bed verschonen

 

Elke keer weer kan ik er tegen op zien, dat bed te verschonen. Dat gedoe met die dekbedhoezen, dat gedoe met het laken dat zo in elkaar zit, dat als ik het neerleg het altijd net verkeerd ligt, dus dan moet hij er weer af omdat de bovenkant en onderkant korter zijn dan de zijkanten, gevolg dat hij,omdat hij verkeerd zit, steeds losschiet. Het gedoe om het dekbed zelf goed in de hoes te krijgen, dat gedonder omdat hij dan net niet mooi in de hoekjes zit. Het gevolg is dat je met angst op verstikkingsgevaar, dus je hoofd en armen door een te klein gat moet duwen om alsnog het dekbed in de hoekjes te krijgen en noem maar op, veel gedoe. 

De opmerking van velen dat een schoon bed zo lekker slaapt, kan ik niet onderschrijven, ik vind het heerlijk om gewoon in een al voorgevormde bed te liggen waar de kussens al in het model harrys hoofd zitten, het dekbed, door de soepelheid van het dekbedhoes al automatisch zich aan je lichaam aanpast, niet eerst door de stugheid van het schone gedoe, nog wat stug is.  Het warme welkom in een al door jou beslapen bed is heerlijk. 

In hotels vind ik het altijd weer ff wennen, dat het dekbed is opgemaakt en ook nog aan de onderkant vast zit, zodat je bijna in een soort dwangbuis ligt als je het bed induikt, ik haal dat meteen los, ik hou toch wel van veel vrijheid om me heen.

Iets anders wat me nu te binnenschiet, is eigenlijk de reden van dit blogje. Vandaag weer eens mijn bed verschoond, en ik heb een heel oud, uit een ver verleden dekbedhoes gepakt, wat een herinneringen komen dan ineens boven, heel bijzonder is dat. Het is er eentje die ik al had toen ik nog in Groningen woonde, dus meer dan 20 jaar oud, hij is eigenlijk bijna antiek. Dit dekbedhoes is mee geweest op vele reizen, naar vele campings en noem maar op, dit dekbedhoes heeft nog met mijn katten in bed geslapen, heeft nog mee gemaakt mijn vriendje voor heel lang voor niet altijd, kortom als dit dekbedhoes kan praten  zouden er heel veel geheimen boven tafel komen. Dit dekbed dat mijn troostte toen de liefde voor heel lang maar niet voor altijd en ik afscheid namen, de tranen die in de kussensloop en in het dekbedhoes zitten, omdat het over was, de tranen van het overlijden van mijn twee katten... kortom een dekbedhoes vol herinneringen..

Ik denk dat het tijd word om deze ook maar langzaam door te geven of te gaan gebruiken voor andere zaken.... soms is het goed om dingen los te laten en weg te doen, zo ook dit dekbedhoes.. het mag verder en zijn herinneringen meenemen.