zaterdag 14 december 2024

Sven Raske Bowie

 

Nadat ik de show over Marlene had gezien van hem, maar ook hem had gezien in Volle zalen, was ik wel meer geïntrigeerd in deze man, wat hij nog meer zou kunnen ,dus toen ik zag dat hij in Alphen kwam met zijn show over David Bowie was ik benieuwd wat hij er van had gemaakt, maar ook vooral hoe hij Bowie zou neerzetten, mee omdat ik denk dat niemand Bowie kan evenaren.. zelfs niet die geweldige zanger  Starman, onder deze blog staat een clip van hem in de show de battle of the bands, die me  toch ook echt raakte met zijn stem en zijn imitatie..

Nadat ik de kerstkaarten op de bus had gedaan en ook de vuilnis .in de container vertrok ik mooi op tijd naar het theater om deze voorstelling te gaan zien. Mijn buurman een zeer nukkige man met de last van het leven en bromstem zat naast mij.. het verbaasde me over het publiek veel ouderen en zelfs veel ouder dan ik lijk te zijn

.Het is bijzonder hij probeert Bowie te zijn maar is behoorlijk vervuld van zichzelf, hij blijft herhalen waar hij allemaal geweest is, tevens verteld hij dan over hoe goed hij is.. helaas zijn zijn uitvoeringen van de liedjes van Bowie voor  mij niet overtuigend en slaat hij regelmatig, zacht uitgedrukt. De plank mis. De vele lange verhalen die hij vertelt met de te goedkope grappen etc doet de show niet goed. Zeker Bowie is in zijn voorstelling voor mijn idee niet waar het omgaat. Het draait meer om Sven en hoe goed en bijzonder hij denkt te zijn. Dit viel me ook al op bij Marlene maar nu is het heel duidelijk.

Toch was ik onder de indruk van zijn zang, maar als hij gewoon minder zelfingenomen is, minder probeert publiek uit Alphen aan den Rijn op zijn hand te krijgen door tig keer te zeggen hoe geweldig we zijn dat hij alleen maar bij ons komt etc. vind ik heel erg vervelend worden.. praat minder zing meer en wees minder zelfingenomen zou ik Sven als advies geven want nogmaals de zang is prachtig, maar dat gelul tussendoor is tenenkrommend..

De lokkertje voor deze voorstelling....

"ls er iemand de muzikale erfenis van David Bowie weet te vertolken, dan is het zanger en entertainer Sven Ratzke. 

In 2015 veroverde hij de wereld met zijn vertolking van Bowie in de show ‘Starman’. Met een persoonlijke zegen van de meester zelf bracht Ratzke iconische songs als ‘Rock ‘n’ Roll Suicide’, ‘Wild Is The Wind’, ‘Space Oddity’, ‘Heroes’ en natuurlijk ‘Starman’ tot leven. Of hij nu in Melbourne, Sydney, New York, Londen of Berlijn stond: overal werd de show bekroond met vijfsterrenrecensies. 

Dit seizoen duikt Ratzke met ‘We could be heroes’ voor het laatst in het magische Bowie-universum. Gewapend met nieuwe arrangementen en een fenomenale band brengt hij een eigenzinnige en ontroerende liefdesverklaring aan de kleurrijke, muzikale duizendpoot. 

De voorstelling rockt op momenten bombastisch maar kent tevens kleine intieme verstilde momenten. Daar doorheen vlecht Sven Ratzke op theatrale wijze zijn verhalen, anekdotes en herinneringen. Ieder nummer vormt een klein inkijkje in de wereld van de wereldster Bowie.

Kleurrijk Italiaans en Nederlands design

De vertolking van het werk van Bowie is Ratzke op het lijf geschreven. Hij zet Bowie in de spotlights op geheel eigen wijze. Ook in deze voorstelling spelen kostuums een sleutelrol. De ontwerpen zijn van de hand van Ian Griffits, chef designer van het Italiaanse modehuis Max Mara. De schoenen ontwierp Jan Jansen speciaal voor deze voorstelling, een samenwerking die jaren geleden is ontstaan."


 Recensie over deze voorstelling:

Met We could be heroes sluit Sven Ratzke het drieluik over zijn held en voorbeeld David Bowie af. Mede dankzij zijn formidabele band is dat een glorierijk slot geworden.

Na veel geploeter in lang niet altijd goedgevulde zalen brak de Nederlands-Duitse Sven Ratzke in 2015 internationaal door met Starman, zijn interpretatie van het werk van David Bowie. Van New York tot zijn thuisstad Berlijn lagen publiek en recensenten aan zijn voeten. Vier jaar later volgde Where are we now, een ingetogen concert met alleen pianist Christian Pabst aan zijn zij, waarin Bowie vooral als tekstschrijver en dichter werd geëerd.

Het slotakkoord, dat in De Kleine Komedie in première ging, knalt er weer uit. Er zijn wat overlappingen met Starman, waar de nadruk lag op de verschillende personages waar Bowie zich in de jaren zeventig in transformeerde, met het Ziggy Stardust-album als hoogtepunt. Met onder meer Five Years (wat een spetterende opening!) en Rock ’n Roll Suicide kwam dat baanbrekende album gelukkig nu ook ruim aan bod.

Mede door de band met vier topmuzikanten werden die nummers zelfs nog uitbundiger. Even later gingen Ratzke en de Duitse gitarist Jan Terstegen een vurig gevecht aan in The Jean Genie, de eveneens Duitse pianist Damian Omansen speelde een virtuoos miniconcert binnen Ashes to Ashes. Ofschoon de natuurlijke stem van Ratzke soms akelig dicht in de buurt van Bowie komt, zal Ratzke zich nooit verlagen tot imitatie. In alles blijft hij zichzelf. Kortom, een zanger en band om door een ringetje te halen.

Muzikaal waren er maar twee stukken die wat magerder waren: Starman kreeg een wel heel steriele, veel te lieflijke behandeling, terwijl we in Fame Bowie voor de eerste keer echt misten. Fame is op zich een tamelijk saai nummer, dat door Bowie vakkundig naar een opzweepsfeer werd getild, wat Ratzke niet lukte.

In de loop der jaren is de immer zwierig geklede Ratzke niet alleen een uitstekend acteur geworden, zoals bleek bij zijn ode aan Marlène Dietrich en zijn rol in The Rocky Horror Show, maar ook een prima verteller met een fijn gedoseerd erotisch contact met de zaal. Zijn herinneringen aan de extravagante clubscene in New York, waar Ratzke door Starman in terechtkwam, en het verhaal van David Bowie in Berlijn (waar hij minder drugsafhankelijk wilde worden, hetgeen met Iggy Pop als metgezel lastig werd) zijn om te smullen.

Na de briljante versie van Lazarus (‘Look up here, I’m in heaven’), waarbij een piramide lichtkolom prachtig dimde en Ratzke deed verdwijnen, hoopte je dat er geen toegift zou komen, want mooier kon het niet worden. Dat bleek niet waar, want misschien wel het meest gedurfde moment moest nog komen: een vervreemdende akoestische versie van Space Oddity met ukelele en zingende zaag. Wauw!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten