Na eerste een wilde rit naar Capelle, omdat de weg naar Capelle een soort van aanbieding had op file, 45 km wagentjes en veel onduidelijkheden, kwam ik toch redelijk op tijd aan bij Frans.
Rick was er nog niet maar het was meteen al leuk. lekker zitten praten totdat Rick er was en terwijl Rick en ik wat zaten te kletsen, was Frans druk met het eten. We kregen een heerlijke maaltijd, heerlijke spruitjes, gebakken aardappels en een verg burger. Daarna een herfst toetje met stoofpeertjes, skyrr, en een gebroken kletskop er op. Voor bij de Thee had Rick gezorgd voor Worteltjes taart, kortom het was een avond vol met eten, veel zoet.
Nadat het eten opwas en we een beetje waren uitgebuikt zijn we naar het theater gegaan. We kwamen binnen gingen op een stoel zitten en ik vond meteen een kaartje waarop stond dat je hem goed moest bewaren. Ik ben nooit zo van dit soort kaartjes omdat ik nooit weet wat er gaat komen en ik zag het gebeuren dat ik dus op het podium moest verschijnen.. een theatermaker houd daar niet van.. ik niet tenminste.. noem het gek, noem heet bizar, noem het plankenkoorts ik ben er niet van. Dus ik heb meteen dat kaartje aan Frans gegeven zodat hij, mocht het iets akeligs zijn dat hij dat kon doen.
De voorstelling begon en in deze voorstelling verteld Sanne heel veel, het is eigenlijk bijna een constante monoloog van haar met daar tussenin wat fragmenten die de jongens zelf mogen vertellen.
De theatervorm in een verteltrand, en dus niet een monoloog wat gespeeld word, maar die aangevuld is met af en toe een dialoog, is bijzonder te noemen, heel apart. Voor mezelf ben ik er nog niet uit of ik er echt kapot van ben.
De voorstelling duurt ongeveer 1.45 minuten, incluis een maaltijd voor de mensen die de kaart onder hun stoel hadden. gelukkig had Frans die van mij gekregen. De maaltijd was een Syrische maaltijd en nadat zowel Rick als Ik een hapje hadden geproefd, het was heerlijk, heeft Frans zijn knorrend maagje hiermee gevuld.
De verhalen die verteld worden door de jongens zijn best heftig, als je ze voor het eerst hoort, als je nog niet echt op de hoogte bent van de verhalen van de vluchtelingen. Hoe erg het ook is, het is natuurlijk ieder zijn eigen verhaal, maar de verhalen van leerlingen uit de ISK die gevlucht zijn, zijn vaak heftiger dan deze verhalen. Ze raken wel, maar deze verhalen raken anders. Misschien ook omdat de jongens die deze verhalen hebben meegemaakt niet zelf vertellen maar Sanne die het allemaal verteld. wat ik jammer vind omdat je daardoor juist niet de emotie hoort, of juist het ontbreken van de emotie die door sommige getraumatiseerde vluchtelingen ook juist getoond worden.
Het is zeker een stuk wat je moet zien als je iets wil weten over de vluchtelingen maar ik had een ook beetje een eo gevoel aan het einde....wat ik jammer vond.. Het was me teveel Hosanna naar Sanne, en ik denk als je weet hoeveel mensen bezig zijn met deze vluchtelingen, niet alleen de jongens die over komen, maar ook de kinderen, de ouders die betrokken zijn, een ieder die zich inzet voor deze mensen, vind ik het jammer dat dat zo onderbelicht is.. Het is eigenlijk het verhaal van Sanne over hoe goed ze is.. en dat vind ik jammer...
Rick was er nog niet maar het was meteen al leuk. lekker zitten praten totdat Rick er was en terwijl Rick en ik wat zaten te kletsen, was Frans druk met het eten. We kregen een heerlijke maaltijd, heerlijke spruitjes, gebakken aardappels en een verg burger. Daarna een herfst toetje met stoofpeertjes, skyrr, en een gebroken kletskop er op. Voor bij de Thee had Rick gezorgd voor Worteltjes taart, kortom het was een avond vol met eten, veel zoet.
Nadat het eten opwas en we een beetje waren uitgebuikt zijn we naar het theater gegaan. We kwamen binnen gingen op een stoel zitten en ik vond meteen een kaartje waarop stond dat je hem goed moest bewaren. Ik ben nooit zo van dit soort kaartjes omdat ik nooit weet wat er gaat komen en ik zag het gebeuren dat ik dus op het podium moest verschijnen.. een theatermaker houd daar niet van.. ik niet tenminste.. noem het gek, noem heet bizar, noem het plankenkoorts ik ben er niet van. Dus ik heb meteen dat kaartje aan Frans gegeven zodat hij, mocht het iets akeligs zijn dat hij dat kon doen.
De voorstelling begon en in deze voorstelling verteld Sanne heel veel, het is eigenlijk bijna een constante monoloog van haar met daar tussenin wat fragmenten die de jongens zelf mogen vertellen.
De theatervorm in een verteltrand, en dus niet een monoloog wat gespeeld word, maar die aangevuld is met af en toe een dialoog, is bijzonder te noemen, heel apart. Voor mezelf ben ik er nog niet uit of ik er echt kapot van ben.
De voorstelling duurt ongeveer 1.45 minuten, incluis een maaltijd voor de mensen die de kaart onder hun stoel hadden. gelukkig had Frans die van mij gekregen. De maaltijd was een Syrische maaltijd en nadat zowel Rick als Ik een hapje hadden geproefd, het was heerlijk, heeft Frans zijn knorrend maagje hiermee gevuld.
De verhalen die verteld worden door de jongens zijn best heftig, als je ze voor het eerst hoort, als je nog niet echt op de hoogte bent van de verhalen van de vluchtelingen. Hoe erg het ook is, het is natuurlijk ieder zijn eigen verhaal, maar de verhalen van leerlingen uit de ISK die gevlucht zijn, zijn vaak heftiger dan deze verhalen. Ze raken wel, maar deze verhalen raken anders. Misschien ook omdat de jongens die deze verhalen hebben meegemaakt niet zelf vertellen maar Sanne die het allemaal verteld. wat ik jammer vind omdat je daardoor juist niet de emotie hoort, of juist het ontbreken van de emotie die door sommige getraumatiseerde vluchtelingen ook juist getoond worden.
Het is zeker een stuk wat je moet zien als je iets wil weten over de vluchtelingen maar ik had een ook beetje een eo gevoel aan het einde....wat ik jammer vond.. Het was me teveel Hosanna naar Sanne, en ik denk als je weet hoeveel mensen bezig zijn met deze vluchtelingen, niet alleen de jongens die over komen, maar ook de kinderen, de ouders die betrokken zijn, een ieder die zich inzet voor deze mensen, vind ik het jammer dat dat zo onderbelicht is.. Het is eigenlijk het verhaal van Sanne over hoe goed ze is.. en dat vind ik jammer...
het recept van wat Frans heeft gegeten
RECEPT TSSIE
Hieronder vind je het recept van het gerecht dat Amir kookt tijdens de voorstelling Nieuwe Familie. Veel kookplezier!
Ingrediënten:
300 gram kikkererwten
2 eetlepels yoghurt
2 eetlepels tahin (sesampasta)
2 tenen knoflook
1 granaatappel (of granaatappelpitjes)
Citroensap
Zout
Olijfolie
Cashewnoten
Syrisch of Libanees brood
Bereiding:
Laat de helft van de kikkererwten 10 minuten koken in een pannetje water.
Doe de overgebleven kikkererwten in de blender met de yoghurt, tahin, knoflook, een beetje citroensap en zout.Blend de ingrediënten tot een glad mengsel.
Snijd het brood in kleine stukjes, en leg ze onderin een schaal.
Doe daar het mengsel uit de blender bovenop, samen met de gekookte kikkererwten.
Garneer met olijfolie, granaatappelpitjes en de cashewnoten.
recensie van het stuk:
Sanne
Vogel maakt feelgoodtheater over wat haar allemaal is overkomen sinds
ze twee vluchtelingen in huis nam. De Syrische mannen doen hun verhaal.
'Niets is zo erg als nooit meer naar huis kunnen.'
Zelfs de meest cynische
theaterbezoeker zal smelten door de langwimperige charme van de twee
Syrische jongens die in de voorstelling Nieuwe Familie hun verhaal
vertellen. Over hun vlucht uit Syrië, de barre omstandigheden op een
rubber bootje en de tocht daarna door ongastvrij Europa. Totdat ze min
of meer het paradijs vonden op een luchtbed in de Amsterdamse woning van
theatermaker Sanne Vogel.
Vogel ontmoette beide jongemannen op het Centraal Station in Amsterdam, waar zij als vrijwilliger vluchtelingen een warm welkom gaf. Eerst ontfermde ze zich over de toen 19-jarige Muayad Hilamia, later ook over dertiger Amir Namou. Ze gaf ze een bed, een tafel, eten, nachtelijke gesprekken, gezelligheid. Ze luisterden naar liedjes en dansten op Thriller van Michael Jackson.
Vogel ontmoette beide jongemannen op het Centraal Station in Amsterdam, waar zij als vrijwilliger vluchtelingen een warm welkom gaf. Eerst ontfermde ze zich over de toen 19-jarige Muayad Hilamia, later ook over dertiger Amir Namou. Ze gaf ze een bed, een tafel, eten, nachtelijke gesprekken, gezelligheid. Ze luisterden naar liedjes en dansten op Thriller van Michael Jackson.
Het is feelgoodtheater, waarin Vogel verslag doet van wat haar de afgelopen twee jaar is overkomen
Over deze opmerkelijke ontmoeting
maakten Vogel en haar twee 'broertjes' (zoals ze ze noemt) de
voorstelling Nieuwe Familie. Op het podium staan een keukenblokje, een
wastafel, wat luchtbedden met lekker veel dekbedden erop. Het is
feelgoodtheater, waarin Vogel verslag doet van wat haar de afgelopen
twee jaar is overkomen. Met een hoge mate van sensibiliteit en
betrokkenheid, maar ook naïviteit.
De Syrische mannen vertellen in een paar monologen vrij sec over wat hen sinds hun vlucht is overkomen. In gebroken maar verstaanbaar Nederlands gaat het ook over het gemis: 'Niets is zo erg als nooit meer naar huis kunnen.'
Nieuwe Familie lijkt op het documentairetheater van Marjolijn van Heemstra en Adelheid Roosens Zina, maar is de bijna schattige, vrolijke variant daarop.
De Syrische mannen vertellen in een paar monologen vrij sec over wat hen sinds hun vlucht is overkomen. In gebroken maar verstaanbaar Nederlands gaat het ook over het gemis: 'Niets is zo erg als nooit meer naar huis kunnen.'
Nieuwe Familie lijkt op het documentairetheater van Marjolijn van Heemstra en Adelheid Roosens Zina, maar is de bijna schattige, vrolijke variant daarop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten