Midas man (film)

 

Wat traag kwam deze film voor mij op gang. voor Heleen was ze meteen in de tijd dat ze 16 was. ze kende de opkomst van de Beatles dus dat was helemaal geweldig voor haar..

Maar wat een mooie film, de manier van filmen  was ook prachtig gedaan en wat een tragisch leven had Brian eigenlijk.. zon talentvolle man die alles kan en dan.. toch zo ongelukkig en ongemakkelijk in de liefde omdat hij niet mocht laten zien dat hij op mannen viel.. heel tragisch.. en zo intens verdrietig.. daarnaast zijn verslaving aan de pillen die hem op de been moesten houden of die hem lieten slapen..  ik besef met steeds meer dat mijn jongensdroom van ooit beroemd willen zijn..  niet is uitgekomen want wat zijn de meeste mensen die beroemd zijn toch verslavingsgevoelig en wat zijn ze eenzaam..  en wat leer ik te kijken met andere ogen  naar mensen die beroemd zijn. die de hele wereld rond toeren..  ik vraag me nu al niet meer af hoe ze het vol houden maar eerder hoe lang het zal duren voordat ze volledig uit die wereld verdwijnen op wat voor manier dan ook.

een aanrader voor een ieder die van de Beatles houd maar ook die denkt wat is het beroemd zijn toch prachtig... 

recensie van de film:

 Regie: Joe Stephenson | Scenario: Brigit Grant, Jonathan Wakeham | Cast: Jacob Fortune-Lloyd (Brian Epstein), Emily Watson (Queenie), Eddie Marsan (Harry Epstein), Blake Richardson (Paul McCartney), Jonah Lees (John Lennon), Leo Harvey-Elledge (George Harrison), Ed Speleers (John Ellington), Jay Leno (Ed Sullivan), Campbell Wallace (Ringo Starr), e.a.| Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2024

De veel te vroeg gestorven Brian Epstein wordt wel eens het vijfde bandlid van The Beatles genoemd. Hij was een dynamisch personage dat meteen wist dat hij een goudader aansneed. Zo iemand verdient een biopic. Om de een of andere reden kende de productie een aantal problemen, maar dat is niet te merken. Midas Man oogt als een vlotte film zoals alleen de Britten die kunnen maken: een uitstekende cast, klassiek geregisseerd en met genoeg humor en drama om je twee uur zoet te houden.

Dat er nooit een film werd gemaakt over Brian Epstein, is enigszins vreemd. Het leven van Brian was immers doordrongen van drama en glorie. Hij was homoseksueel en Joods. Begin jaren zestig bracht dat zo zijn moeilijkheden mee. Brian moest zich als brave zoon van Joodse ouders heel voorbeeldig gedragen én in de voetsporen van papa treden. Erger was het gesteld met de acceptatie door de maatschappij van zijn homoseksualiteit. Begin jaren zestig stond op 'cruising' nog gevangenisstraf. Dat heeft Epstein zeker flink wat stress en psychische pijn bezorgd.

Brian had als zoon van de eigenaar van twee platenwinkels ook een enorm voordeel. Hij kende de muziekbusiness als geen ander en wist welke popliedjes hits konden worden. Toen hij The Beatles hoorde, wist hij het meteen. Zonder hem was er geen sprake van de Fab Four. Hij was het die Pete Best, op verzoek van producer George Martin, uit de band gooide en verving door Ringo Starr. Epstein was ook de man die The Beatles meer polijstte. De vier gedroegen zich immers als schorem uit Liverpool. Met Epstein aan het roer gingen ze maatpakken dragen.

De vrijwel onbekende Britse regisseur Joe Stephenson vond het evident om de film te stileren volgens baanbrekende klassiekers uit de jaren zestig. Zoals Michael Caine in Alfie mag Epstein de vierde muur doorbreken en de toeschouwers rechtstreeks aanspreken en inlichten op wat er op de achtergrond speelt en wat er gebeurt. Die aanpak biedt een amusante schets van het toenmalige Londen en de rituelen van die tijd. Dus in zekere zin functioneert deze biopic ook als een tijdmachine.

Uiteraard krijgen we The Beatles te zien. Maar het casten van de vier vormt altijd een probleem. Ze zijn immers veel te bekend. Wanneer McCartney voor het eerst opduikt, moet hij zeggen dat hij Macca is, anders zouden we ons wel eens kunnen vergissen. Hetzelfde geldt voor de andere bandleden. De acteur die Ringo vertolkt, lijkt vooral uit de verte op de man die geboren werd als Richard Starkey. Wel verrassend gecast is Jay Leno als Ed Sullivan, nog zo'n bekende figuur, tenminste voor oudere generaties. Leno functioneert als de surprise act van een show vol humor, drama en vooral veel muziek.

Maar verwacht niet zoveel muziek van The Beatles. Je krijgt een paar oude songs te horen, maar naar de superhits kan je fluiten. De rechten zijn immers enorm duur. De producers zullen gedacht hebben: "Deze film gaat over Brian Epstein en niet over de muziek." Maar ergens verwacht je toch de dikke hits van de band. Mogelijk was dat de belangrijkste reden voor de problematische productiegeschiedenis. Voor Stephenson aan de slag ging, waren er nog twee kandidaat-regisseurs die uiteindelijk afhaakten.

Midas Man is op zijn best een vlot, amusant, professioneel ingeblikt en uiteindelijk zeer bekijkbare film, met een meer dan uitstekende Jacob Fortune-Lloyd in de hoofdrol. Hij werpt een beetje meer licht op het leven van een man die een cruciale rol heeft gespeeld in de popindustrie, maar niet lang genoeg leefde om er optimaal van te genieten. Het best te bekijken in een double bill met Alfie.