snif... het is al dagen aan de gang, ergens wist ik de voorbodes al.. ik was moe, moe moe..
ik sleepte me soms door de dagen heen, kwam nergens toe met als gevolg. juist na mijn werk, even een uurtje plat.. maar dat uurtje liep steeds verder uit..
Dacht nog even ik ben vast moe van iets anders. voorjaarsmoeheid.. ook nog gedacht een hele late reactie op de zomertijd.. maar moet nu aan mezelf toegeven.. ik begon al te hoesten, mijn neus loopt leeg, en er is geen deppen tegen te doen. kortom het is tobben de laatste dagen.
Toch ben ik dan eigenwijs en denk ik kan toch wel werken.. wat is dit nu voor onzin.. maar ergens zit een stemmetje niet doen. blijf thuis.. de laatste dagen loop ik al rond met de gedachte.. het is nog maar 4 dagen.. het schiet op.. het komt goed.. maar toch..
Vandaag de laatste lesdag voor de paasdagen in zicht komen.. maar het is eigenlijk niet eerlijk naar mezelf toe om toch te gaan werken.. het voelt ook niet goed en toch twijfel ik dan enorm.. ben te trots om me ziek te melden, zeker omdat ik een aantal afspraken heb staan die belangrijk zijn. maar toch ergens.. mijn stemmetje zegt. wie jou je nu voor de gek jezelf of jezelf..
Dus na lang wikken en wegen toch maar besloten, zeker nadat ik in de spiegel had gekeken en mijzelf echt eens grondig bekeek, zag ik dat ik rode konen had, dat ik wallen had waarbij de Wallen in Amsterdam jaloers op zou worden.. kortom, alle moet bij elkaar geraapt en maar gebeld naar mijn Unitleidster om mij ziek te melden. Wat vind ik dat altijd erg, niet om mijn Unitleidster maar dat afbellen.. ik vind dat een soort van straf en van falen.. Ik wil gewoon aan het werk.
Achteraf ben ik blij dat ik gebeld heb, dat is op zeker, ik ben na het telefoontje nog snel even naar de overkant gelopen voor de nodige pillen tegen hoesten, wat nodige vitamines, wat andere dingen om deze dag zo aangenaam door te komen, en daarna uit de kleren en in bed.... maar het bleef maar koud en rillen dus, uiteindelijk weer het bed uit en dus de kachel aan.. Moet je nagaan kachel aan halverwege April, hoe diep is de wereld gezonken. of ik.. dat is even de vraag.
Een dagje in bed doet bij mij altijd wonderen, dus ik verwacht ook dat ik morgen weer op en top op de been ben, dat ik enthousiast de dingen doe die ik wil gaan doen, dat ik extra geniet. kortom het is een feestje zeg maar, naar ik hoop.
Dus na lang wikken en wegen toch maar besloten, zeker nadat ik in de spiegel had gekeken en mijzelf echt eens grondig bekeek, zag ik dat ik rode konen had, dat ik wallen had waarbij de Wallen in Amsterdam jaloers op zou worden.. kortom, alle moet bij elkaar geraapt en maar gebeld naar mijn Unitleidster om mij ziek te melden. Wat vind ik dat altijd erg, niet om mijn Unitleidster maar dat afbellen.. ik vind dat een soort van straf en van falen.. Ik wil gewoon aan het werk.
Achteraf ben ik blij dat ik gebeld heb, dat is op zeker, ik ben na het telefoontje nog snel even naar de overkant gelopen voor de nodige pillen tegen hoesten, wat nodige vitamines, wat andere dingen om deze dag zo aangenaam door te komen, en daarna uit de kleren en in bed.... maar het bleef maar koud en rillen dus, uiteindelijk weer het bed uit en dus de kachel aan.. Moet je nagaan kachel aan halverwege April, hoe diep is de wereld gezonken. of ik.. dat is even de vraag.
Een dagje in bed doet bij mij altijd wonderen, dus ik verwacht ook dat ik morgen weer op en top op de been ben, dat ik enthousiast de dingen doe die ik wil gaan doen, dat ik extra geniet. kortom het is een feestje zeg maar, naar ik hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten