen stukje, de hele klas zat ademloos te kijken.. hij ging zitten, en ging zijn veters strikken, maar zijn uitstraling, hoe hij het deed, iedereen was stil en keek.. minimalistisch theater prachtig...
Mijn wat drukkere klas, waar ik echt bovenop moet zitten, hebben me vandaag weer diep in mijn hart geraakt.
In deze klas zit een meisje uit de ISK, die zich erg verloren voelt, ze zit er net in en voelt zich eenzaam, krijgt bijna geen contact met haar klasgenoten en mist de veiligheid van de ISK.
Ook deze klas kreeg de opdracht om 1 minuut beroemd te zijn en te spelen. Ze mogen zelf weten wat ze doen.
Dit meisje kwam naar mij toe en vroeg of ze over zichzelf mocht vertellen, ik was hier blij mee, omdat het een opening geeft.
Het bijzonder was dat ik een klasgenoot altijd een nummer laat zeggen en die noemde haar nummer uit de lijst.. dus ze mocht als eerste..( hoezo... toeval.. ik geloof niet in toeval)
Ze ging op het podium staan en vertelde haar verhaal, ze vertelde over haar gezin, dat ze uit Syrie kwam en iets over waar ze nu woont. Over dat ze Nederlands moeilijk vind, maar ook dat ze in de isk heeft gezeten. Tevens vertelde ze dat ze dat mist.
Ze was klaar na een minuut, de leerlingen waren stil en luisterden naar het verhaaltje. Op dat moment heb ik mijn kans gegrepen, heb ik gevraagd, toen ze al op haar stoel zat, of de leerlingen het echte verhaal van haar kenden.. Niemand dus. Ik heb gevraagd of ze dat wilden horen, met de afspraak dat wat er verteld gaat worden in het lokaal blijft en dat als ze vragen hebben ze dat mogen stellen maar dat deze vragen alleen dit uur mogen, daarna niet meer. Ik heb als voorzet gegeven of ze wilde vertellen over haar vlucht uit haar land... Ze vertelde dat eerst naar vader en haar oudste zus zijn vertrokken met een boot onderweg naar Nederland. Dat haar vader , zelfs haar grootvader daarvoor een paar keer zijn opgepakt en dat ze in elkaar zijn geslagen. Ze vertelde dat ze op straat overal IS strijders zag lopen, dat ze dus moesten zorgen dat ze niet gepakt werden omdat de IS stijders je dan zomaar konden pakken en je ineen prullenbak zetten me je in brand staken.. dat ze soms als ze je te pakken kregen, ze de ouders van het kind haalden en zeiden dat de vader zijn zoon of dochter moest doodschieten, als hij dat niet deed dan werd zijn hele familie vermoord... De klas zat ademloos te luisteren naar dit verhaal, ze waren geraakt en er kwamen veel vragen. Ze vertelde dat in haar dorp de IS strijders liepen en je in de gaten hielden maar dat ze zomaar in de nacht je huis konden binnen komen en je dan meenamen. soms om de meiden te verkopen, of de ouders te dwingen om geld te geven of hun zoon naar de IS te sturen... Ze vertelde ook dat ze drie keer is ontsnapt aan een bomaanval.. dat ze gemist is door een kogel etc. Ze vertelde haar verhaal, je zag in de klas steeds meer verbazing, respect meeleven ontstaan. het was ineens een kind wat een gezicht kreeg, wat een verhaal had.. Gevolg was dat een meisje, dat naast me zit, wat erg brutaal is en erg probeert de boel op stelten te krijgen, me aan keek en zei dat wist ik niet. Waarop ik tegen haar zei, het is zoveel wat je niet weet van de leerlingen in deze klas, zo weet ik van jou, dat je een grote mond hebt, dat je veel schreeuwt maar dat je daar je reden voor hebt, want in wezen ben je niet zo.. je ben heel lief en zachtaardig. maar dit heb je nodig om je te laten zien, om jouw verhaal te verbergen. ze keek me ademloos aan en vroeg me hoe ik dat wist.. ik heb alleen gezegd ik zie je en ik lees je.. en ze begreep het..
Het was zo mooi en zo respectvol hoe deze klas met elkaar hebben gepraat, hoe ze meeleefden met dat meisje uit Syrie, hoe ik een aantal leerlingen ineens in een andere setting meemaakte, zo mooi en zo oprecht goed en ontwapenend,. dat ik alleen maar kan terugkijken op een mooie les waarin ik genoten heb van deze kids, die zo oprecht en eerlijk en mooi zijn.. als je het maar wilt en kan zien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten