mijn verhaal

 

 Bij mij op school, is een geweldige collega, die iets heeft bedacht om de leerlingen van de ISK (internationale Schakel Klas) meer te laten integreren met Nederlands kinderen op school.

De leerlingen van de ISK, zitten toch in een soort van isolement en kunnen moeilijk contact leggen met andere kinderen. Dit ook omdat ze de taal niet goed spreken, ze vaak toch als een soort van 

vreemd worden gezien. Er heerst ook een angst bij de leerlingen uit de school, want ja er zitten jongens bij van 18 jaar en die zijn breed en stoer. Ze stralen wel een stukje vriendelijkheid uit maar toch ze zijn voor velen eng. 

Neem daarbij de verhalen over de vluchtelingen die op de media de ronde doen, maar ook de vooroordelen die er zijn vanuit thuis situaties dan is het niet zo moeilijk om 1 en 1 op te tellen dat het lastig is om zo een goede veilige sfeer te maken op mijn school voor zowel de leerlingen uit de ISK als uit de reguliere klassen.

Natuurlijk krijgen ze wel aansluiting met de leerlingen uit de reguliere klassen maar toch het is mondjesmaat.

Die geweldige collega had bedacht dat het wel eens heel goed zou kunnen zijn om de leerlingen van de ISK  de klassen van de school langs te laten gaan om hun verhaal te doen. In overleg met de docenten Levo en Maatschappijleer is er een schema gemaakt en is dit gedaan. Ik moet zeggen ik was onder de indruk.

Vandaag had ik het geluk dat de leerlingen nog een klas moesten doen en dat kon onder mijn les omdat de docenten die betrokken waren bij dit project van uit levo en maatschappij leer geen ruimte hadden. 

Ik zag zes van mijn pupillen uit de ISK de klas inkomen, en ze zijn best zenuwachtig. Maar ze doen het. 

De leerlingen uit de Nederlandse klas mogen vragen stellen aan ze, en geen vraag is fout, het is goed wat ze vragen, maar wel met alle respect,

De vragen beginnen voorzichtig, bijna een soort van niet weten waar ze moeten beginnen, de klas is doodstil. Dus ik heb het ijs gebroken met de eerste vraag uit welk land ze komen en hoe oud ze zijn en hoe lang ze al in Nederland zijn.

Daarna komen de vragen,  je hoort een aantal leerlingen die naar Nederland zijn gekomen met het vliegtuig, wel uit hun land verdreven omdat het er niet veilig is, maar toch ze zijn hier, zonder wat dan ook.  Daarna komen de verhalen, en mijn hart breekt, een kind van nog geen 15 mag dit niet meemaken. weken op de zee, kotsmisselijk omdat ze zeeziek zijn, dagen niet gegeten, ze moesten met 400 man op een boot met 1 toilet doen, ze konden niet eten omdat ze dus misselijk waren door de golven. De angst dat je boot omslaat, mensen die dood gaan aan boord, die dan toch maar aan de zee moeten worden gegeven. De angst dat een familielid dat onder in de boot zit, waar je geen contact mee hebt, maar je hoort wel dat onder in het ruim veel mensen sterven, jij weet alleen niet of het jouw vader, moeder broer of zusje is.. kortom deze verhalen dwingen respect af. Ze zijn heftig.

Dit is maar een heel klein deel van de verhalen die de kinderen vertellen. Je ziet bij de leerlingen uit de reguliere klassen een grote omslag ontstaan, je ziet dat ze ineens heel anders kijken naar de leerlingen uit de ISK, je merkt een soort van ik zie jou ontstaan. het werkt zelfs zo dat soms een leerling uit de ISK ineens bij een groepje word gevraagd om bij ze te komen zitten. Kortom dit idee wat zomaar is ontstaan levert veel op, het geeft kadootjes aan beide partijen, er ontstaat begrip, er ontstaat inzicht en het kan gedeeld worden. \

Voor de leerlingen uit de ISK, is het een opening om eindelijk te gaan praten over hun verhaal, in de Arabische cultuur is het zo dat als je er niet over praat dan is het er niet.. maar ze moeten juist praten om deze trauma ruimte te geven, om het aan te pakken en ook om het te verwerken, al vraag ik me af of je dit ooit echt kan verwerken.  Het werkt wel en dat is mooi. 

Het laatste uur had ik deze hele klas, ineens begonnen ze allemaal te vertellen over hun verhaal, een jongen die krijgt te horen dat zijn moeder weg gaat met zijn oudere broer en dat ze elkaar weer gaan zien, moeder met broer stappen op een gammele boot,  en het komt goed. Ze komt aan in Nederland uiteindelijk. Het is goed ze is veilig en dan kunnen haar zonen en man over komen. 

Zo weinig woorden om alles te beschrijven wat ze hebben gevoeld, maar ze praten nu.

Ik vind het zo te gek dat deze collega dit bedacht heeft en door heeft gezet, mede omdat ik  daardoor merk dat het werkt... alleen zo jammer dat we er nooit eerder op zijn gekomen, het had heel veel leerlingen aan het praten gekregen maar ook in de klas schept het een band omdat ze elkaar horen

en ineens beseffen dat hun verhaal er toe doet. maar ook dat er veel linkjes zijn met de verhalen..

Wat een prachtig idee... en wat werkt het goed