Pelgrimspad etappe 11 ( Drunen naar Disselberg) 18 km

 

Stoere dag vandaag, al hoewel, het is maar 31 km die we gaan lopen, dus dat moet goed komen volgens mij.. al is het wel erg leuk om de laatste twee etappes te lopen met elkaar van deel 1 van het pelgrimstocht, al moet ik nog wel een aantal doen maar dit kwam zo uit en daarom leek het ons ook leuk om weer eens samen te lopen...

Om half 8 stonden Paulien en Nico voor de deur, dus ik was er ook al klaar voor, had mijn lijf al ingesmeerd, tenminste de stukken die zichtbaar zijn, had natuurlijk ook al bedacht dat ik genoeg water en thee mee had, sultanas, nootjes en ook de worteltjes niet te vergeten...  dus we konden gaan.

De salade had ik thuis gelaten omdat we besloten hadden om ergens onderweg te gaan eten.

Ik had de route goed uit gestippeld en zei meteen we gaan ergens staan waar de bus in de buurt komt, dat was de Spoorlaan, dus dat was handig.

Achteraf geen goede keus maar ach dat leer je ook wel weer.

We moesten eerst ongeveer 2 km lopen voor we bij het beginpunt waren, het gekke is dat je in het begin altijd even de tijd moet nemen met het lopen, maar als je eenmaal loopt dan ga je als een trein, ook dat het meteen al lekker lopen was.

Ondanks de voorspelde 30  graden, al was de mist een zegen, wat krijg je dan mooie vage foto's, het krijgt iets mysterieus als je loopt door een mistige wereld...

De route liep door een prachtig stuk met veel bomen en bossen.. en natuurlijk zat er ook een gezonde spanning omdat we ons natuurlijk afvroegen hoe het zou gaan op de Drunense Duinen, dat is een behoorlijke zandvlakte met heel veel zuchtzand. maar goed we kwamen uiteindelijk bij de eerste duin aan en ja hoor het was inderdaad zuchtzand, al zaten er nog aardig wat harde stukken tussen waar nog geen mensen hadden gelopen met als gevolg dat je dus heerlijk kon lopen. Het scheelde ook dat we rond een uur of 11 op de  vlakte waren, dus ver voordat de zon op zijn hoogtepunt was. Dus ondanks dat het een open vlakte is en de zon wel wat meer kracht had ging het prima.. we hebben heerlijk gelopen.

We gingen als een trein, liepen van het ene mooie stuk bos naar het andere mooie stuk bos, we kwamen langs prachtige stukken natuur, en aangezien de herfst zijn opwachting maakt zagen we ook prachtige verkleurde bladeren..

We liepen heerlijk te dwalen,  al zaten we bij de Rustende jager nog wel even te tobben met de route, omdat we daar eerst even hadden gezeten, kopje thee op en wat sultanas, wat worteltjes en ook nog nootjes voor we weer verder gingen.. maar het bleek dat er een nog een stuk was dat niet was aangegeven waar je langs kon lopen, wij besloten echter gewoon de hoofdroute te volgen, en daar zijn we even goed gaan zoeken hoe we na dit rustpunt weer op de goede weg kwamen, maar dan is komoot, de kennis van Nico en onze scherpe blikken een goede combinatie, we vonden het zo

De tocht was een verademing in vergelijking met de andere delen van dit pad, met heel veel asfalt en heel veel koeien in een wei.. 

Voor we het wisten kwamen we aan bij het eindpunt van deze route namelijk Disselberg,  het was wel heel bijzonder wat we eindigden inderdaad zomaar ergens in het midden van een gebied..... 

Wel leerde ik van Nico dat je toch altijd wel, als ze er zijn, de routes langs eet en drink gelegenheden gaan, dus dat maakt het lopen wel lekker altijd.