de hulpverlening

Aangezien ik op de school waar ik werkzaam ben ook counselor ben kom ik in de meest bijzondere situaties terecht. Gek is het wel dat ik steeds vaker er achter kom dat het niet gaat om wie wat doet maar dat je het doet. De instanties in Nederland die behept zijn met de zorg voor pubers ( waar ik dus mee werk), blijken toch niet altijd behebt te zijn met de pubers en hun problemen. Een mooi voorbeeld, een pupil van mij zit diep in de problemen, zo erg dat ik als counselor met haar praat en besef dit gaat mij boven de pet, dit kan ik wel maar moet prof. hulp op en wel zo snel mogelijk. Contact met smw, die doorverwijst naar het zat (zorg en advies team, die ong 1 keer per 6 weken bij elkaar komt) of naar het GGZ. GGZ gebeld, krijgen we te horen dat dit hoort bij examenstress en dus zal het wel loslopen, kind hoeft niet te komen.. ( om eerlijk te zijn was het zo heftig het probleem dat ik dit niet kon benoemen als een stressprobleem voor het examen, maar ja ik ben een leek...). Gebeld me Jeugdzorg maar ja die hebben een wachtlijst van ik weet niet hoe lang.. dus konden we ook niet terecht. Na ongeveer een dag bezig te zijn geweest om die leerling en de ouders te helpen en ergens onder te brengen waar hulp is voor het kind, waren we nog niet verder dan waar we al waren.... ik in gesprek met dat kind... Kortom de eerste de beste die mij verteld dat  de hulpverlening in Nederland zo goed is... is nog niet jarig. Daar komt nog bij, dat wij als counselors bij ons op school vaak te horen krijgen dat we te lang met een kind bezig zijn voordat we de lln doorverwijzen... klopt maar als we ze dan willen doorwijzen duurt het eindeloos lang voor dat er hulp komt, of we krijgen de opmerking: "Ja jullie hebben al zoveel gedaan wij kunnen nu niets meer want alles is al gedaan" Besef wel dat wij eigenlijk leken zijn op dit gebied.... dus.... waar zit de kneep?