Afgelopen maandag ben ik, zoals velen weten, ziek naar huis gegaan, het ging niet meer, ik wilde wel, de geest is sterk maar het lichaam was misselijk, was beroerd, was koortsig etc. kortom ik ging dit keer horen bij die helft van Nederland die in de ziekenboeg beland.
Op mijn school, vorige week was het al heftig, veel mensen ziek, op het moment dat ik melde dat ik naar huis ging waren er al 11 zieken, leve het onderwijs... we worden aangestoken, we steken aan, we verspreiden elke virus die maar kan langskomen, spontaan.. Het onderwijs is gul we delen alles...
Meestal gaat het aan mij voorbij, ik lijk soms immuun te zijn voor de ziektekiemen die bij ons rijkelijk worden verspreid.. Helaas dit jaar voor de tweede keer thuis door griep...
(Moet denk ik toch iets aan mijn ritme gaan doen, dacht juist de laatste maanden dat ik het goed op de rit had, ik ging vroeg naar bed, ik at gezond, sport, geniet, ontspan etc.. misschien moet ik het toch maar weer omgooien en laat naar bed, minder gezond eten en wie weet nog meer gaan sporten en beesten.... wie het weet mag het zeggen}
Een leuke bijkomstigheid is wel dat nu ik ziek ben, ik via mijn i-pad toch contact heb met mijn collega vrienden, een aantal zijn ook ziek en dus ontstaat er een soort van wij zijn met elkaar verbonden, wij zijn ziek dus we bonden extra.. elke dag vragen we hoe het gaat, of het beter gaat en zo houden we elkaar op de hoogte, ook wanneer ga je weer naar school etc.. het is iets wat mooi is, elkaar op de hoogte houden en meeleven. Als BAM-er, is het prettig dat je toch een beetje in de gaten wordt gehouden door zowel collega's als vrienden, het dagelijks contact is naast dat je even weet dat er nog een buitenwereld is, naast de muren van je slaapkamer, maar ook dat er mensen zijn die snel kunnen ontdekken of er iets echt mis is.. stel dat ik op in de ochtend ( niet van dat paniekerige als ik niet voor 12 uur reageer, ik lig wel ziek te wezen en dus lig ik onder de dekens zielig te wezen, en wil ik niets, geen bezoek, zeker geen telefoontjes die ik moet beantwoorden etc) niet reageer dan weten zij dat er iets niet klopt dus kunnen ze, aan de bel trekken, om te laten kijken of er wat aan de hand is. Dat is een groot voordeel., en ook erg gezellig.
We geven elkaar tips, vragen wanneer de ander weer gaat beginnen en noem maar op, het is toch een soort van sociale controle. je kan het ook zien als een soort van bellijn voor collega's.. zoals vele oudjes ook hebben die bellen elke ochtend of ze er nog zijn. Met een aantal vrienden en vriendinnen is het ook een soort van controle of je er nog bent. we houden elkaar op deze manier op een goede manier in de gaten, het gaat al lang niet meer om het spel, om winnen of verliezen, nee het gaat erom of je er nog bent.. je hoeft niets te zeggen, als je een woordje legt weet je dat die ander nog er is, en dat het goed gaat....
Een aantal van ons gaan morgen weer aan de slag... ik overweeg om vrijdag te gaan, afhankelijk hoe mijn nacht verloopt. al denk ik, zo inschattende dat het vrijdag gaat gebeuren, ik moet dan wel meteen een lange dag draaien, maar als het echt niet gaat dan ga ik eerder weg.. dat is dan niet anders.
Kortom naast dat wordfeut een giga leuk spel is om te spelen is het ook een soort van controle hoe het met iedereen gaat, hoe men er voor staat en vooral of men er nog is... zeker als men ziek is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten